RSSHet verhaal van iemand die nu weet wat “Het is Chinees voor mij†betekent
De namiddag begon prachtig. Zes man kwam in strakke pas door de Veldstraatgemarcheerd en lokten de mensen met heerlijke muziek. Die Verdammte Spielerei is niet echt een fanfare fanfare. Of toch? Ze zijn alleszins het zotste wandelorkest dat ge ooit hebt gezien.
Ze hebben een wel zéér verrassend repertoire. Typische fanfaremuziek, maar ook een polka of een populaire radio-melodie, een meezingnummer of een rocksong en altijd wel een of andere gekke verrassing. Het zijn zeer goede muzikanten, maar een beetje getikt en ze bespelen het publiek meesterlijk. Nooit zag ik zoveel (glim)lachende gezichten in de Veldstraat.
Moedig en kranig marcheerde Die Verdammte Spielerei door de Veldstraat, winkel in, roltrap op, roltrap af, winkel uit, een voorbijganger plagend omcirkelen, een zitbank over… Je kan het zo gek niet bedenken. Ze marcheren fier als een fanfare of waggelend als een rij eenden, maar verloren lopen ze nooit, dank zij hun immer actieve en zeer oplettende Herr Kapellmeister (met fantastisch intelligente uitstraling).
De Fanfare van honger en dorst, nog te zien op vrijdag 23 juli om 17u op de Korenmarkt en om 22u op de Sint-Baafssite (Gandastraat) en op zaterdag 24 juli om 22u op de Sint-Baafssite (Gandastraat) – gratis
Daarna ging het richting Korenmarkt voor een eerste kennismaking met China en ze hebben een daar duidelijk een ander tijdsbegrip. Maar niet getreurd, het is mooi weer, fotograaf en tekstschrijver kregen hierdoor de tijd om elkaar te vinden en uiteindelijk kwam ook Li Ning tevoorschijn. Zijn act wordt omschreven als: “een solovoorstelling geïnspireerd op de kleefband. Voor Li Ning is de kleefband een metafoor voor ons bestaan.†Wel, mij is dit geheel ontgaan.
Li Ning beweegt zich heel lenig en sierlijk voort, zowel op de grond, als op de trapleuning en aan het hekken van de ‘Oude Post’, en… dat was het dan. Eerlijk gezegd, ik was de draad van zijn voorstelling heel snel kwijt, er bleef niets plakken ook al verspilde hij heel veel kleefband.
De Kleefband, nog te zien op 23 juli om 15u in de Veldstraat, op zaterdag 24 juli om 15u in de Veldstraat en op zondag 25 juli om 16u op Bij Sint-Jacobs – Gratis
Na de voorstelling was het weer tijd om verder te wandelen, deze keer richting Sint-Baafsstite om in de Groene Kerk de vertoning: “Kubus†van Sylvie Huysman en Birgit Kersbergen te bekijken. Het is een voorstelling die op het laatste nippertje werd aangetrokken door de organisatoren en daardoor niet in het kleine programmaboekje voorkomt, maar laat dit geen beletsel zijn.
Eén KUBUS van twee meter op twee, één danseres van ongeveer één meter zeventig, één danseres van ongeveer één meter zestig, Sylvie Huysman en Birgit Kersbergen creëren een ludieke magische wereld waarin kleine details groots kunnen zijn en grootse dingen een fluitje van een cent lijken. Deze twee dames halen alles uit de kast om het onmogelijke mogelijk te maken. In KUBUS wordt surrealisme eindelijk tastbaar…
Niets diepzinnigs, maar met een eenvoudig decor, een kubus waarbij de twee helften door een kleiner vlak boven of onder kon afgesloten worden en met twee atletische danseressen die hun bewegingen perfect in elkaar laten doorvloeien, krijg je een mooie, eenvoudige performance.
Kubus, nog te zien op vrijdag 23 juli, zaterdag 24 juli en zondag 25 juli, telkens van 15u tot 18u40, om de 20 min, in de Groene Kerk op de Sint-Baafssite (Gandastraat) – gratis
We hadden nog één afspraak, maar dat was pas om later en dus hadden we tijd nog even op het Spaanskasteelplein te gaan kijken. Compagnie Petit Monsieur begon net met 2 Seconds! en hij heeft mij echt wel kunnen bekoren en mij niet alleen. Groot en klein hebben van harte gelachen. Dergelijke voorstellingen bevestigen dat je geen gemeenschappelijke gesproken taal moet hebben om elkaar te kunnen verstaan.
Om acht uur was iedereen paraat in het Astridpark voor Sattelites van Ilimitrof Compagny. Op het programma stond “Op een originele manier kennismaken met de Chinese en de Westerse cultuurâ€. Er zijn drie tenten opgesteld waarin je in één tent kennis maakt met de westerse cultuur, een andere brengt de Chinese cultuur en in een derde is er een mengvorm waarin Westerse en Chinese elementen elkaar proberen te vinden. Er wordt een MP3-speler gegeven die mij moest voorzien van de Nederlandse tekst, maar deze liet het in het eerste deel van de ontdekkingstocht door het park jammer genoeg afweten.
Achteraf bleek dat ik niet echt iets gemist had. Het concept had wel iets (de verschillende tenten en de tocht door het park), maar je had er nooit een goed gevoel bij. Het lag zeker niet aan het publiek want de sfeer was open en gemoedelijk. Dit is de eerste maal dat ik naar een vertoning ben gegaan waarbij op het einde niemand, maar dan ook niemand applaudisseerde.
Twee uitspraken zijn mij bijgebleven: “Je weet zeker dat je zeker weet dat je zeker jezelf niet kent†en wat we meekregen bij het einde “Ferme les yeux, tu peut être tout mais tu n’es pasâ€.
Sattellites, nog te zien op vrijdag 23 juli, zaterdag 24 juli en zondag 25 juli, telkens om 20u en om 22u in het Astridpark (F. Lousbergskaai) – Tickets: € 4 via Uitbureau
© 2010 GENTBLOGT VZW
Die Verdammte Spielerei is een AANRADER voor iedereen! Ik ben er helemaal zot van, iedereen die deze mannen op zijn weg tegenkomt zal er van onder de indruk zijn. deze mannen zijn echt goed! derde jaar op rij op de gentse feesten en ze blijven vernieuwend en goed!
een aanrader!