RSSRevolutionaire Sudbury school vanaf 1 september in Gent
De school waar kinderen de baas zijn.
Een school waar je zelf mag beslissen wat je vandaag zult doen. Het moet de droom van elk kind zijn. In Gent wordt die droom vanaf 1 september werkelijkheid. Dan opent de eerste Sudbury-school de deuren. ‘Wij gaan ervan uit dat kinderen van nature nieuwsgierig zijn’, zeggen de initiatiefneemsters.
Lees meer bij De Gentenaar.
© 2010 GENTBLOGT VZW
Ocharme die kinderen, al van kleins af aan opgevoed worden als pure anarchistjes, wat moet er daar in godsnaam van worden…
Uit uw reactie blijkt duidelijk dat u niet weet wat een Sudburyschool is.Nu, de titel is wat ongelukkig gekozen (journalisten willen nu eenmaal sensatie) Op onze school zijn kinderen helemaal niet de baas. Het is een democratische school waar kinderen wel medezeggingschap hebben. dat is iets heel anders dan “de baas” zijn. Ons schoolreglement telt 45 bladzijden.dat is meer dan in andere scholen denk ik.
Het verschil is dat kinderen wel mee zelf kunnen bepalen wat er in het reglement staat.Dit gebeurt op een democratische manier d.m.v stemming. Ik zou zeggen: kom eens naar één van onze info-avonden of opendeur ( zie website). Stafflid Sudbury-Gent
Toen ik naar school ging (maar ik geef toe, het was geen Sudbury-school) leerden we nog dat een zin met een hoofdletter begint. Maar Nederlands is duidelijk geen vak dat belangrijk wordt geacht op deze school. Of toch niet door de “staff” (met dubbel f?). Vroeger hadden we leerkrachten, nu blijkbaar “staff”. Het is altijd een beetje triestig als je ziet dat mensen Engelse woorden proberen te gebruiken om indruk te maken, terwijl ze duidelijk niet goed Engels kunnen, om van het Nederlands maar te zwijgen.
“Uitgevonden in de Verenigde Staten en al heel populair in Nederland…”. Voor de rest is het zoeken in het artikel naar enige referentie over deze “revolutionaire” methode.
Wel Frans, jij zou duidelijk baat gehad hebben bij deze methode. Je bent blijkbaar gewoon om alles op een schoteltje gepresenteerd te krijgen. Net zoals deze kinderen redelijk wat zelf zullen moeten/kunnen doen en zo zelfstandig leren zijn ipv enkel en alleen maar afgaan op wat anderen voor jouw neus duwen, had jij ook eens op google kunnen zoeken naar deze methode, ipv te verwachten dat je bij een eenvoudig artikel meteen een hoop achtergrondinformatie ging bij krijgen. Als je zelf eens zoekt vind je bovendien verschillende visies ipv enkel de gegevens die werden voorgekauwd door de journalist die ze zelf niets van weet en dus fouten zal maken in zijn beschrijving.
Ik heb eens gegoogled en geyoutubed. Interessante reportage over een Sudbury school in Gentbrugge die blijkbaar ondertussen gesloten is. Een 12-jarig meisje dat eenvoudige vermenigvuldigingen probeert op te lossen (waarbij de begeleider zelf ook fouten maakt omdat hij nu eenmaal dislexie heeft, een rekenmachine moet dan uitsluitsel geven).
Ingenieurs en dokters zullen er niet uit voortkomen. Maar zoals de mensen van Sudbury schools het zelf zeggen, dat hoeft helemaal niet. Als ze maar gelukkig zijn.
Ik ben alleszins blij dat ik niet naar zo’n school ben geweest of ik sprak nu geen Frans, kon nauwelijks Nederlands. Ik haatte die vakken op school, had ik de keuze gekregen toen, ik was er direct mee gestopt. Als volwassene nu ben ik blij dat ik die keuze niet gekregen heb.
Enige competitie is ook gezond om mensen verder te stuwen, om hen dingen te doen bereiken die ze uit zichzelf niet zomaar zouden bereiken.
Men zegt dat ze zelf maar moeten uitzoeken wat ze willen leren en zelf moeten opzoeken. Ze leren ook van anderen. Welke garantie hebben zij dat wat ze leren dan ook effectief correct is? Als ze wiskunde leren van iemand die zelf niks van wiskunde kent, dan leren ze het fout. Er is een reden waarom leerkrachten in de het middelbaar licentiaten zijn.
Wil men zo’n school oprichten, mij goed, niemand wordt gedwongen zijn kind naar zo’n te school sturen. Ik heb er wel mijn bedenkingen bij en vrees dat die kinderen met een serieus grote achterstand aan het volwassen leven zullen moeten beginnen.
