RSSEen dilemma? To help or not to help? Noodopvang van asielzoekers in Gent
Het volgende bericht belandt op een link op mijn Facebook, staat te lezen in de lokale en nationale media.
“Maandag is de UGent gestart met de inzameling van hulpgoederen voor de opvang van asielzoekers in de gebouwen van het voormalig Adviescentrum voor Studenten. De inzameling is nu al een succes, maar nog meer hulpgoederen en financiële bijdragen zijn nodig en welkom. In het voormalig Adviescentrum wordt een tijdelijke opvangplaats ingericht voor een 40-tal asielzoekers. Het gaat om verschillende families met kinderen.â€
Onze burgervader doet een mediastorm ontstaan door op zijn Termonts een kat een kat te noemen:
“Mijn boodschap aan mensen die individueel hulp willen bieden: neem contact op met een van die organisaties, zodat we op de beste manier alle krachten kunnen bundelen.”
Zo geschiedde. Contact opnemen met een van die organisaties, om de krachten te bundelen. In de aanloop van dat effectieve helpen, gaan er menige zielenroerselen door het hoofd. Omdat ik grif toegeef dat ik te weinig ken van oorzaken en gevolg. Te weinig ook over mogelijke oplossingen. Dat ik verschillende problematieken door elkaar haspel.
Over druppels op hete platen, over doekjes voor het bloeden, over emmers naar de zee, over verantwoordelijkheden van overheden, over het lot van de mensen die hier zijn beland. Over populisme en gastvrijheid, over menselijke solidariteit en naïviteit. Over emoties en ratio. Over de taal van het zwijgen, over l’ histoire se répète. On oublie rien, on ’s habitue, c’est tout?
Punt blijft dat hier in Gent niet alleen ‘symbolen’ van Europese onkunde of luide en stille oorlogen zijn beland. Het zijn ook nog altijd mensen van vlees en bloed. Feit blijft dat het beleid faalt, gevolg blijft dat mensen bij ons een plek zoeken om te overleven.
En dat het vriest buiten, hier in Gent, in de schaduw van het grote verlichte reuzenrad. Gevlucht uit hun eigen thuis, kinderen onder de arm, niet weten waar naartoe. Een bus opgezet, vaak opgelicht, hier afgezet. De taal onmachtig, geen voet aan de grond.
Zijn dit de nieuwe oorlogen in dit hedendaags Europa? Uiteraard met andere achterliggende structuren, wetmatigheden en mechanismen.
Schrijven we al jaren lang-uitgerekte geschiedenis en hoe gaan we dit later uitleggen aan onze kinderen? Dat we het niet wisten?
Als kleindochter van een Joodse vluchtelinge word ik hier alvast heel boos om. En met mij, zoveel mensen op deze wereld. Want we weten het wel.
Hoe geef je een signaal, hoe sensibiliseer je overheden? Door niets te doen? Door iets te doen? Door het niet goed te weten? En wat is goed? Wat is niet goed? Het hart volgen en de wijze woorden van onze burgervader omzetten in bezonnen daden?
Wellicht – en dat is met zoveel dingen in zeer complexe problematieken als deze – is niets écht goed of slecht zonder meer. Niets doen is ook een signaal, maar iets doen is dat ook. Het hart volgen dan maar, stilstaan bij wat er gebeurt in onze stad, in ons land, in Europa. Door niets te doen, door diep na te denken, door iets te doen, of door een combinatie van dit alles. Allemaal goed, het hart volgen. In welke zin dan ook.
Wie zich wil aansluiten bij erkende organisaties die de krachten bundelen, kan dat via:
Permanentienummer: 09/264.30.99
Marieken De Munter: 0485/63.52.43
© 2010 GENTBLOGT VZW
Uw verwijzing naar wat “den Duits” destijds heeft uitgespookt vind ik persoonlijk een beetje ongelukkig.
Het ondergraaft uw verder positieve boodschap van mensen die mensen willen helpen.
Helpen is goed, mensen op hun verantwoordelijkheden wijzen is imo ook niet verkeerd.
Iemand die ergens anders een beter lot hoopt te vinden kan vandaag heus wel voldoende informatie vinden.
Je moet natuurlijk objectieve bronnen willen geloven ipv mensen die je een paar duizend euro of dollar vragen en de hemel beloven (inclusief de gouden lepeltjes)
Lees er het Laatste Nieuws maar eens op na voor wat de doorsnee vlaming over de materie denkt
NIET echt bemoedigend
Het is trouwens een huzarenstukje om in alle sereniteit aan mensen uit te leggen dat/wat er een verschil is tussen asielzoekers die nu op straat staan (en die we WETTELIJK GEZIEN (ZOUDEN) MOETEN OPVANGEN), Roma’s uit eu-lidstaten die hier van een eurolines bus stappen en onze medeburgers van niet eu-origine van 2e en 3e generatie.
