RSSControle is goed
En toen was het plots de laatste dag van de Gentse Feesten en wat bleek, wij waren nog niet naar Batakamp geweest. Uiteraard hadden we er al over gehoord en het had al twee keer op de planning gestaan, maar uiteindelijk was dat niet gelukt. Maar die laatste dag, die zouden we toch meemaken.
We kochten ons eerste paar witte kousen en modelleerden die naar ons goesting. Het materiaal was er gelukkig allemaal aanwezig en de dames achter de tafel gaven ons met plezier nog wat tips en hulp. Met onze nieuwe aanwinst aan de voeten/benen en zorgend dat de strepen op de sokken duidelijk zichtbaar waren, trokken we dan richting ingang.
We stonden als eerste in de rij om binnen te gaan. Het was geen klokslag 15u maar wat later toen de deuren opengingen: dat lieten we niet aan ons hart komen. Dé reden waarom wij er absoluut zo vroeg wilden bij zijn was niemand minder dan Jan De Smet: hij zou er optreden met het Trio Jan De Smet. En ja, een beetje later zagen we Xavier Jan de Smet binnenleiden. Even een stilstand bij het gesloten Circus Vangheluwe, een kleine uitleg (dat gesloten was onder politiebevel wegens dat er kinderarbeid zou plaats gevonden hebben) en dan verder richting podium, waar de heer De Smet zich kon voorbereiden.
Ondertussen werden wij ondergedompeld in de aparte sfeer van Batakamp. De Batakamp-hymne werd gespeeld en uitgespeeld door het personeel en de aanwezige kinderen deden met veel plezier mee. We ontdekten dat, als de jongste medewerker een cola vroeg, je die beter maar direct kon geven of de gevolgen waren niet mals. Deportaties zijn geen mythe maar werkelijkheid en décolletaties is een uitvinding die alleen de mensen van Batakamp konden gedaan hebben. Alles moest mooi op een lijn, zelfs de drankjes op tafel en de witte lijn op de grond was om op te stappen, niet om gewoon op stil te staan. We stonden gewillig op en legden ons hand op ons hart voor de volksliederen van Irak, Congo en Vietnam.
En toen was het tijd voor het optreden waarvoor we in de eerste plaats gekomen waren. Het Trio Jan De Smet bestond uit, u raadt het al, twee personen. Het repertoire bestond uit meezingers, de ene al wat makkelijker dan de andere. De kinderen mochten voor één nummer op het podium meedansen en voor een ander nummer moesten de kinderen dan weer hun oren dichthouden om toch maar zo weinig mogelijk te horen (alsof die dus luisterden). Het was een leuk optreden en we waren blij dat we het gezien hadden.
Tijdens het optreden waren er nog bekenden binnen gekomen en was ons gezelschap uitgebreid en dronken we nog iets en babbelden nog veel. Een laatste dag Gentse Feesten, dat moet niet wild zijn na negen drukke dagen. Het ging even huiswaarts om de innerlijke mens te versterken en de jongste kinderen in bed te steken en daarna keerden we maar terug: toch geen betere plaats om de Gentse Feesten af te sluiten.
Het park zat propvol en dus moesten we in de rij aanschuiven: er mochten maar evenveel mensen binnen als dat er buitenkwamen. Maar de wachttijd was kort en vooral, er was veel te zien. Zo gaf Gili eindelijk de diagnose waar schrijfster (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis als gevolg van vaginisme ontstaan in de kindertijd) en fotograaf (narcissistische persoonlijkheidsstoornis) al zo lang achter zochten. Trad het personeel streng op tegen mensen die meenden dat een rij niet voor hen was en vooral, hield het personeel er streng toezicht op dat ook buiten het Batakamp de rechte lijn in de rij werd gerespecteerd.
De sfeer binnen was opperbest. Discobar Vangheluwe swingde de pan uit en heel het park deinde mee op de tonen van de hipste nummers uit het jaar stillekes. In spanning keken we uit naar de komst van de grote leider. Zijn komst werd al sinds de middag aangekondigd en zijn tafel werd speciaal vrijgehouden, maar om 23u was hij er nog steeds niet, dus werd er maar geoefend met de vlaggetjes om hem een warm welkom te geven.
Om 23u55 kwamen de verlossende woorden: de grote leider was eindelijk toegekomen, maar kon met zijn wagen niet tot aan de ingang komen en dus werd ons verzocht om Hem tegemoet te gaan, wat wij uiteraard met veel plezier deden. In het buitengaan werden we nog met verve uitgescholden door de directe buren, wat alleen bijdroeg tot de ervaring die Batakamp was.
Bataclan is niet meer, leve Batakamp! Misschien tot volgend jaar, wie weet.
© 2010 GENTBLOGT VZW
zalige momenten :)
Ook de Chinese zuster die ‘kampai!’ riep, de ‘staatsgreep’, het Abbakamp, allemaal veel te snel voorbij…
“de persoon die nu uit de caravan stapt, heeft een narcistische persoonlijkheidsstructuur met psychopate trekjes.” Za-lig!
‘k Heb jammer genoeg de Groote Kaffiezettinge moeten missen. Maar voor de rest wel leuke momenten beleefd.