Achterstand ??? Afgestudeerde sudburystudenten staan met hun 2 voeten midden in het leven. Ik ken verschillende sudburystudenten uit Nederland,Duitsland en Denemarken.die gasten hebben een volwassenheid die je niet voor mogelijk houdt.Informatie is altijd en overal te vinden.Kennis is echt het probleem niet de dag van vandaag.Waar werkgevers de dag van vandaag in geïnteresseerd zijn, zijn “people-skills” zoals communicatief, sociaal vaardig, oplossingsgericht denken, creativiteit ,enz. En dit zijn nu net de dingen die in Sudburyscholen heel erg worden gestimuleerd. Ik zou zeggen: lees de boeken over sudbury-onderwijs en bekijk eens wat filmpjes van Daniël Greenberg op you-tube.
Stafflid Sudbury-Gent
Dat kinderen moeten kunnen zoeken en experimenteren, volledig mee eens. Dat ze ook hun zin moeten kunnen doen en doordrijven, ook volledig mee eens.
Maar dat daar tegenover ook af en toe eens iets staat wat minder leuk is (zoals : je bord afruimen als je klaar bent met eten, speelgoed delen, stoppen met snoepen vooraleer je doodziek bent, …) vind ik ook.
Kinderen die nooit neen te horen krijgen, kunnen later alleen maar gefrustreerd raken, wanneer ze opgroeien en merken dat je niet altijd louter je eigen zin kan doen.
En wat als je kind intellectueel de mogelijkheden heeft om hogere studies te doen, dat zelf ook graag wil doen, maar gewoon te veel leerachterstand heeft opgelopen om die aan te kunnen ? Lijkt me als ouder een lastig vraagstuk om jezelf af te moeten vragen : heb ik er vroeger wel goed aan gedaan en heb ik daardoor de ontwikkeling van mijn kind niet gehypothekeerd ?
Er is trouwens een voorbeeld van zo’n school in Gent die al decennia bestaat : de school op de Henri Dunantlaan, ook als proefterrein gebruikt door de faculteit psychologie.
Voor de rest sluit ik me aan bij Tine.
Is zo’n Sudbury-school in de praktijk niet een laatste opvangbak voor jongeren die in het gewone systeem niet aarden en anders helemaal afhaken? En dat proefschooltje in de Dunantlaan, is dat niet al jaren opgedoekt?
Het Seminarie en Laboratorium voor Experimentele, Psychologische en Sociale Pedagogiek aan de Dunantlaan is heel, héél erg gelukkig al jaren opgedoekt.
Ik heb er mijn lagere school doorgebracht, en ik kan dat soort geëxperimenteer met kinderen iedereen van ganser harte afraden.
Ze gingen er daar van uit dat elk kind potentieel alles aankan. Potentieel kan schrijven, kan muziek maken, tien talen kan spreken, een kunstenaar in klei en op papier is, een tuin kan onderhouden, sporten als de beste…
Er was een volledig uitgeruste muziekkamer, biologieklas, aardrijkskunde/geschiedenisklas, crea-klas met klei-oven en tekentafels, elk kind zijn eigen tuintje, een professioneel theater, de sportfaciliteiten van het HILO en het GUSB aan de overkant van de tuin, een leraar voor elk vak, kleine klassen…
Klinkt goed?
Wel, neen dus. Want niét elk kind kan alles. En als je het dan niet kan, dan is de conclusie snel getrokken: je kan het niet omdat je het nit wil. Niet omdat elke kind anders is en andere talenten heeft, maar omdat je te koppig bent om goed te leren hoofdrekenen, te lui om goed te turnen, te weinig gemotiveerd om meesterwerken te schilderen.
Daar zijn kinderen gebroken buitengekomen, ik moet het u niet zeggen.
(Kwam daar nog eens bij dat toen ik er was, het ding geleid werd door twee dictatoriale proffen, Prof. Van Herreweghe en Prof. Verbist, die zeer misschien dingen gedaan hadden in de pedagogiek, maar die van kinderen opvoeden absoluut geen kaas gegeten hadden.)
(En kwam daar ook nog bij dat de helft van het jaar de lessen gegeven werden door studenten, die, needless to say, óók heel erg vaak geen kaas van lesgeven gegeten hadden.)
(En komt daar ook nog bij dat ik me niet kan inbeelden dat er daar ooit wetenschappelijk verantwoorde resultaten uit kwamen: klassen van 5 kinderen die gekozen zijn op basis van IQ-testen, die van het eerste leerjaar af geconditioneerd zijn om de grenzen van het systeem te verkennen, en voortdurend ingepeperd worden dat ze hyperintelligent zijn — dat lijkt me een redelijk zwaar selection bias-verhaal.)
