RSSBoomtown – Isbells: Ooooo-oooo-oooo-oooo. Ooo-ooo-o
U kent hen ondertussen wel: die van Isbells. Hun gelijknamige debuutplaat dateert van eind 2009 en de singles ‘Reunite‘ en ‘As Long As It Takes’ hebben u vast al kippenvel bezorgd. Frontman Gaëtan Vandewoude kan teren op heel wat ervaring (Soon, Ellroy) en dat hoorde je gisteren in de Handelsbeurs.
De groep opende zijn set zonder poespas met "B.B. Chevelle", een naakt nummer dat draait rond de essentie: stem, tekst en snaar. De toon was gezet: het gaat om de muziek. ‘Without A Doubt’ volgde in dezelfde pas: sober en strak (al beweren kwatongen het tegendeel).
"Aaa-aaa-aah, I better run ’cause I don’t know if we will make it through this one." Het publiek kan Reunite ondertussen al meelippen. Het publiek bestaat trouwens voornamelijk uit meisjes van 22 jaar (ik heb het gevraagd). Frontman zijn van een band doet wonderen voor je sex-appeal. Tot spijt van wie het benijdt is Vandewoude sinds een maand echter vader, en dat voor de tweede keer. Hij draagt hun volgende nummer, een kersverse lullaby, dan ook op aan die kersverse zoon. Wilco of Winko. Ik neem aan dat ik de enige was die Winkel had verstaan.
Na nog wat vers materiaal, dat steeds in de lijn ligt van hun herkenbaar repertoire, pakt de groep uit met ‘As Long As It Takes’, in een lagere toonaard gezongen. Het valt me plots op dat ze wel erg vaak "Ooooo-oooo-oooo-ooo" zingen. Na ‘Dreamer’ en ‘Time’s Ticking’ is het tijd voor het laatste nummer, een nummer waar ik de titel van gemist heb. Het ging vaak van "Papapapapapapa". Niet dat ik dit geen goed concert vind, verre van: het vakmanschap van alle bandleden hoor je doorheen de volledige set, maar ik mis wat variatie. Het publiek krijgt echter wat het vraagt: meer.
Isbells sluit af met het uiterst breekbare ‘Maybe’. Het lijkt haast onmogelijk, maar de sfeer wordt nog intiemer. Je durft haast geen adem te halen. Na de laatste noot wordt de stilte doorbroken door een hartelijk applaus. "Isbells maakt akoestische singer-songwriter indie folk," hoor ik soms. Isbells maakt vooral muziek om te koesteren…
© 2010 GENTBLOGT VZW
Kerel achter me: “Wie noemt er zijn kind nu winkel?”
Ik vond dat As Long as it Takes lang niet zo goed klonk als op cd. De mandoline (?) stond veel te hard en het ooo-oo kwam niet over.
Beetje teleurstellend concert voor mij.
Oef. Blij te weten dat ik niet alleen ben.
Wat had je verwacht van dit concert?