Gentblogt

Mijn plein treurt

woensdag 18 mei 2011 10u04 | Marie | 7 reacties
Trefwoorden: Wouter Weylandt.

Ik wandel er elke dag op. Op het plein waar ik werk.

Soms gauw, als de ochtend er nog boven hangt, de zatte studenten me aanspreken met ‘juffrouwtje’ en de dag een beetje met een keer wakker wordt.

Soms rustig, als het middag is, en ik even verdwijn vanachter mijn bureau.

Soms uitgelaten, als het vrijdagavond is, en ik weet dat binnen een uur mijn dagelijkse avondwandeling erop zit.

Ik hou zo van dat plein. Net als een oude madam met het bommakleed aan. Want ze leeft, die plek, het is een herberg voor manifestaties en kermis en Villa Vanthilt en cantussen en jonge meisjes met kortje rokjes die er de eerste lentezon opzuigen. Voor stoere gasten die met een frisbee spelen. Voor kinderen en ouders die er komen om te petanken. Fietsevenementen, Leonard Cohen, wielrenwedstrijden.

Ze houdt immer haar armen open, gul op bezoek, op passanten, op toeristen, op verwende studenten die allemaal een eigen auto hebben tegenwoordig. Ze kreunt een beetje, soms, vertoont groeven, en barsten en kuilen. Maar ze dekt zichzelf altijd met een grote mantel van liefde toe. Als een constante, waar je zomaar naartoe kunt kruipen als je het allemaal hebt gehad. Het doorstaan van de seizoenen, ruzies en gevechten, liefdes, ze geeft bijna geen kick, en lacht alleen maar een beetje bij het zien van al dat menselijks.

Maar vandaag niet.

Vandaag zal ze rouwen. Rouwen dat ze kraakt, dat haar groeven dieper worden, en haar fundamenten eventjes beven.

Omdat ze er niet bij kan, bij dat immens verdriet. Omdat ze het wil overpakken van die mensen die door een hel gaan.

Zoals die keer dat er motards werden begraven, en zowat honderd zware moto’s muisstil op het plein kwamen bollen. Ze is daar niet goed van, jong, van motardverdriet.

Vandaag zal ze nog een keer niet goed zijn. Ze zal in het zwart gekleed zijn, niet in haar ogen laten kijken en dikke tranen wenen als de schrijn wordt aangebracht.

Dat de VRT er gisteren al was, en dat er voyeurisme zal zijn vandaag, dat weet ze wel. Het is een oude bomma, weetjewel. Maar dan knikt ze met haar hoofd, denkt zachtjes dat gedeeld verdriet misschien minder zwaar om dragen is, en hoopt dat duizend handdrukken wonderen kunnen doen.

Ze zal misschien een liedje neuriën, voor de familie.

Om het rauwste weg te nemen en het breken van harten tegen te gaan.

© 2011 GENTBLOGT VZW