Kinderen op onze sudburyschool mogen echt niet altijd hun zin doen.er is een lijvig schoolreglement waarin o.a staat dat geweld absoluut niet getolereerd wordt, dat elk kind moet opruimen wat hij vuilgemaakt heeft;enz. de kinderen krijgen regelmatig een “nee” zowel van staff als van elkaar.Er is heel veel sociale controle.We zorgen er met elkaar voor dat de school een leefbare omgeving is met respect voor elkaar en duidelijke leefregels.Wat de hogere studies betreft: cijfers van andere sudburyscholen vertellen dat 80% van de studenten verder studeert en dat 40% van de afgestudeerden ooit zelfstandig wordt.Ze hebben echt geen leerachterstand en zijn heel ondernemend !
stafflid sudbury-Gent
Het is inderdaad jammer dat er nergens meer info staat… In De Morgen was het zelfs nog erger : daar vond ik het stuk nog minder genuanceerd !
Op zich is het basisidee zeer waardevol, maar ik denk dat ouders moeten beseffen dat de keuze voor zo’n school implicaties heeft. Je moet goed inschatten of je kind in de opvoeding thuis voldoende meekrijgt om dit aan te kunnen. Als je zelf gewoon bent om directiever om te gaan met je kind, heeft het misschien onvoldoende geleerd om zelf keuzes te maken en eigen verantwoordelijkheid op te nemen, en dan zou het wel eens kunnen dat je kind “verdrinkt” in de keuzes die het kan maken en de verantwoordelijkheid die het draagt voor de eigen keuzes.
Maar ik geloof wel dat als je opvoedingsstijl aansluit bij het pedagogisch project van de school en de “leerkrachtenstijl” en het schoolklimaat, dat dit kans op slagen heeft (dat er een match moet zijn tussen thuis en school geldt trouwens voor elke school, vind ik)
Moedige stellingname van ervaringsdeskundige Michel. Kinderen zijn inderdaad geen laboratoriumratten waarop zomaar geëxperimenteerd kan worden, en ook geen kuikens die vanaf hun eerste dag rondlopen. Sommige ouders en zelfverklaarde pedagogen hebben nog altijd niet door dat de geniale zoon van Nero slechts een stripfiguur is.
Jamaar, de leerplicht bepaalt dat kinderen het leerplan moeten volgen. Dus als ze dat niet doen, dan vervullen ze hun leerplicht niet en zijn hun ouders strafbaar. Dus in werkelijkheid hebben die kinderen de “vrijheid” om te kiezen of ze dinsdag of vrijdag zinsontleding krijgen. Maar géén zinsontleding is gewoon strafbaar in België. Dus ik hoop dat de onderwijsinspectie die school streng in de gaten houdt, er zijn nu al genoeg analfabeten.
Fout,
De leerplicht geldt gedurende een periode van twaalf jaar. Ze begint wanneer het kind 6 jaar wordt en eindigt op de leeftijd van de wettelijkheid meerderjarigheid: 18 jaar.
De voltijdse leerplicht eindigt al op de leeftijd van 15 jaar. Tussen hun 15de en 18de kunnen jongeren deeltijds onderwijs volgen (het leercontract bijvoorbeeld maakt deel uit van het deeltijds onderwijs).
Leerplicht is de wettelijke verplichting kinderen onderwijs te laten volgen. Wanneer sprake is van de verplichting om dit aan een school te doen, wordt dit schoolplicht genoemd. Leerplicht en schoolplicht verschillen van land tot land, waarbij in sommige landen thuisonderwijs wel toegestaan is en in andere landen niet of slechts onder bepaalde voorwaarden.
Leerplicht is de wettelijke verplichting kinderen onderwijs te laten volgen. Wanneer sprake is van de verplichting om dit aan een school te doen, wordt dit schoolplicht genoemd. Leerplicht en schoolplicht verschillen van land tot land, waarbij in sommige landen thuisonderwijs wel toegestaan is en in andere landen niet of slechts onder bepaalde voorwaarden.
Leerplicht is echter niet hetzelfde als schoolplicht. In België maakt het niet uit hoe het kind les krijgt, dat bepalen de ouders zelf. Het enige dat de overheid doet is nagaan of het kind wel onderwijs volgt en aan de leerplicht voldoet. Kan je nagaan op deze site: http://www.thuisonderwijs.eu/
Als de ouders bv zelfstandigen zijn en hun kind fiscaal ten laste willen houden, kindergeld willen innen en hun kind tegelijk toch laten werken in de eigen zaak, dan sturen ze het naar een privéschool. Die school trekt zich geen fluit aan van leerplan of eindtermen. Het lijkt prachtig, maar er zitten wel enkele addertjes onder het gras.
