RSSGent jazz: liefde voor muziek
Wat een rotweer gisteren. Het is al een opluchting dat de zon er vanmorgen toch even door komt piepen. Spijtig van de Jong Jazz wedstrijd want het weer moedigde niet echt aan om vroeg te komen piepen op het festivalterrein. Gelukkig is het droog in de concerttent, droger dan aan de ticketstand waar de regen venijnig kwam aanzetten. Op de eerste dag van het tweede deel staan de stoelen ons mooi op te wachten, duidelijk jazz dus. De woorden “zon op het podium” zullen nog vaak vallen. Ik denk dat het publiek weinig aanmoediging nodig had om zich in de tent te installeren. Vroegkomers hadden een voetje voor, want na het eerste concert was het onmogelijk om nog in de eerste helft een stoeltje te vinden. Overal lag het vol met paraplu’s en sjaals om een plaatsje te reserveren.
Philippe Catherine mocht de spits afbijten. De presentator noemde hem een appetizer maar eigenlijk doet dit hem onrecht. De 69-jarige gitarist heeft al een carrière om u tegen te zeggen, maar komt nog steeds jong over. Zijn nieuwe cd heet simpelweg Philippe Catherine plays Cole Porter en de manier waarop hij het volgende liedje aankondigt als “een compositie van Cole Porter”, alsof hij eens iets anders gaat spelen, draagt bij tot zijn charme. Het was naar eigen zeggen de eerste keer dat ze in publiek in deze bezetting speelden, maar daar was weinig van te merken. Het zijn stuk voor stuk eersteklas muzikanten en het kan enkel beter worden.
Hij werd bijzonder warm onthaald door het publiek. Ook tijdens het optreden bleef het publiek gul met applaus, waardoor intiemere momenten zoals tijdens So in love wel even doorbroken werden. Tijdens Why can’t you behave klonk de gitaar dan weer dringend voor te vervallen in een zekere droefheid. Echt muziek om met je ogen dicht te genieten en mee te knikken met je hoofd. Het was misschien niet de zon zoals de presentator aankondigde maar toch een meer dan gezellig haardvuur waar de warmte van af straalde. En het plezier van het spelen. Every time we say goodbye was een meer dan passend bisnummer.
Na dit optreden waren we zeker opgewarmd for the real thing. Het Jef Neve Trio bestaat ondertussen 10 jaar en is een graag geziene gast op het festival. Al bij het eerste nummer The space we need ging het publiek uit zijn dak en dat groeide enkel maar tijdens het optreden. Het is geen muziek om stil bij te blijven zitten, Jef Neve slaagde er in elk geval zelf niet in. Hij veerde recht, stampte met zijn rechtervoet om de muziek kracht bij te zetten,… En plots was de muziek dan weer zacht en subtiel. Zodat het geroezemoes op de VIP-tribune me stoorde en de mannen naast me gerust hun mond mogen houden. Als Jef Neve speelt hoef ik niet meteen al zijn verwezenlijkingen te horen, laat staan de problemen met de batterij van zijn auto. Maar Saying goodbye on a small old ugly white piano, opgedragen aan Pascal Schumacher slaagde er zonder problemen in om ook hen stil te krijgen. Op zo’n moment voel je de venijnige wind in je nek en hoor je de regen meedogenloos druppelen op het dak van de concerttent. De stilte was fenomenaal, enkel de schoonheid van de muziek.
