Gent Jazz loves Sonny Rollins

vrijdag 8 juli 2011 13u10 | Bruno Bollaert | 3 reacties
Trefwoorden: , , , , , .

Geheel in contrast tot het weer — de regen kondigde zich reeds tijdens Jong Jazz Talent aan — is het Gent Jazz Festival met veel enthousiasme van start gegaan. Als deze eerste dag een voorbode is van wat nog komen moet, dan hopen we dat u ook reeds uw kaartjes hebt besteld.

Weg is de groezelige ingang langs het steenpuin van de in aanleg verkerende Bijlokesite. Weg, die ellenlange calvarie tot de kassa’s en de fesitvaltent, de dunne paadjes en de afgelegen accomodaties. De festivalbezoeker betreedt Gent Jazz langs de propere paden van het STAM, vindt rechts voor de ingang de kassa’s, en links de toegang tot een gezellige binnenplaats alwaar men voor de aanvang van het festival — gratis — van het Jong Jazz Talent Gent concours kan genieten. Eens voorbij de ingang is niet alleen de tent meteen zichtbaar, maar stapt de bezoeker een ontspannen en uitnodigend aangelegde festivalsite binnen. “Het heeft nu meer weg van de ontspannen sfeer op Jazz Middelheim”, merkte een bezoeker op. “Minder druk, en veel gezelliger.”

Gent Jazz door Bruno Bollaert

We begonnen dit festival met een bezoekje aan de mannen van Ifa Y Xango, de eerste groep die mocht aantreden in het Jong Jazz Talent Gent concours. Altsaxofonist Filipe Nader was vervangen door Lander Van den Noortgate, en dat had iets te maken met een vliegticket dat helaas niet meer kon worden ingewisseld. Nader is een fantastisch saxofonist, verzekerde men mij. Er zijn erger dingen dan u door Lander Van den Noortgate te laten vervangen, meen ik. De ambiance zat er van bij het begin in, zelfs al scharrelden de bezoekers bij momenten kortstondig gelijk wilde kippen op zoek naar beschutting bij de schaarse druppeltjes die het weer voor de rest van de avond aankondigden.

Gent Jazz door Bruno Bollaert Gent Jazz door Bruno Bollaert

Festivalopener was het Nathan Daems Quintet, dat een jury op het einde van de vorige editie van Jong Jazz met veel kennis had uitgeroepen tot de winnaar. Voor zo’n jury is het altijd aangenaam om die belofte het volgende jaar bevestigd te zien op dat grote podium. Bevestiging is in het geval van het Nathan Daems Quintet (NDQ) een behoorlijk understatement. Saxofonist Daems is geëvolueerd van een ietwat verlegen muzikant naar een aspirerende leider. Hij beperkt zich niet langer tot dat vaak kenmerkend zacht geblaas op de tenor, maar weet met dat instrument ook flink uit te halen. Pianist Fulco Ottervanger heeft er een keyboard bijgesleurd en een delay effectenpedaal van de gitarist gepikt om, naar eigen zeggen, een psychedelische toets aan het geheel toe te voegen. Ottervanger speelt al keys in de andere groepen waarin hij prolifereert, en weet dit instrument perfect in te passen in de sound van het NDQ. Meteen een hoogtepunt (het NDQ speelt nog op 17 juli om 14 u. als afsluiter van het Jong Jazz Talent Gent).

Michel Portal bracht voor zijn Bailador een supercast mee, en speelde een live uitvoering die het reeds enthousiast onthaalde album totaal overklaste. De spotlight was voor trompettist Ambrose Akinmusire die, in weerwil van zijn schier onuitspreekbare naam, de drive van de groep vormde. Portal speelde ertussen en erdoor, op basklarinet en sopraansax, in de onberispelijke instrumentbeheersing die we van hem gewoon zijn. De eenheid met de rest van de cast — Nasheet Waits (drums), Harish Raghavan (bas) en Bojan Z (piano) — was een plezier om te aanschouwen.

Gent Jazz door Bruno Bollaert

Hoewel deze eerste concerten de jazzliefhebbers zonder meer mochten behagen, waren de meesten toch (ook) gekomen om Sonny Rollins aan het werk te zien. De man is vorige zomer 80 geworden — het verjaardagsfeestje waarop hij samen met Ornette Coleman speelt, werd vastgelegd, en komt binnenkort uit op cd — en beschikt nog over een longinhoud waar menig zwemmer jaloers op mag zijn. Hij geniet zichtbaar van het saxofoonblazen, en weet moeiteloos het publiek op zijn hand te krijgen. De begeleidingsband stond erbij en keek ernaar. Eindeloze drumsolo’s moesten voor de saxophone colossus een paar adempauzes inlassen, en de percussie en de geluiden van de surfgitaar brachten ons bijwijlen Under The Sea, al viel die gitaar zonder sax nog best te pruimen. Rollins was goed, al hadden we hem veel liever gewoon in trio met drums en contrabas op de scène gezien.