Zo heb je na afloop van je studies geen erkend diploma en heb je niet dezelfde toegang tot de werkloosheid als jongeren die een erkend diploma hebben. Daarom zal zo een school je meteen ook klaarstomen voor de Middenjury (als die nog bestaat) of afstandsleren.
Meer op http://www.ond.vlaanderen.be/secundair/examencommissie/
Als dat lukt behaal je tenslotte op eigen ritme toch een diploma. Maar dat wil wel zeggen dat je zoals iedereen naast je eigen studies toch moet bijstuderen om een officieel diploma te halen.
Het lesgeld tenslotte: officieel onderwijs is nagenoeg gratis, behalve de gekende discussies. Maar privé onderwijs betaal je volledig zelf. Vraag is dus of het sop de kool waard is.
Laat die kinders dat plezier.
Als er later iets mis gaat kunnen ze zeggen niet mijn schuld maar van de school en mijn ouders, dat geeft verminderde schuld en verantwoordelijkheid.
Scholen zijn er om te leren en deels ook op voeden, niet om te expereimenteren of om toe te zien hoe de kinderen zich vergissen….
Ik begrijp niet waarom de overheid niet tegen dergelijke vergissingen en experimenten wil opkomen.
Ik ben wel zeer vrijheidslievend maar niet op die leeftijd en in die voorwaarden.
Wie bewijst me de meerwaarde van dit systeem?
ik zou zeggen: kom eens naar één van onze info-avonden od opendeurdag, lees de talrijke boeken (ook in het nederlands) die verschenen zijn over sudbury-onderwijs, kijk op you tube en verdiep je in het onderwerp voor je commentaar geeft over iets waar je niets van af weet !!!!
stafflid sudbury-gent
Graag wens ik te reageren op de vele reacties die hier (en ook op de site van de Gentenaar) al zijn geplaatst, zonder zich ooit verder te hebben verdiept in het onderwerp, waarmee ik de weinig kritische ingesteldheid en weinig openmindedness betreur.
Deze school in Sudbury Valley in Amerika bestaat al sinds 1968 en er zijn wel degelijk advocaten, dokters,… maar ook andere beroepen zoals schrijnwerkers, fotografen uit gekomen. Kenmerkend voor deze afgestudeerden – al is dit misschien niet het beste woord hiervoor – is dat zij geleerd hebben datgene te vinden dat zij graag doen en 80% van hen wordt later ondernemer. Ze bezitten de creativiteit, de motivatie en de zelfverantwoordelijkheid om zelf hun leven in handen te nemen en te (proberen te) slagen in het leven. Door deze manier van ‘onderwijzen’ hebben ze geleerd heel intrinsiek gemotiveerd te zijn, en – althans in Amerika – worden ze geVRAAGD door de universiteiten omdat deze studenten écht weten wat ze willen (en dit in tegenstelling tot vele studenten hier die op hun achttiende met moeite weten wat ze willen doen later).
Vooraleer deze methode af te schieten, zou ik, en ik hoop van u hetzelfde, het alvast een kans willen geven. Ik ben ervan overtuigd dat dit systeem niet voor élke leerling even succesvol kan zijn, er zullen steeds leerlingen zijn die wel aan het handje moeten gehouden worden om zich verder te kunnen ontwikkelen, maar voor bepaalde leerlingen, die meestal niet in het gewone onderwijs aarden, kan dit hét systeem zijn dat ze nodig hadden.
Ik zou u willen zeggen: informeer u, praat met deze mensen, praat met afgestudeerden van deze scholen en uit dan pas uw kritische bedenkingen. En geef een alternatieve manier van denken over onderwijs gewoon een kans.
Trouwens, in het artikel van het Nieuwsblad online, staat er heel wat beter beschreven waar deze methode wil bereiken: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GKJ8ES1Q.
Dit vind ik toch een zeer eigenaardige reactie. Alsof iedereen die als kind niet spontaan 100 % belangstelling heeft voor een bepaald onderwerp “bij het handje moet worden gehouden”. Ik vind dat een bijzonder denigrerende manier om naar onderwijs te kijken. “Bij het handje houden”. Wel ik ben blij dat ik een leerkracht bioloog heb gehad die “mij bij het handje gehouden heeft”. Ik zou het liever anders formulieren: ik ben mijn leraar dankbaar omdat hij voor mij de wereld van de biologie heeft geopend, een wonderlijke wereld waar ik nu al dertig jaar in kan werken en mij nuttig kan maken.
Nee, als vijfjarige had ik geen spontane belangstelling voor celbiologie, die ik dan zelf zou kunnen opvolgen. Dus als ik naar de Sudbury school was gestuurd, dan was ik nooit microbioloog geworden, maar was ik nu brandweerman, want dat was mijn spontane belangstelling op vijfjarige leeftijd — en samen met mij heel veel kinderen. Ik vind de visie dat je kinderen niets kunt bijleren wel zeer naief. Alles moet spontaan, uit het kind zelf zich ontwikkelen. Geloven we dan nog in de noble sauvage? Willen we opnieuw wolvenkinderen kweken?
