Gentblogt

De 24 uur

vrijdag 7 januari 2011 13u10 | De Schuunschgreivers, Erik (tekst), Fixatief (foto's van Anne, Bart, Chris, Elza, Freddy, Fredje, Karen, Katelijne, Lia, Marie, Markass, Tijs en Wim) (beeld) | 6 reacties
Trefwoorden: 24 uur, Brugse Poort, Fixatief, multicultureel, Schuunschgreivers.

24 uur trokken onze reporters de Brugse Poort in. Om details die anders niet opvallen vast te leggen op gevoelige plaat, gesprekken aan te knopen met toevallige voorbijgangers… Voor Gentblogt maakten we een selectie uit de ongepubliceerde foto’s. De teksten zijn, om ze volledig tot hun recht te laten komen, in tegenstelling tot de foto’s, niet in tijdsblokken onderverdeeld.

Veel kijk- en leesplezier,
Fixatief en de Schuunschgreivers

‘Twenty four (24)’ wat zien ik?

Het wordt onze ’24 hours’ en ik steek mij een beetje in het vel van superheld Jack Bauer, maar dan in de bedrijvige en soms wel actievolle Brugse Poort. Jack is een beetje op rust, moet nog eerst wat instructies krijgen en die gaan over het ‘ontmaskeren van mensen in beweging’. Niet echt een complottheorie die hij moet zien te ontrafelen, maar toch op zoek naar actie in de buurt.
Koffie Shop Inge – gelegen op de hoek Bevrijdingslaan-Notelaarstraat – wordt de vaste stek voor Jack en een heel lange koffiebreak wacht hem. Niet met de blik op oneindig, maar toegespitst op de stopplaats Lijn 3, de Turkse groentezaak Tevhid en even verder op de Marokkaanse bakkerij Darkom. Terwijl hij nog even zijn ogen kan richten op het wassalon No Name op de hoek van de Notelaarstraat. Dat is het doel voor ogen.
Wanneer Jack zich installeert aan het tafeltje met voldoende ‘zicht’, vertelt hij de zaakvoerder Inge waarover het een beetje gaat. Je stapt niet zomaar ergens binnen, belast en beladen met pen, schrijfpapier en dan nog een fixatieve camera als extra element.
‘Een koffie graag’ … Het moderne staminee heeft zijn normale klandizie over de vloer. Zij roken, drinken biertjes, praten zacht of hebben een meer gedreven stem. Zij kijken even in de richting van Jack en laten hem dan maar aan zijn lot over.
Jack besluit zich in te zetten voor zijn opdracht en die is welomschreven. Mogelijk maar heel waarschijnlijk worden het rustige momenten. Je zal dan alles verwachten en wellicht zal er niet veel uit de bus van het dagelijkse gebeuren komen.
Intussen is het een stuk later dan 12 uur geworden. Terwijl aan de hemel nergens het hemelsblauw is te bespeuren, is de zon wel aanwezig. De herfst is ook op de Brugse Poort te bespeuren. Er zijn vijftien klanten die dorst hebben, een zestiende komt na deze woorden het café binnen. Koffie Shop of niet, je kan er terecht voor heel wat meer dan koffie. Een tijdje terug hebben enkele tafels moeten ruimen voor een tapbiljart … Natuurlijk is er de onafscheidelijke tv die MTV-muziekfilmpjes draait en waarnaar niemand kijkt of luistert. Het is meer een praatcafé.

Drie jongere en een oudere dame wachten op de volgende bus ‘drie’ stadinwaarts. Zij drentelen wat rond, vervelen zich. Fietsers, wandelaars, automobilisten, … zij doen allemaal hun ding. De zon heeft niet bepaald veel zin en heeft haar onregelmatige kuren terwijl de bewolking hardnekkig blijft hangen over de Brugse Poort. Het aantal wachtenden voor de volgende bus 3 stijgt.
Jack wordt alweer een koffie aangeboden door een kennis uit de Brugse Poort. Er zijn heel wat kennissen. Dat wel. Gelukkig. Het wordt dan ook ‘koffielutsen’. Koffie zuipen noemen zij dat, met het gebruikelijke Lotuskoekje erbij. Jack laat de pinten van Jupiler voor de anderen. Hij wil de zaken nuchter blijven bekijken.
Mensen van alle kleur en Jack voelt zich als in de vitrine van één van die veelkleurige weinig textiel bevattende, behaaglijke dames. Mensen passeren en laten even hun blik gaan over de aanwezige cliënten van Inges Koffie Shop. Het tapbiljart heeft intussen een paar spelers. Een dame komt binnen en vraagt of er een stoel aan Jacks tafel vrij is? Drie stoelen zijn vrij en ik vertel de gezette dame dat zij ze alledrie mag hebben, met veel plezier.
Op de Bevrijdingslaan heerst de gewone bedrijvigheid. Twee jonge juffers kletsen de tijd voorbij met de nodige gebaren terwijl zij meer op danseressen gelijken. Waarover zij het hebben? Moeilijk te raden. Waarschijnlijk over hun vriendjes, nietwaar? Er is alleszins heel wat ‘move’ in hun lichaamstaal.
Handen in de zakken, kijkt een groep Algerijnen op de hoek en naast de Algerijnse vzw naar de passanten. Het plaatje is verscheiden: iedereen kijkt naar iedereen op zijn eigen manier.
Het rijdende verkeer is bekend. Kringwinkel onderweg naar een klant, Topkopie wellicht ook … de kleine commercie draait nog altijd. Details van het dagelijkse leven.
Jack beseft het. Het is een ietwat moeilijke opdracht.

