Gentblogt

Toy Story 3

maandag 2 augustus 2010 10u44 | Michel Vuijlsteke | 5 reacties
Trefwoorden: 3D, Kinepolis.

Op de toonaangevende filmkritiekenverzamelwebsite Rotten Tomatoes (nee echt serieus, laat de naam u niet afschrikken, zeer degelijke site) krijgt Toy Story 3 een monsterscore van 99%. Van de 235 besprekingen zijn er 232 overweldigend positief. En bij die niet positieve zitter er van notoire tegendraadsigaards. Van die mensen die Tranformers 2 of godbetert Highlander 2 wél een goede film zouden vinden, pakweg.

Wij zijn zondag gaan kijken, met vier volwassenen en zes kinderen (tussen 3- en 11-achtig). Het oordeel van de jeugd: uitstekende film. Véél beter dan Toy Story 1 en 2, zei zoon één (9), wegens veel grappiger. Véél beter dan Shrek 4 (die ze zaterdag gezien hadden), zei zoon twee (6) heel beslist, wegens spannend en nog een aantal andere onbestemde redenen die hij nu niet meteen kon formuleren wegens dringend bezig Lego Minotaurus te spelen met zoon één en een vriendje.

Dochter één (11) vond het goed wegens gewoon goed, dochter twee (4) vond het ook bijzonder goed wegens erg grappig en spannend, en heel erg blij dat het goed afliep met al het speelgoed — zij was trouwens de enige van de kinderen die het soms een film vond om te wenen. Niet op de ontroerende momenten, daar was ze wel gerust in blijkbaar, maar wel op de momenten dat het er allemaal heel erg slecht uitziet voor Woddy, Buzz en companen.

Een hit bij de kroost, dus. Wat vonden wij ervan? Goed zonder meer, vrees ik.

Om te beginnen, en ik zal ongetwijfeld niet de eerste of de laatste zijn om het te zeggen: ik heb mij andermaal laten vangen aan 3D. Ik las overal ten internette dat het een “fenomenale ervaring” was, “3D zoals het eigenlijk zou moeten zijn” en “dé film van het jaar om in 3D te zien”. Wel: vergeet het. Het was, vond ik, andermaal zo’n film waarvan het leek alsof ik door een vuile bril naar een scherm op de bodem van een badkuip vol troebel water zat te kijken.

Ik heb niet het gevoel dat ik wezenlijke dingen gemist zou hebben met een niet-3D-versie, en het is nu eenmaal zo dat die bril een groot deel van het licht tegenhoudt. Zet die bril even af, en op voorwaarde dat het geen scene is met enorm veel driedimensionaliteit waardoor alles er dubbel op staat, ziet het er allemaal vele keren frisser en levendiger uit.

Oh, en ook, als ik toch aan het zagen ben: blij dat ik niet naar zaal 8 van de Kinepolis ben geweest als het écht warm was de afgelopen weken: wij zaten op ergens een rij bovenaan, en zelfs in druilerig weer was het er storend warm en doef.

Maar ten gronde! De film zelf!

De voorstelling begint, naar goede Pixartraditie, met een voorfilmpje. Day and Night van de hand van Teddy Newton, combineert klassieke 2D- en 3D-animatie. Ik neem mijn research ter harte en lees op de internetten dat Newton een aanstormend talent is, en dat het filmpje baanbrekend zou zijn, dat het fantastisch en du jamais vu is. Ik zag vooral een doorslagje van Carlo Bonomi’s La Linea. Niet slecht, daar niet van, maar absoluut niet om van omver te vallen, noch van techniek, noch van verhaal, noch van emotie.

Techniek, verhaal en emotie genoeg in Toy Story 3 zelf, gelukkig.

Over de techniek kunnen we kort zijn: er is geen moment dat ik uit mijn rol van filmkijker viel en overstapte op special effects- of 3D-renderingbeoordelaar. De techniek is dusdanig ver gevorderd dat men tegenwoordig zo ongeveer alles kan doen in het fotorealistische — Avatar, iemand? — en Toy Story hoeft het zelfs daar niet van te hebben.