Ik zou de heer of mevrouw Syske toch willen aanraden een beetje zorgvuldig te argumenten. Het succes van een school meet je af aan het percentage leerlingen dat succesvol hoger onderwijs kan volgen. Wij horen nu dat er wel eens een advocaat en een dokter heeft gestudeerd. Ja, het zal wel. Als je 1000 leerlingen hebt, zou het al gek moeten zijn als er niet één dokter of advocaat tussen zit. Een simpele vraag: wat is het percentage van de Sudbury leerlingen dat succesvol hoger onderwijs heeft gevolgd, in vergelijking met kinderen met dezelfde achtergrond? Als ik dat percentage hoor van meneer of mevrouw Syske zal ik graag mijn mening over dit experiment herzien.
Ik vermoed zelfs dat er hier vlak af gelogen worden: ik heb zes jaar in de US gewerkt, en er is daar nog nooit iemand door een universiteit gevraagd. Je doet je aanvraag, en vervolgens word je (hopelijk!) geselecteerd, afhankelijk van je schoolresultaten of het geld dat je ouders willen neerleggen. Kunt u mij de brief tonen waarin een universiteit een student “vraagt”? Ik heb nog nooit zo’n brief gezien, volgens mij bestaat dat niet, en liegt u gewoon maar een beetje.
U zegt ook dat 80 % onder hen later ondernemer wordt. Dat is heel veel. Zeker drie-vier keer meer dan het gemiddelde van de Amerikaanse samenleving. Waarom is dat? Omdat je ook ondernemer kunt worden zonder echt diploma? Omdat deze kinderen zo sociaal slecht functioneren dat ze niet in een organisatie kunnen aarden, en dan maar een beetje op zichzelf beginnen? Ik moet eerlijk zeggen: dat cijfer van 80 % vind ik bijzonder afschrikwekkend. Het lijkt me te suggereren dat deze kinderen overwegend sociaal gestoord zijn en dus niet op een normale manier in de samenleving kunnen functioneren.
Ik vind uw argumentatie helemaal verkeerd. U zegt: als u een idee wilt hebben van de kwaliteit van het sudbury onderwijs, praat dan met de studenten. OK, misschien zullen ze tevreden zijn. Maar dat is geen argument natuurlijk. Ook kinderen van ouders die hen mishandelen praten nog vol loyaliteit over die mishandelende ouders. Ik wil gewoon cijfers zien:
- wat is het percentage van de oudleerlingen dat hoger onderwijs kan volgen en later goed terecht komt? Meer hoef ik niet te weten. Als u rond de pot blijft draaien, en wat anekdotes rondstrooit, dan hebt u allicht iets te verbergen, en kunt u niet bewijzen dat dit experiment goed is voor de kinderen.
U heeft gelijk dat ik de verkeerde cijfers heb gebruikt, die 80% zat nog ergens in mijn hoofd en heb ik niet gecheckt alvorens ik mijn reactie heb doorgestuurd, waarvoor mijn excuses, het is inderdaad mà à r 42% (ter referentie: het Nederlandse aandeel van ondernemers in de werkende bevolking bedroeg 12% in 2005). Daarom hier ter verduidelijking:
Sudbury Valley School zelf heeft twee uitgebreide bevragingen van haar afgestudeerden gedaan. Daaruit bleek dat 95% van de studenten op Sudbury Valley door de school gediplomeerd worden, ttz afgestudeerd binnen het Sudburyvalleyprincipe. Van die gediplomeerden volgt 82% binnen de 6 jaar na de school vervolgstudies. 42% van de afgestudeerden wordt zelfstandig ondernemer.
Uit: American Journal of Education, Volume 94, pp 182-213, onderzoek van Peter Gray en David Chanoff naar de afgestudeerden van Sudbury Valley school.
Maar ik weet niet of dit het goede antwoord is op uw vraag en u met dit antwoord tevreden kunt gesteld worden?