Twee uur voorbij. Een paar motoren onderbreken even de stilte die plots ontstaat. Naast mij zit alweer een kennis die over werken praat. Terwijl heel wat gesprekken ronduit ‘vermoeiend’ worden van al dat werken natuurlijk. Er mag dan wel even minder worden gewerkt op café.
Een volgende bus stopt met een nieuwe lading klanten voor ‘richting stad’. Een gepensioneerde komt intussen zijn pintje halen. Het geluid van biljartballen en het wordt even opletten wanneer een keu gevaarlijk dicht bij Jacks neus komt te bewegen. Nog meer het geluid van aanzwellende motorklanken. Iemand heeft het over het drinken: “Ik drink uit het flesje”… en de ander antwoordt: “voor mij moet het in een glas”. Het bier blijft hetzelfde en zegt niets.
Verscheidenheid. Eén van de snelste stappers van de Brugse Poort zie ik aan de overzijde van de Bevrijdingslaan voorbij stuiven. De dame in kwestie is reeds op heel gezegende leeftijd, heeft een geheugen om u tegen te zeggen en kent de Brugse Poort als geen ander op de centimeter.
Jack Bauer vindt het allemaal wel rustig, en hij legt dan zijn Magnum 737 even opzij en geniet van een volgende koffie. “Alweer koffie?”, vraagt Inge, Jack knikt nuchter.
Twee Marokkanen wandelen voorbij, praten over ‘iets’ en Jack denkt even na. Voor wanneer zal het zijn wanneer onze verlichte geesten even iets gaan doen aan onze spraakverwarring? Terwijl alles van gemakkelijk naar nóg vriendelijker gaat, is de chip voor ons brein, die het mogelijk maakt om alle talen op de Brugse Poort in één denkbeeldige geheugenklik te verstaan, er nog niet ingeplant. Wij zouden wel eens willen weten of meer willen weten over de gedachten van die nieuwe buren.
De eerste wagen met het kenteken ‘politie’ rijdt langs. Een geïnteresseerde klant kijkt doorheen de jassen van New Fashion Textile. Het is momenteel de enige zaak die intussen ‘open’ adverteert … Opnieuw zwelt het publiek aan voor de volgende rit naar het stadscentrum. Voetgangers beladen met allerlei plastic en andere zakjes vol kleine boodschappen. Als altijd onderweg. Bestemming onbekend voor zovele passanten. Een ouder koppel stopt even op de hoek van de Notelaarstraat, kijkt links en rechts en vraagt zich af welke richting nu, terwijl zij ieder detail bekijken van Koffie Shop Inge.

Jack is intussen reeds vier uur aan het koffiezuipen en het uiteraard bedenken van allerlei complottheorieën die zouden kunnen aanwezig zijn op de Brugse Poort. De Turkse groentezaak Tevhid heeft intussen haar rolluiken (‘persiennes’) omhoog gehaald, de deuren zijn geopend en bergen appelsienen gespreid over de rekken. Ook bij bakkerij Darkom is de zaak geopend. Voor Jack is het kijken en zoeken naar actie.
Terwijl Jack terugdenkt aan enkele dagen geleden toen er twee insluipers op een sublieme manier bij de kraag werden gevat ergens in de buurt. Een actievolle meevaller, maar dat was niet voor Jack bestemd. Ook niet de dag eerder toen in een vriendengroepje Albanezen er eentje niet overeen kwam en plots een harde bloederige klap kon oogsten. Ook dat was niet voor hem weggelegd.
Het is vrijdag en het is ook niet de dertiende, maar alvast is vrijdag zondag voor de Moslims in de buurt. Zeker voor de ‘Marokkaanse’ want die hebben hun moskee even verder in de Beukelaarstraat. Er is reeds meer volk te zien. Maar Jack Bauer heeft nu een beetje genoeg van de koffie en wil er eens uit voor een boterham met confituur. Een break.

Het is zes uur en het is intussen avond. Dorstige fotografen en schrijvers vallen binnen bij ‘Inge’ voor een pitstop. Buurtbewoners en anderen spoeden zich naar huis. Rond 9 uur is er enig tumult met ambulance-gevolg in het Algerijnse café op de hoek. Even later is alles opgeruimd. Achterhalen wat eigenlijk de oorzaak is, is door de Babylonische spraakverwarring niet te achterhalen. Intussen lopen de vzw’s van de ‘as’ naar het stadscentrum vol, het nieuwe gezicht van deze Brugse Poort. De nacht wordt hier en daar gestoord door een claxonnerend individu dat de aandacht wil trekken.

En zo wordt het weer ochtend. Jack Bauer is even vóór 9 uur zaterdagmorgen op tijd voor de eerste bezoekers in Koffie Shop Inge voor het ontbijt. Minder dan minuten later zijn er reeds een half dozijn bezoekers. Het is allerheiligenweer, druilerig, miezerig, whatever voor Jack.
Bij zijn eerste koffie houdt hij de Bevrijdingslaan opnieuw in het oog. Er is niet zoveel op te merken. Er is het ‘gaan en keren’. Het aankomen en het vertrekken. Een begin en ook een eind voor iedere koffie. Wat er ook van zij: het is een herhaling van de dagelijkse dingen des levens. Daar stond Jack Bauer dan ook even bij stil want de echte actie bestaat in onze verbeelding.
(Erik)

© 2011 GENTBLOGT VZW