RSSSchöne Blumen
Wanneer ik naar een stuk van Arne Sierens ga, ben ik ook altijd lichtjes benieuwd hoe het podium er zal uitzien. Vast decorontwerper Guido Vrolix, in het verleden verantwoordelijk voor een schaatsbaan en een circusarena, bepaalt sterk de sfeer van het stuk mee. Deze keer werden de eerste rijen van de theaterzaal in Vooruit volledig ingenomen door een kruising tussen een gesjorde scoutsconstructie en een catwalk die tot in het publiek liep. Deze setting moest een bordeel/amusementsclub voorstellen. Ik zag het er maar half in, maar origineel was het wel.
Naar goede gewoonte toont het stuk mensen die door het leven niet erg zacht behandeld zijn maar zich uit alle macht staande proberen te houden. Zoals Malika, niet enkel een meisje van plezier, maar een jonge vrouw en moeder die zich heeft opgewerkt tot rechterhand van uitbaatster Josiane en niets liever wil dan zich inkopen in deze club op retour.
De setting van bordeel wordt vooral bepaald door enkele personages die je je inderdaad zo kan voorstellen in dat milieu. Zoals de altijd aanwezige Anthony (Robrecht Vanden Thoren), een wat gebrekkige vreemde man die klusjes doet voor de meisjes. Of Kiki, de gefrustreerde ex-minnaar die niet kan loslaten en het neefje is van de uitbaatster. Of uitbaatster Josiane, een vrouw van middelbare leeftijd die het niet gemakkelijk heeft en niet bepaald uitblinkt in empathie.
Maar het zijn personages die we allemaal al eerder hebben gezien bij Sierens. De man met de slepende voet (denk aan Titus De Voogdt als zielige manke concierge in Maria Eeuwigdurende Bijstand). De rijpere vrouw die het moeilijk heeft met de wereld (meestal een rol voor Marijke Pinoy). En verschilt de rol van Mieke Dobbels zo verschrikkelijk veel van haar vorige rollen, bijvoorbeeld in The Broken Circle Breakdown ft. The Cover-ups of Alabama?
Sierens focust zich op de kleine kanten van het bestaan, op de gewone, volkse mens. En hij doet dat op een grandioze manier. Zijn stukken zijn altijd grappig, entertainend, fijn om naar te kijken en toch ook aandoenlijk, grijpen je naar de strot op hun beste momenten. Maar doordat hij altijd uit datzelfde vaatje tapt, krijg je als toeschouwer op den duur een sterk gevoel van herkenning. De personages zijn steeds dezelfde, zij het met een andere naam en andere kleren.
Ook met de setting gebeurt eigenlijk weinig. Ik voel niet de sfeer van een bordeel. De personages lijken ergens wel in de setting te passen, maar het verhaal had zich evengoed in pakweg de Aldi kunnen situeren. Op basis van de inleiding van het stuk, waarin sprake is van “de onderwereld van vertier en losbandigheidâ€, stel je je toch iets anders voor. Er zat meer in die setting, een kans ook om eens een ander soort personages op te zoeken, om vernieuwend te werken.
Met Schöne Blumen levert Sierens dus niet zijn meesterwerk af. Het leunt sterk aan bij Maria Eeuwigdurende Bijstand en Trouwfeesten en processen enzoverder, maar voorgaande stukken lieten een sterkere indruk na. Wat niet betekent dat dit geen fijn stukje theater is. Sierens is goed in wat hij doet en de acteurs zitten echt in hun rol. Het zijn koningen van de getormenteerde gelaatsuitdrukkingen, de kleine tics en details die hun machteloosheid en hun struggle for life uitvergroten. De scène tussen Mieke Dobbels en Titus De Voogdt is zo kwetsbaar en hartverscheurend dat ik er helemaal stil van werd. De voorstelling zit naar goede gewoonte ook vol met grappige quotes. Zeker aan aanrader dus en je moet je reppen want de resterende voorstellingen zijn allemaal bijna uitverkocht. Maar ik mis het vernieuwende dat bijvoorbeeld The Broken Circle Breakdown wel had, de slag in je gezicht. Misschien volgende keer?
Schöne Blumen, met Titus De Voogdt, Mieke Dobbels, Karin Tanghe, Valérie Schiemsky & Robrecht Vanden Thoren, gezien in Vooruit op 16 september. Nog te zien tot 24 september.
© 2010 GENTBLOGT VZW
Ik vind deze recensie veel te positief. Ik zat in het midden van de zaal en kon de acteurs vaak gewoon niet verstaan, omdat ze hun stem vervormden / met een dialectisch of Duits accent moesten praten, en vanwege de achtergrondmuziek die quasi constant speelde. Vreselijk. De grappige quotes en de hartverscheurende scènes (waren die er echt?) zijn me – zelfs in de delen die ik wel kon begrijpen – totaal ontgaan. Het verhaal over een bordeel op zijn retour – met als plot: ‘we maken er een dancing van’ – kon mij absoluut niet boeien. Gewoon slecht toneel.