Om deze cijfers beter te kunnen begrijpen, heb ik opgezocht hoeveel Vlaamse jongeren tegenwoordig een diploma hoger onderwijs halen. Volgens de beleidsnota van de minister van onderwijs heeft iets minder dan 15% van de 22-jarigen helemaal geen diploma secundair onderwijs en net geen 45% behaalt wel een diploma hoger onderwijs. oa. uit de Enquête naar de Arbeidskrachten (EAK jaargemiddelde 2008). Precieze cijfers: aandeel hoger onderwijs: 21,4 % bij de 55-59 jarigen, 20,0 % bij de 60-64 jarigen versus 44,1 % bij de 25-29 jarigen. Aandeel laaggeschoolden of minder dan hoger secundair: 45,8 % bij de 55-59 jarigen en 51,2 % bij de 60-64 jarigen versus 12,3 % bij de
25-29 jarigen – dit laatste cijfer slaat op 1999 en is ondertussen al gestegen naar 14.7% (2007)
Zie: http://www.ond.vlaanderen.be/beleid/nota/2009-2014-omgevingsanalyse.htm#2.2 en http://www.steunpuntloopbanen.be/publi_upload/SSLOD12009-25_Samenvatting.pdf
@Patrice : het succes of de geldigheid van een onderwijsmethode uitsluitend verbinden aan het aantal kinderen dat daarna hoger onderwijs volgt, lijkt me behoorlijk naïef en kortzichtig.
Door de aard van het Sudbury onderwijs zal dat zowiezo lager liggen dan bij regulier onderwijs (dat afgestemd is op die doorstroming). Maar ook ons regulier onderwijs slaagt er niet voor alle kinderen in om hen op een efficiënte wijze toe te leiden naar hoger onderwijs.
Ik heb heel wat bedenkingen bij de Sudbury methode, maar vind jouw respons minstens even bedenkelijk.
En waarom ? Omdat je enkel uitgaat van je eigen ervaringen, en bijna automatisch lijkt aan te nemen dat dat dan maar voor elk kind moet gelden.
Met uw eerste en tweede alinea ga ik akkoord. Daarna volg ik u niet meer, vooral als u insinueert dat ondernemerschap gelijk staat met “niet normaal kunnen functioneren in de maatschappij”. Het gehalte aan ondernemerschap in onze samenleving zou je evengoed als een schromelijk tekort kunnen duiden, en het percentage van 80 of 42 aan ondernemers uit Sudbury-onderwijs als “normaal”. De meeste onder ons danken trouwens hun job aan een “abnormale”. Misschien is “uitzonderlijk” wel beter dan “abnormaal”. Is het leren functioneren in onze maatschappij altijd zo’n zegen?
Het is bovendien evident dat wie een afwijkende vorm van onderwijs kiest, zich later niet zo gemakkelijk zal conformeren aan ons professioneel klimaat van grote bedrijven, en eerder voor het zelfstandige statuut kiest.
Uw criterium van slaagcijfers in hoger onderwijs is mager. Daar zit veel voortgezet conformisme bij. Gemiddeld maandloon (liefst met variantie) is een betere maatstaf voor maatschappelijk welslagen. Maar nog beter lijkt me een meting van individueel welbehagen. Iemand die rond komt met zijn passie, lijkt me beter af dan een grootverdiener die zijn bestaan grondig haat.
Ik ben zeker geen lid van de beate bewonderaars van alternatief onderwijs. Maar de skepsis tegenover afwijkende initiatieven kan ook eens aangewend worden tegen wat gebruikelijk is.
Wat een open-minded reacties weer hier. Elk kind is anders dus is het heel goed dat er verschillende onderwijsmethodes aanwezig zijn. Dezelfde reacties waren er wss een 20-tal jaar geleden bij de start van het Freinet-onderwijs, was dat dan zo een ramp?
Ik vind dit ook een kromme redenering: als je enkele terechte pedagogische vragen stelt, krijg je al onmiddellijk het verwijt dat je narrow-minded bent. En als ultiem argument: vroeger waren jullie ook al tegen vooruitgang.
Wel: voortaan laat ik mijn kleinkinderen niet meer op een kinderstoel zitten, maar ik zet ze op een spijkerbed. Wat zijn jullie narrow-minded: elk kind is anders, dus sommige van mijn kleinkinderen zullen zo’n spijkerbed best ideaal vinden. En ten andere: toen de buggy veertig jaar geleden werd uitgevonden waren jullie daar ook tegen, dus wat kun je tegen een spijkerbed voor kleine kinderen hebben?
over kromme redeneringen gesproken : ondernemerschap verbinden met “sociaal gestoord zijn en dan maar op zichzelf beginnen” kan ook tellen !