Neve is altijd een plezier om te zien spelen. Tussen de nummers door vertelt hij anekdotes, hoe hij op het idee is gekomen, waar hij het schreef,… Hij doet dat met veel naturel waardoor zijn werk heel toegankelijk wordt. Hij zit op één lijn met de bassist en de drummer. Je ziet ze zo communiceren op het podium en al is het spel op de piano meer dan indrukwekkend, het gaat wel degelijk om een trio. Het is wat te gemakkelijk om She comes from the east, een compositie van bassist Ruben Samama hier als voorbeeld te gebruiken. Neve grapte nog dat als democratisch trio ieder lid nummers kan aanreiken, behalve drummers. Een flauw muzikantengrapje, als je het ons vraagt. In elk geval de lange indrukwekkende basintro ontaardde in een vrolijk samenspel en met het woordje uitleg van Neve kon je er zo de beelden bij zien. Wat kan de liefde toch mooi zijn. Het leverde Samama een applaus op waar een mens al eens verlegen van kan worden.
Publiekslieveling Jef Neve droeg For the people, het laatste nummer van de set op aan het publiek. Dat de liefde wederzijds is, bleek duidelijk uit de staande ovatie, waarbij men zelfs op de VIP-tribune recht veerde.
Na het oorverdovende applaus dat het Jef Neve Trio oogstte is het verre van een cadeau om de avond af te sluiten, zeker niet met een project als Sing the truth. Angelique Kidjo, Dianne Reeves en Lizz Wright brengen een ode aan het repertoire van Miriam Makeba, Abbey Lincoln en Odetta. Drie Afrikaanse dames die sterk geëngageerd waren en dit engagement ook in hun muziek vertaalden. Niettemin werden ze warm onthaald. Al lukte het hen moeilijk om een Afrikaans feestje te bouwen. Hier en daar lukte het wel om de set wat te peperen, maar vaak haalden ze zelf de drive er weer uit door een lange uitleg over het repertoire. Het is een moeilijk evenwicht tussen de context van de liederen vertellen en de boodschap in de liederen voor zichzelf te laten spreken. Bij momenten wordt het naar mijn aanvoelen op het randje van pathetisch met vele superlatieven en durven ze vervallen in wat prekerige bindteksten over de liefde, vrijheid, geloof, dromen,… Ondanks de warme gloed in hun stemmen en de mooie bloemlezing soul en gospel was de kilte van de Belgische zomerregen veelal hardnekkig en zag je de tent stilletjes aan leeg lopen.
—
Gent Jazz, van 7-10/7 en van 14-17/7/2011 op de Bijlokesite in Gent. Tickets zijn beschikbaar via Fnac en gentjazz.com. Een dagticket kost € 35 in voorverkoop; een festivalpas kost € 212. Het is ook mogelijk om drie dagen naar keuze te combineren in een driedagenpas voor € 79. Een driedagenpas is niet geldig voor de Special Nights.
(De vermelde prijzen zijn in voorverkoop en exclusief reserveringskost € 3.)
Vergeet ook het Jong Jazz Talent Gent concours niet!
—
Philip Catherine Plays Cole Porter
Philip Catherine (gitaar), Karel Boehlee (piano), Philippe Aerts (bas), Martijn Vink (drums)
Jef Neve Trio
Jef Neve (piano), Ruben Samama (bas), Teun Verbruggen (drum)
Sing The Truth: Angelique Kidjo, Dianne Reeves & Lizz Wright continue the legacies of Miriam Makeba, Abbey Lincoln and Odetta
Angelique Kidjo, Dianne Reeves, Lizz Wright (vocals), Geri Allen (piano), Terri Lyne Carrington (drums), James Genus (bas), Munyungo Jackson (percussie), Romero Lubambo (gitaar)
© 2011 GENTBLOGT VZW
“want na het eerste concert was het onmogelijk om nog in de eerste helft een stoeltje te vinden”
Dat is onjuist. Na het eerste concert heb ik zelf 20-30 vrije plaatsen gezien in de eerste 10 rijen.
Prima recensie.
Wat het Neve Trio betreft moet zeker de bassist nog eens worden vermeld met een schitterende solo in een eigen nummer en prima samenspel. Het is een hechte eenheid waarin ook de drummer voor niemand onder doet.
beste act van de avond voor mij ook Jef Neve. Kan me helemaal aansluiten bij jouw mening.