Omdat de hoofdpersonages allemaal speelgoed zijn, en de paar bijpersonages die echte mensen zijn relatief gestyleerd neergezet worden, neemt Pixar een afslag net voor Uncanny Valley, die plaats waar nét niet genoeg levensechte mensachtige robots er eigenlijk als zombies uitzien.

Verhaal? Het is negen jaar na Toy Story 2. Andy, de eigenaar van Buzz, Woody, Rex, Slinky, Hamm, de Potato Heads en vrienden, is ondertussen zeventien en gaat naar de universiteit. Zijn speelgoed ligt al een tijd in een kist, maar hij kan het toch niet over zijn hart krijgen om het weg te gooien.

Uiteindelijk beslist hij om Woody mee te nemen naar de campus, en al de rest op zolder onder te brengen. Door een misverstand loopt dat in de soep, en komen ze allemaal terecht waar ze niet wilden terechtkomen: in een kinderdagverblijf waar, euh (doet zijn best om niet het hele verhaal te verklappen) niet alles is zoals het op het eerste zicht lijkt te zijn.

De cast was in eerste instantie wat ingeperkt (Bo Peep is er niet meer, bijvoorbeeld, en de legermannetjes deserteren), maar in de loop van de film dikt het weer aan: Barbie, Ken, die Fisher Price-telefoon, een lappenpop, een clown, een triceratops. De “slechteriken” (alhoewel, zie verder) in deze film zijn iets dat er uitziet als een Troetelbeertje maar de naam niet heeft — ik vermoed dat ze niet tot een vergelijk met de rechtenhouders konden komen — geassisteerd door onder meer zo’n octopus om tegen de venster te gooien en wat enkel kan omschreven worden als een nachtmerrie-inducerende constant gurgelende babygeluiden voortbrengende half-kapotte babypop (denk het mutante speelgoed uit Toy Story 1 maar dan tegelijk minder gemuteerd en meer griezelig).

Wat me opviel, was dat er geen absoluut kwaad is in Toy Story 3. Waar er in nummer één dat rotjoch van naast de deur was en in nummer twee die enge verzamelaar, is zelfs de Schlechte Schlechterik in nummer 3, Lotso de beer, eigenlijk alleen maar verbitterd en verdrietig. En zijn al de andere eigenlijk maar gewone mensen: meedoen met de meute en de weg van de minste weerstand volgen.

Het verhaal doet verder wat je verwacht van zo’n verhaal: setup, stukje actie, pauze & hergroeperen, spanning, grote actiescène, tearjerker. De personages doorlopen allerlei klassieke patronen (haal boven uw Kübler-Rossmodel en uw Joseph Campbell en/of volg mee op Wikipedia) maar zó enorm belangrijk is dat natuurlijk niet, geen mens die het gaat zitten diagrammeren allemaal.

Behalve dat ik ernstig de indruk heb dat het veel meer machinaal gemaakt is dan de eerste twee. Ik vond ook dat er heel stuk uit de film geknipt kon worden: ik heb het een paar uur nadien al wat moeilijk om me te herinneren wat er in ongeveer het hele eerste uur van de film gebeurt. En de grote thema’s — speelgoed dat achtergelaten wordt, ouder worden, laten gaan — werden al (beter, aangrijpender) verkend in Toy Story 2.

Maar: de tweede helft maakt alles ruimschoots goed. Actie! Humor! Emotie!

Er zit een stuk The Great Escape-achtig iets in, en dan is het plots slapstick (die keer met de reset van Buzz Lightyear!), en dan lijken we plots in de apocalyptische wereld van WALL-E te zijn, en voor je het beseft is tijd voor 100% sentiment: envoyez les violons en hopla (op onze kinderen na dan) not a dry seat in the house.

Naartoe gaan? Welzeker, zowel jong als oud. Geen meesterwerk, maar een waardige afsluiter van de Toy Story-reeks.

Gezien in Kinepolis, Ter Platen, op 1 augustus 2010. Meer info op Kinepolis.com en bij Disney.

© 2010 GENTBLOGT VZW