Sorry, beste lezers, als ik hier op doordram, maar ik heb nog een belangrijke fout ontdekt in het stukje van meneer of mevrouw Syske. De stelling is dat mensen dat moeten doen waarin ze “intrinsiek gemotiveerd” zijn. Tja, het is altijd leuk als je van je hobby je beroep kunt maken. Alleen geldt dat niet voor 90 % van de mensheid. Ik heb geluk gehad en ik denk dat ik de helft van mijn werktijd dingen kan doen waarin ik intrinsiek gemotiveerd ben. De andere helft doe ik dingen die je nu eenmaal moet doen in een organisatie (administratie, functioneren van de groep, begeleiden van jongere collega’s). Doe ik dat graag? Eigenlijk niet, ik zou liever altijd mijn zin doen. Is het nodig dat ik het doe? Ja, als ik mijn jongere collega’s niet opleid, dan bestaan we over tien jaar niet meer.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit een intrinsieke motivatie heb gehad voor Franse grammatica, voor wiskunde, voor Latijn, voor aardrijkskunde, en voor veel andere vakken. Pas tien jaar nadat ik de middelbare school heb verlaten, heb ik begrepen waarvoor sommige wiskundige technieken worden gebruikt en waarvoor ze nuttig zijn. Toen was ik heel blij dat ik dat geleerd heb op 14 jarige leeftijd.
Kortom: hoe kun je intrinsiek gemotiveerd zijn in iets dat je (nog) niet kent? Als kind ben je je juist afhankelijk van gemotiveerde leerkrachten die je dingen leren kennen.
Als sociaal verantwoordelijke mens moet je soms dingen doen, ook al ben je niet intrinsiek gemotiveerd daarvoor.
Het is een volstrekte leugen te denken dat onze bedrijven en onze samenleving kan functioneren als ze allemaal alleen maar onze zin doen, zonder rekening te houden met anderen.
Er is een belangrijk verschil tussen een onmiddellijk verlangen te bevredigen en te werken aan persoonlijke vervolmaking. Ik moet soms mijn luie krent opheffen van achter mijn computer of de TV om te gaan zwemmen, maar ik ben mezelf achteraf altijd dankbaar.
Het pleidooi voor ontwikkeling vanuit het kind heeft zijn grenzen, zoals u afdoende aantoont met uw wolvenkind-analogie. En de afwas moet zeker gedaan worden. Maar het is niet fair het alternatief onderwijs alsmaar te verwijten dat het kinderen leert de afwas af te wijzen ten voordele van de TV, terwijl het probeert kinderen zwemmers te doen worden in plaats van afwassers. Het discours “vanuit het kind” heeft zijn zwakheden, disciplinaire en inspirationele. Maar de karikatuur van het afwijkende is snel gemaakt, waardoor de onvolkomenheden van het conventionele al te makkelijk buiten schot blijven.
jaja het zal wat worden de toekomst.
heer, bespaar ons van mei ’68 experimenten! (een boude uitspraak van iemand die ook nog met bloemen rond de hals en op blote voeten in het gras heeft gedanst: het dauwtrappen :)
wat hebben wij als gedreven jonge leerkrachten, gesteund door even zwevende ouders, een bende kinderen een slechte start gegeven!
natuurlijk moest het anders, de boel was verkalkt, maar we sloegen toch wel erg door. geen goesting: we geven iets anders. aparte wisselende groepjes enz. een kat vond zijn jongen niet meer. uren leerlingen bespreken, voor elk kind een ander leerprogramma want janneke is wel anders dan mieke. de opkomst van al die “opvoedkundigen” die aan de zijlijn richtlijnen stonden te roepen maar eens in de klas staan? nooit of het was een uurtje: ze konden de klas niet in de hand houden als ze niet individueel konden “begeleiden”. de “ouderparticipatie”, nog zo’n goedbedoelde miskleum. op de duur kwamen ze in de klas eens zeggen hoe je moest les geven.(ik ben nooit naar hun werk gegaan om daar opmerkingen te maken, laat staan bij hun baas gaan klagen)
is daar niets positief uit gekomen? natuurlijk wel: men leert met scha en schande.
dat er zelf in het “normaal” onderwijs véél meer naar de leerling kan gekeken worden, dat lesinhouden aangepast zijn, dat leerlingen geen nummers meer zijn, taalklasjes…..zijn daar gevolgen van.
de slinger slaat altijd te veel uit en de roep naar strengere scholen en internaten is daar het gevolg van.
laat het onderwijs nu een tijdje met rust, na tientallen jaren steeds maar veranderingen………..
Wat me vooral opviel aan een welbepaald staflid om het eens in het nederlands te schrijven is de Jehova mentaliteit in het naar voren brengen van hoe een Sudbury school werkt.
Het is gelukkig zijn dat telt, maar niet hetgeen je later misschien kunt verdienen met dit of met dat.
Met deze reactie wil ik niet de Jehova getuigen viseren of in een slecht daglicht stellen. Zeker niet, maar het viel me op qua gelijkenis in hoe men iets naar voren brengt en hier specifiek dan de werkwijze binnen een school.