“‘t zijn al vremde” of “‘t zijn allemaal mensen in nood” is langs beide zijde van het spectrum helaas een verkeerde inschatting van een complexe materie.
In elk geval respect voor dit initiatief en de menselijkheid ervan
(als kleinzoon van een Joodse vluchtelinge: ik had het niet gelezen als een verwijzing naar wat den Duits uitgespookt heeft, maar wel als een verwijzing naar het afstammen van een vluchtelinge — hoe en waarom die hier gekomen is, of het op de vlucht van de Polen, de Russen, de Duitsers of wat dan ook was, maakt niet zoveel uit)
Inderdaad Michel, welke luide of stille oorlog ook, het gaat om vluchten als in “vluchten”. Ik heb het zelfs, bewust noch onbewust, niet over ‘den Duits’ in mijn schrijven. Het gaat er ook niet over. Dat is net de pointe…Het gaat om mensen. (En toevallig, en met mij heel wat anderen, stam ik af van iemand die ooit is gevlucht. Toevallig was ze Pools, toevallig Joods ook.)
Mensen die vluchten voor iets, voor iemand. Vluchten is zoals zwijgen, zelden zonder oorzaak, zelden zonder gevolg ook.
quote: Dat we het niet wisten?
(aka: “Wir Haben es nicht gewust “)
‘t zal misschien toeval of onbewust zijn dan
Fijne tekst.
Bestaan er eigenlijk cijfers over hoeveel vluchtelingen zonder opvang er in Gent zijn?
En dan bedoel ik mensen van buiten de EU.
‘k betwijfel het
de stadsdiensten of ocmw kunnen en zullen er naar alle waarschijnlijkheid geen statistieken van bijhouden (wegens geen adres in Gent)
de meesten blijven hoe dan ook ook in Brussel omdat daar de meeste landgenoten en hulpverleninginstanties zijn (en men zich opnieuw en opnieuw kan gaan aanbieden bij fedasil voor een toewijzing)
enkel diegenen die familie of kennissen hebben die al wonen in een andere stad zullen eventueel naar daar gaan in de hoop er een woning te vinden.
Voor asielzoekers die geen opvangplaats hebben is echter één van de problemen dat de waarborg dient geregeld te worden door het ocmw van Brussel (plaats waar ze zijn ingeschreven nal de asielaanvraag) en ik heb toch al van heel wat asielzoekers gehoord dat dit alles behalve van een leien dakje gaat
tja, vroeger (begin 2000) werd dit opgevangen door het spreidingsplan en werd de hete aardappel doorgeschoven naar de lokale besturen en ocmw’s.
in theorie zou men dat wel opnieuw kunnen invoeren maar de redenering om dat af te schaffen was dat het voor een aanzuigeffect zorgde
De vraag die ik me de laatste maanden meer en meer stel is of dit uiteindelijk niet beter zou zijn dat dwangsommen van 500 euro oplopen en mensen al meer dan een jaar op hotel steken.
DAT zorgde pas voor een aanzuigeffect
Tom,
Je kan eerst kijken naar de officiële cijfers, maar die ken je wellicht beter dan ik. Waar ik over beschik, dat is dit:
http://epp.eurostat.ec.europa.eu/cache/ITY_OFFPUB/KS-QA-10-042/EN/KS-QA-10-042-EN.PDF
Daaruit blijkt dat een aantal landen die in het verleden een fors aanzuigeffect hadden daar nu de gevolgen van dragen. Ik veronderstel dat een groot aantal ‘gekende’ asielzoekers ook een effect heeft op het aantal illegale vluchtelingen, want je hebt tenslotte een circuit nodig om in te verdwijnen én om te overleven. Neem enkel en alleen nog maar het aantal geweigerde aanvragen: denk je dat die plots weer verkassen naar hun land van oorsprong?
Ik vermoed dat je een inventaris zou moeten maken van de cliënten van alle hulpverleningsorganisaties om daar iets of wat een idee van te hebben.
Het gaat toch niet om cijfers, men moet zoeken hoe men de echte vluchtelingen kan helpen, ook de beleidsmensen.
Op zich niet, maar als je op lokaal vlak wilt helpen kan het natuurlijk nuttig zijn om te weten over hoeveel mensen het gaat.
Ik vroeg het omdat ik ook vermoed dat het merendeel in Brussel blijft, zoals Tom zegt.
Dat wil zeggen dat als je mensen wil helpen, je ze ook de middelen moet geven. En dan moet je je eigen hoofdstad de middelen geven om de problemen op te vangen en aan een oplossing te werken.