RSSDe Vlaamse Opera – Aïda
Ik heb verschillende vriendinnen die regelmatig eens naar de opera gaan. Zelf was ik daar nog nooit geweest. Vage afspraken en intentieverklaringen om dat eens samen te doen, werden nooit concreet tot ik die dag opeens reclame zag voor Verdi’s Aïda, een van de meest beroemde en controversiële opera’s van het midden van de negentiende eeuw. Over het toenmalig woelig tijdperk waarin Verdi zijn opera schreef, ga ik het niet hebben.
Ik zat met hoge verwachtingen. Als mensen in films naar opera’s gaan, zijn het altijd majestueuze live kostuumdrama’s. Dat dat beeld een beetje voorbijgestreefd was in de 21ste eeuw waarin de kunst ietwat beperktere budgetten heeft, had ik kunnen weten. Mijn zitje van 34 euro, dat ik gekozen had met de deskundige hulp van de online helpdesk vond ik alvast vrij goed. Ik kon dan wel vanop het eerste zijbalkon het uiterst linkse deel van het podium niet zien, maar ik zat boven de orkestbak waar ik de muzikanten aan het werk kon zien. Prachtig vond ik dat.
Het orkest begint, het doek gaat op en…
ik schrik een beetje: geen majestueuze decors, geen prachtige kostuums, een kale steriele kubusachtige box die mij aan The Matrix deed denken, waarin de acteurs in hedendaagse kledij acteren. Verdi ontdaan van alle franjes, het is wat wennen.
Concentratie op de muziek dan maar, want ik vind het echt toch wat anachronistisch.
De ‘ondertitels’ hangen vanuit mijn positie veel te hoog wat vermoeiend is om te volgen, maar de uitstekende zangers kunnen de emoties, het drama, de verschrikkelijke keuzes waarvoor ze staan uitmuntend uitbeelden.
Opeens was het gedaan. Na amper een uur en twintig minuten. Mijn gezellin die vier balkons boven mij zat, naar wie ik net zoals andere toeschouwers die mekaar wisten te vinden in de prachtige zaal, al een paar keer had gezwaaid, wist me te vertellen dat het wel pauze was en nog niet gedaan. Oeps.
Het tweede deel bracht niet veel bijzonders meer, behalve dat de tragiek van geliefden die het noodlot ondergaan, een thema is waar ik altijd wel wat week van word.
Voor een absolute leek inzake opera, vond ik dit niettemin een aangename kennismaking. Het moderne decor voor een oud verhaal deed wat vreemd aan, maar de muzikale livebeleving is fantastisch. Die operaschrijvers van vroeger waren de metalheads van hun tijd, ongetwijfeld.
cast:
Muzikale leiding: Dmitri Jurowski
Regisseur: Peter Konwitschny
Aida: Susanna Branchini / Michele Capalbo
Radames: Misha Didyk / Mikhail Agafonov
Amneris: Irina Makarova / Susanna Levonen
Amonasro: Valery Alexeev / Werner Van Mechelen
Meer informatie op de site van de Vlaamse Opera. Nog dit weekend in Gent en dan verhuist dit naar Antwerpen.
© 2011 GENTBLOGT VZW