Toch een geslaagde dag, en wij zijn blij dat we eindelijk Rollins eens op een podium hebben zien staan. Vandaag begint het Jong Jazzgeweld reeds om 14 u., de rest van het festival start om 16.30 u. Tot zo meteen!

Gent Jazz, van 7-10/7 en van 14-17/7/2011 op de Bijlokesite in Gent. Tickets zijn beschikbaar via Fnac en gentjazz.com. Een dagticket kost € 35 in voorverkoop; een festivalpas kost € 212. Het is ook mogelijk om drie dagen naar keuze te combineren in een driedagenpas voor € 79. Een driedagenpas is niet geldig voor de Special Nights.
(De vermelde prijzen zijn in voorverkoop en exclusief reserveringskost € 3.)

Vergeet ook het Jong Jazz Talent Gent concours niet!

Nathan Daems Quintet
Nathan Daems (tenor & soprano saxofoon), Fulco Ottervanger (piano), Bart Vervaeck (gitaar), Simon Segers (drums), en Sebastiaan Gommere (contrabas)

Gent Jazz door Bruno Bollaert Gent Jazz door Bruno Bollaert

Michel Portal Bailador
Michel Portal (rieten), Nasheet Waits (drums), Ambrose Akinmusire (trompet), Harish Raghavan (bas) en Bojan Z (piano)

Gent Jazz door Bruno Bollaert Gent Jazz door Bruno Bollaert

Sonny Rollins

Gent Jazz door Bruno Bollaert Gent Jazz door Bruno Bollaert

© 2011 GENTBLOGT VZW

3 reacties »

  1. Reactie van lanterloo

    Ik houd veeleer gemengde gevoelens over bij het concert van Sonny Rollins. De ideeënrijkdom is er nog, maar het is duidelijk dat het technisch niet allemaal meer lukt en hij zich moet aanpassen aan strammere vingers en kortere adem. Ik vrees ervoor dat hij in trio onderuit zou gaan. Hij heeft een aantal schitterende frasen laten horen en er zaten een paar goeie solo’s bij, maar verder bleef het teveel steken in wat zou kunnen zijn. Zeker puik voor een tachtigjarige, maar we zagen niet meer de saxophone colossus van pakweg tien jaar terug.

  2. Reactie van Tsjok

    Veel instrumentisten zouden er nog steeds veel voor over hebben om die sopund te kunnen produceren en wat deze tachtigjarige nog doet …

    Ja hij moet noodgedwongen zijn adem en vingerwerk doseren en hij grijpt terug op caraibische smartlappen-deunen van eigen makelij …deed hij al altijd
    Hij is steeds de meesterlijke (ballad ) vertolker in en van de eenvoud geweest

    Net als de platte straatliedjes van Ayler en de zangeressen zonder naam …mag ik ze goed te pruimen vinden …
    Een voormalig heldentenor ?
    Maar nog geen boze oude mannenmuziek zoals wijlen Coleman Hawkins

    Al eens bij stilgestaan dat amerikaanse jazz ook volks en entertainment is

    En ja , hij omringde zich steeds met kleinere jongens om beter te schitteren (zoals alle groten uit de jazz deden ) …die crew uit zijn nadagen lijkt nu alleen maar beter omdat Sonny niet meer kan wat hij vroeger kon
    Maar het blijft schitterend entertaiment ondanks alle intelectuele wind die errrond wordt verkondigd

    Uiteraard is het slechts een mening …De mijne dan
    en mijn dank voor deze eerste cobncert- dag op Gentjazz :een belevenis … alle drie de groepen …

  3. Reactie van lanterloo

    Ik begrijp dat mensen gewoon van een show kunnen genieten en wie de man nooit aan het werk zag, zal zich verbazen over wat Rollins nog kan. Als je al een paar keer een optreden van Sonny hebt meegemaakt, kan het echter niet anders of de beperkingen vallen op en de achteruitgang wordt nog eens extra geaccentueerd doordat hij steeds slechter te been is.

    Het probleem met Sonny Rollins is dat de verwachtingen altijd torenhoog zijn. De realiteit is dat in de concertopnames die ik ken er altijd zwakke momenten zitten bij hem zelf of bij zijn begeleiders – met de historische opnames in de Village Vanguard als legendarische uitzondering.

    De sublieme Sonny Rollins kon een nummer lang van begin tot eind soleren, paste daarin velerlei technieken en benaderingen toe en keerde daarbij herhaaldelijk terug tot het thematisch materiaal, zodat het nummer de consistentie van een klassieke compositie verkreeg. Dergelijke inspanningen kunnen en mogen we niet meer verwachten van een tachtigjarige.

    Resten dus enkele schitterende solo’s en ja, toch wel een goede show.