Gentblogt

Black Swan

vrijdag 1 april 2011 13u44 | josie | 4 reacties
Trefwoorden: Film, filmbespreking, Kinepolis, Studio Skoop.

Darren Aronosfky tekent graag voor een film die de kijker bij de strot grijpt. Gezapige feelgood cinema is niet zijn ding, zo bewijst ook weer Black Swan. Deze donkere, meeslepende, gelaagde film laat je een beetje verdwaasd achter in je cinemazeteltje. Verdwaasd, maar ook en vooral zwaar onder de indruk. Zowel van de acteerprestatie van Nathalie Portman die hier verdiend een Oscar in de wacht heeft gesleept (of ze de dansscènes nu zelf gedaan heeft of niet) als van de ingenieusheid waarmee dit donkere sprookje in beeld is gezet.

De film focust op een sleutelmoment uit het leven van Nina, een jonge professionele ballerina die ernaar hunkert om uit de schaduw te treden en haar carrière een trapje hoger te brengen. Wanneer de leider van het dansgezelschap aankondigt dat dit seizoen het bekende Zwanenmeer (op muziek van Tsjaikovski) opgevoerd zal worden en dat de sterdanseres van het ballet met (gedwongen) pensioen gaat, laaien de emoties en de concurrentiestrijd onder de andere danseressen hoog op. Artistiek leider Thomas herkent in Nina weliswaar talent, maar vindt haar timide en zachte kant onvoldoende voor de dubbele rol van witte en zwarte zwaan.

Nina’s leven blijkt zich zo goed als volledig in de balletzalen af te spelen. ’s Avonds keert ze terug naar een donker appartement dat ze deelt met haar alleenstaande moeder die ooit ook ballerina was maar haar ambities moest opbergen toen ze zwanger werd. Nina’s vader speelde nooit een rol van betekenis in haar leven. Deze achtergrond maakt van de moeder een harde, veeleisende figuur die weliswaar het beste wil voor haar dochter, maar die ook op een erg rigide en koude manier met haar omgaat. Nina lijkt weinig ruimte te krijgen om zich te ontplooien. Haar slaapkamer lijkt niet te zijn veranderd sinds haar twaalfde verjaardag.

Als kijker voel je al gauw dat er onder de oppervlakte dingen broeien. Je weet niet direct wat, maar je voelt dat het geen klein bier is. Nina’s wereld lijkt langzaam te ontrafelen. Draad per draad. Soms weet je niet goed wat realiteit is en wat niet.

Aronofski weet als geen ander dit claustrofobische universum, de demonen in de schaduw, de strijd van Nina om open te bloeien en de rol van haar leven te dansen in te kleuren met poëtische beelden en magistraal gebruik van muziek. Het vele gebruik van spiegels en van de muziek van het Zwanenmeer in de film is hier een voorbeeld van. Je wordt helemaal meegesleurd in dat universum. Portman slaagt er bovendien in om een heleboel subtiele innerlijke emoties te veruitwendigen en geeft het verhaal de ruggengraat waar het om vraagt.

Black Swan, te zien in Kinepolis en StudioSkoop.

© 2011 GENTBLOGT VZW