Trouwens, dat het staflid koppig staff blijft schrijven spreekt boekdelen in dat men niet wil weten van een sociaal verrijkend leerprogramma dat daadwerkelijk kinderen deftig wil klaarstomen voor de toekomst, kinderen die een land en een volk niet ten ondergang brengen of zelfs niet de mensheid ten grave dragen, maar constructief leren opbouwen met een meerwaarde voor het belang en behoud van elk leven, voor het belang van de toekomst.
Een wereld heeft niets aan allemaal mensjes van het ego type, maar eerder aan een leerschool waarin men leert samen te werken in mekaar te helpen, en niet in hoe doe ik mijn goesting waar ook, dan wel in hoe gedraag ik me waar ook als zijnde een mens en niet nog erger dan een beest!
Het moet gezegd zijn dat men van sommige jongeren die zelfs niet naar een Sudbury school gaan daaromtrent serieuze vraagtekens kan bij stellen. Dat al deze jongeren dan naar zo’n school nog kunnen gaan moet vrees ik afgaande op de reacties een ware nachtmerrie zijn want hun drang naar een gedrag om zich nog erger dan beesten te gedragen zal zich dan nog aanscherpen gezien de ik doe of wil mijn zin doen mentaliteit.
Kijk maar eens rond en hoevele jongeren lopen niet rond met hun ipod zo luid omdat ze de andere jongeren hun ipod muziek niet zouden horen dan alleen hun muziek. Sommigen maken al geen gebruik meer van de bijgeleverde oortjes om te verhinderen dat anderen naar hun muziek zouden kunnen luisteren.
Maar waarom zouden we i.p.v. daarover te klagen niet als oudere zelf tegen de jongere naast, voor of achter u zeggen van kan het niet wat stiller, of wil je het uitzetten want zopas is een familielid overleden bijvoorbeeld. Een school die in samenwerking met de ouders dat kan bewerkstelligen in dat jongeren leren luisteren en doen wat men van hen vraagt/verlangd ongeacht hun afkomst is een school die zich waardig school kan noemen.
Openbaar Vervoer is soms een prachtig middel om te zien wat voor typetjes zich in welke buurt schuilhouden en waar er duidelijk veel tot zeer veel werk aan de winkel is om opvoedkundig gesproken jongeren alsook ouderen terug in het gareel te doen lopen wegens te veel ik doe mijn goesting mentaliteit opvoeding waarbij zelfs een werkgever niet moet afkomen met te zeggen van het moet zo of zo.
In zo’n subbury-school leren ze misschien ook dat het soms beter is om gedachten die in je hoofd opborrelen te laten waar ze zijn.
Wat sleur je er toch allemaal weer bij ??? Jehova’s, i-pods, overleden familieleden, het feit dat iemand staff gebruikt …
Voor de rest, ik ben persoonlijk ook niet zo’n voorstander van al die alternatieve schoolmethodes maar niemand MOET zijn kind naar zo’n school doen dus ik zie echt niet in waar sommigen de bedreiging zien.
Live and let live zeg ik maar .. (al is het misschien de vraag welke ideologische strekking ik daarmee opga he Bernadette)
Je moet het ook niet te ver gaan zoeken Tom!!
Wat ik neergepend heb is gewoon een samenvatting van het alledaagse leven en hoe de één zijn goesting wil doen om dat die niet kan verdragen dat een ander zijn goesting wil doen of hebben.
En dat is toch het principe van die school, leren hoe men toegeeft aan kinderen die nog te jong zijn om de echte waarden van het leven te begrijpen. Het principe van de school is er één die goed zou gedijen in een wereld waarin men alles door robots, androïdes en computers laat besturen waarin de mens niets meer behoeft te doen dan gewoon te niksen.
Vraag me dan wel af hoe ze de dingen des levens dan gaan betalen. Zo’n wereld is een utopia tenzij men iedere mens een loon uitbetaald om te niksen, maar dan behoort ook iedereen en werkelijk iedereen exact evenveel te verdienen want ja er zijn ook geen politici meer en dergelijke, geen bestuur dan het computer gestuurd programma waar ieder zich behoort aan te onderwerpen zonder vragen en zonder tegenpruttelen. De Sim’s for real.
Science fiction???
Denk je???
Live and let live, maar om te leven behoor je wel respect te hebben voor het leven, voor alle leven, en wie heeft dat nog echt de dag van vandaag met zijn ik wil mijn goestingskes???
Beste,
voor mijn vak ‘taal’, moet ik een paper uitschrijven over het onderwerp ‘Sudbury School’
Nu is mijn vraag of iemand mij kan helpen door twee vragen te beantwoorden.
1. waarom bestaat er een Sudbury school? Waarom zouden ouders hun kind naar zo’n school laten gaan?
2. Wie? : voor wie zijn deze scholen vooral bedoeld, en waarom juist voor deze doelgroep?
Met vriendelijke groeten.