Gentblogt

Gehavend Zicht

woensdag 15 juni 2011 10u04 | Veerle (tekst), elias (beeld) | 3 reacties
Trefwoorden: boek, Gent Zeehaven, Gentse Schrijverscollectief, haven, kortverhalen, verhalen.

Het was een vrijdagavond in juni. De fikse buien waren weggetrokken, de lucht klaarde stilaan uit en een schuchtere avondzon kwam zelfs van achter de wolken piepen. We bestudeerden de kaart voor onze trip naar het noorden van de stad. Aangezien dat compleet onbekend terrein was, moesten we de route toch even bekijken.
Om vijf over acht betraden we het prachtig gerestaureerde CC Meulestede en volgden de menigte naar de theaterzaal. We hadden niet de minste notie wat te verwachten.

Van op onze voorbehouden plaatsen (tja, connecties) hadden we een goed zicht op een podium met daarop zand, schopjes, zeefjes, emmertjes, strandstoelen, een parasol en zelfs een opblaaskrokodil. We wachtten. De deuren sloten zich en de lichten doofden. Op een scherm verscheen een surrealistisch filmpje met robots en auto’s in productie en een bijna naakte man die overal tussen en op en onder rondkroop. De film stopte, de spots floepten aan en we werden verwelkomd door Ingrid, een uitbundige dame met uitbundige blonde krullen.
Ze was bijzonder openhartig en vertelde meteen dat ze zot was. Enfin, zot van Gent, zo bleek. En zot van zijn haven. En ze begon te vertellen over die haven. Dat die van Antwerpen dan wel groter mag zijn maar dat die meer ruikt naar economie en dat die van Gent veel meer naar charme ruikt. Ze kan het weten, zei ze, want het afgelopen anderhalf jaar heeft ze daar, mét een groep mensen, heel veel tijd doorgebracht. In de haven zelf, maar ook op exploratie in vele bedrijven. Ze verklapte ons zelfs dat je voor goeie cinema niet naar Hollywood moest, de Gentse haven was ver genoeg. Je vond er het decor voor westerns, voor sciencefictionfilms (cf. die robots in Volvo), sociaal geëngageerd drama, avonturenfilms (op stap met de scheepvaartpolitie), romantische films en dan zowel de ‘piratenromantiek’ met de zeilbootjes in de jachthaven als de ‘titanicromantiek’ met de cruiseschepen die er aanmeerden. “Ja ja”, zei Ingrid, “schrap uw reis naar Tenerife maar, en neem vakantie in de haven.”

Daniël, onze burgervader, kon dat alleen maar beamen. Hij deed ook een bekentenis: hij was tegen zijn zin havenschepen geworden want het was materie die hij absoluut niet kende. Maar een doorzetter als hij was, verdiepte hij zich in het havenwezen en zowaar, na enkele maanden was hij compleet verknocht aan die ongelooflijk boeiende wereld. Samen met wijlen havenkapitein André De Wilde verkreeg hij via de haven heel wat contacten, die hem een andere kijk op de wereld gaven. Ik kon het aan zijn gezicht zien, dat hij ons nog veel meer wou vertellen, maar het leven van een burgervader gaat niet over rozen en door zijn drukke agenda moest hij ons alweer verlaten.

En toen, toen kwamen de verhalen.
Hilde vertelde over een hand op een bil aan een dok, Luc leefde zich in in een politieonderzoek naar een scheepsongeval, Betty deed een oproep om het leven van muizen te sparen door ervoor te zorgen dat alle oud papier ontdaan was van nietjes en folies, Wim droomde van boten, Griet las de brief van de gewonde kapitein aan zijn vriend voor, Hugo liet ons kennismaken met de eenzame Johannes en Marianne vertelde over een onverwachte ontmoeting. Er waren ook nog verhalen van Joos, Vicky, Leentje en Eriek, maar, met het schaamrood op de wangen, moet ik hier toch ook iets bekennen: ik weet niet meer waarover ze gingen, want ik vergat het op te schrijven (shttt, niet voortvertellen hé).

Tussendoor was er ook muziek. Blueszanger Bruno Deneckere bracht het publiek helemaal in de sfeer van havens en water en boten en verre horizonten.

Daar, in die feestzaal in het hart van de haven, bij het beluisteren van de ‘bekentenissen’, de fascinerende verhalen en de meeslepende muziek, voelde die mij vreemde havenwereld plots vertrouwd aan.

Waarom ik jullie dit allemaal vertel? Omdat al die mensen die het voorbije anderhalf jaar ‘gehavend’ werden, deel uitmaken van het Gentse Schrijverscollectief. Het werd een fascinerende ontdekkingstocht (lees daarover alles op hun website, ik kan het hier alleen maar herkauwen) met talloze nieuwe indrukken, die resulteerden in vele verhalen. Maar dat is zo typisch aan verhalen: laat ze in een lade liggen, en ze sterven een langzame dood. Maar laat ze beluisteren of lezen, en ze komen tot bloei. En dus werden ze verteld tijdens die avond in Meulestede. En meer nog, ze werden gebundeld in een boek dat toen werd voorgesteld, Gehavend Zicht, over leven, liefde en aanverwanten in de haven. 25 verhalen van 13 vertellers die dringend op zoek zijn naar lezers. Of ook deze verhalen verkommeren. Alle info vindt u op hun website, www.hetgentseschrijverscollectief.be. En voor die € 10 hoeft u het echt niet te laten.

(Tot slot wil ik nog iets verklappen. Ik was nieuwsgierig naar dat begrip Schrijverscollectief en vroeg het toch even aan Hugo. Het is dus heel simpel: een groep mensen die dol zijn op schrijven. Ze komen regelmatig samen, ze zonderen zich wel eens een week af van de wereld, ze werken rond een thema, maar elk schrijft aan zijn/haar eigen teksten, in zijn/haar eigen stijl, en het boek is een bundel van op zichzelf staande verhalen. Niks groep mensen die samen een volledig verhaal uitwerken, zoals ik dacht. Ook al vroeg ik me wel af hoe dat dan wel in zijn werk ging.)

Maar nu ga ik efkes stoppen met schrijven en wat verhalen lezen.

© 2011 GENTBLOGT VZW