Broken Circle was idd vernieuwend omdat die niet Arne Sierens was hé dan wel van de fantastische Johan Heldenbergh. Van dezelfde vijver , dat wel :)
Maar voor de rest,een beetje “verblumd” maar goeie recensie hoor! Ik had hetzelfde gevoel.
Het heeft goede delen, zoals de meeste arne sierens voorstellingen maar tapt duidelijk uit hetzelfde vaatje ook. Er wordt geen gebruik gemaakt van de setting in een bordeel, zelfs het leuke decor wordt niet benut voor extra’s (buiten titus de voogdt zijn palengelik dan). al bij al een middelmatige voorstelling maar wel zoals gebruikelijk bij Arne Sierens entertainend, waardoor je met een vrolijk gevoel buiten gaat.
Het decor gaat de zaal in waardoor ook de acteurs de zaal in komen. Dit betekent dat de acoustiek helemaal verandert. Een vriend van mij die naar één der eerste voorstellingen ging en op rij 15 zat kon de acteurs niet verstaan wegens te stil. Hij heeft dit uiteraard gemeld bij de Vooruit. Toen ik ging ( op rij 5 ) werd er geroepen en zat je bijna onder het speeksel. Mooi decor of niet er zijn nog wetten waar professioneel toneel rekening mee dient te houden ( in dit geval zou je toch denken dat het om opvallende basismaterie gaat) Verder vond ik het een zwak stuk, de acteursprestaties konden dit niet redden ( die waren wel meer dan behoorlijk)
Ik heb er van genoten, in tegenstelling tot Maria Eeuwigdurende bijstand en de Trouwfeesten die me toen weinig konden bekoren. Ik zat op de vierde rij, had een schitterend zicht en geen problemen met geluid. Ik werd vooral stil van het liedje.
Goed verslag als uitgangspunt voor verder nadenken en in mijn geval nagenieten van een nieuwe waardevolle Sierens. Moet die theatermaker altijd “vernieuwend” en/of “origineel” zijn, moeten zijn stukken altijd opnieuw “een slag in het gezicht” zijn …?
Wellicht veel wensdromen en hoge verwachtingen van het door Sierens vele malen “verwende” publiek en het stuk gaat ook over zijn kunstenaarschap-theater-schrijverschap (lees: voortdurende bijwijlen bedenkelijke prostitutie, dus het bordeel als een metafoor, met personages die bij Sierens ruimte krijgen, in dit geval op twee door een bruggetje verbonden houten speelvlakken-vlotten, en ook een bruggetje naar het publiek toe, waarin het roze licht als een icoontje het bordeel suggereert … maar evengoed denk ik aan een pier met meerpalen voor het houvast die de personages zoeken als de woorden tekortschieten).
De personages doorlopen het hele Sierenspalet: “subtiliteit”, “levensvreugde” maar uiteindelijk als alle personages op het “podium” staan valt het verdict, de hoer stopt …en is de kreet van Kiki-Titus “Fuck, Fuck, Fuck!” ook de theatermaker zelf op het lijf geschreven als de wederwaardigheden van zijn diverse theatergezelschappen overloopt. En uiteraard ook de lichtgevende, romantische bol als aankondiging van het nieuwe, een danszaal in plaats van een bordeel, als eindicoontje opgemerkt. Het leven van de personages en van de theatermaker kan verdergaan.
ik was n beetje ontgoocheld, Arne Sierens heeft ons al veel betere producties geschonken… de actrices waren ronduit zwak… toch kijk ik al uit naar het volgende
Zijn dit allemaal verwende theatergangers? Of is er wat gebeurd sinds de voostellingen in Gent? Ik zag de voorstelling vanavond in Brugge (MAZ) en kwam met een heel ander gevoel buiten. Dit is knap, gevoelig en goed gespeeld theater. De poezie van de moeilijke liefde, de lastige binding tussen ons mensen, het zoeken en niet versagen, de humor tussen het wrange, het was allemaal aanwezig en werd mooi overgebracht. Zeker, de ‘broken dreams’ waren nog sterker, maar dat is geen reden om dit af te breken. Bekijk het werk op zijn eigen waarde en het is écht goed theater. Wat mij betreft: aanbevolen.
Ik zag de voorstelling eveneens in de MAZ te Brugge en kan alleen maar de recensies van Gent bijtreden. Inhoudelijk is het stuk zwak. Men kon er zoveel meer van maken. De personages worden niet uitgediept. De situatie spreekt zelden aan. Het acteren is goed (Mieke Dobbels is een rasactrice met een ongelooflijke naturel), maar waarom zo’n overacting van de anderen en waarom het constante ‘roepen’ van Titus De Voogdt). Wel best dat wij in Brugge ‘Gents’ verstaan (hoewel soms moeilijk).
Ik heb de zaal verlaten met een goed gevoel maar ook van gemis.