RSSWoudlingen
We beginnen met het slechte nieuws: als u Woudlingen nog wil meepikken dan zal u daarvoor naar Duitsland moeten reizen. De nog resterende voorstellingen in Gent zijn immers uitverkocht en na de kerstvakantie speelt Woudlingen in het Duitse Oldenburg.
In het bijna woordenloze Woudlingen – danstheater voor kinderen vanaf 4 jaar – maken we kennis met een paar vreemde vogels. Ze hebben het lastig met zichzelf en proberen zich een plaats te veroveren in een bizarre omgeving: een mysterieuze open plek in het bos met een gigantische boom die dwars door een chalet is omgevallen. Het decor spreekt tot de verbeelding en wordt optimaal benut door de spelers-dansers, op een zeer fysieke manier – voor de kinderen het spectaculairst – en op een zeer absurde manier – voor de kinderen het moeilijkst, althans dat denken wij.
Regisseur Randi De Vlieghe kent u misschien nog van Het verdragen van Versailles, Solar City of 1001 Kerstnacht. Voor Woudlingen stelde hij een sterke Vlaams-Duitse cast samen: Natascha Pire, Régis Leroy en Filip Bilsen spelen en dansen met Kristina Gorjanowa, Maria Walser en Klaas Schramm van het Oldenburgisches Staatstheater. In sommige fragmenten was het spektakelgehalte hoog en was het bijvoorbeeld te merken dat Leroy nog voor Cirque du Soleil gewerkt heeft.
Van kleuters kan je niet verwachten dat het geoefende toneelkijkers zijn maar toch vond ik dat er bij momenten veel werd gevraagd van het publiek. En daar is eigenlijk niks mis mee. Een jongetje naast mij riep luidop “En gaan ze nu eindelijk beginnen praten?!” maar de meeste kinderen reageerden positief en hadden aandacht tot het einde, zeker niet evident voor een abstracte dansvoorstelling van langer dan een uur. Maar dat is natuurlijk ook de verdienste van deze productie. Ook al lijkt deze voorstelling één grote chaos vol weirdos, het geheel is wel tot in de puntjes afgewerkt: decor, spel, muziek, choreografie.
De 6 figuren krijgen elk hun momentje voor het publiek, het één al vreemder of spectaculairder dan het andere. Maar de inval van de parachutist (Régis Leroy) is toch het moment dat mijn dochters nog lang zal bijblijven. Iedereen komt ergens vandaan, wil ergens naartoe maar weet het precies zelf niet goed. Iemand wil rust en krijgt geen rust, iemand is zijn hondje kwijt maar ook niet, iemand ontpopt zich als een dief in de nacht, iemand is eigenlijk te zot om los te lopen, iemand heeft een allesoverheersende tic. Maar na een tijdje groeien deze personages toch een beetje naar elkaar, ze kunnen geen afstand meer nemen, dat lukt niet meer, als lotgenoten maar ze weten nog niet waarvan.
Het is de mysterieuze zwartgeklede Filip Bilsen – of is het de uil? – die de hele bende hypnotisch bezwerend samenvoert in een dierlijke en bijna spirituele apotheose, ons achterlatend met meer vragen dan vóór de voorstelling. Voor mijn dochter Lena (bijna 5 jaar) was het genieten van begin tot eind, voor mijn dochter Zita (bijna 3 jaar) was het iets te speciaal en ook iets te lang, dus die leeftijdsindicatie van 4+ staat daar niet voor niets.
© 2010 GENTBLOGT VZW