Gentblogt

Jackobond op het Luisterplein

woensdag 20 juli 2011 15u42 | patricia (tekst), Arnold Van Herreweghe (beeld) | 4 reacties
Trefwoorden: jackobond, Laurentplein, luisterplein.

Het is plezant vertoeven op het Laurentplein. En ja, ik ben een beetje bevooroordeeld. Maar ik was duidelijk niet alleen. Je krijgt er drank in een glas of flesje en kan rustig genieten van muziek van op een bankje. Ook dat zijn Gentse feesten.

Gisteravond stonden drie Straffe madammen in de kleinkunst/pop op het podium. Wij gingen een kijkje nemen bij de afsluiter van de avond, Jackobond.

Ze zette de avond in met de huidige single én het titelnummer van haar tweede cd “Als ik van u was”. Het zinnetje dat ze naar eigen zeggen het meest gehoord heeft sinds haar doorbreken. Iedereen heeft een mening die ze graag met haar willen delen. Gelukkig slaagt ze er in om haar eigen ding te blijven doen.

Ze kwamen op de Gentse feesten spelen in de originele bezetting van de groep, want vergis je niet, Jackobond mag dan wel genomineerd zijn voor beste vrouwelijke artieste voor Zomerhit van Radio 2, met dank aan de mannen volgens de frontvrouw, hier staat wel degelijk een groep op het podium. Toetsenist Florejan Verschueren, gitarist Stefan Wellens, bassist Tim Vandenbergh en drummer Karel De Backer dragen hun steentje bij tot het eigen geluid waar Jackobond voor staat, wat poppy en toch met een randje. Een ideale combinatie met de herkenbare, grappige en zelfrelativerende teksten. En iedereen had er zin in, zoveel was duidelijk.

Voor de festivals brengen ze een iets stevigere versie van hun nummers. Zo was “Ijsbeer” even wennen, maar ons hoor je niet klagen. Gelukkig kwamen ook de zachtere nummers zoals “Later”tot hun recht. Het publiek luisterde geboeid. Een van de sterkste momenten in het optreden vond ik wel de cover van Rolling deep van Adele. Het is niet de eerste keer dat ik het nummer hoor, maar ook deze keer pakte Riet me in met de intro waar haar stem heel sterk in de verf wordt gezet. Bij mij slaagt ze er in om Adele te vergeten, de tekst spreekt aan en het blijft een sterk nummer ook in het Nederlands.

Riet praatte vrolijk met het publiek, zoals we dit van haar gewoon zijn en kreeg ook de nodige reactie. Zo droeg ze “Wat een vrouw lijden kan” op aan alle mannen op het plein. Het leverde haar heel wat applaus van de vrouwen op. Je zou het gemakkelijk kunnen noemen maar het is gewoon een feit dat de muziek van Jackobond nu eenmaal heel herkenbaar is voor vrouwen. Elke vrouw ligt wel eens met zichzelf in de knoop of probeert hardnekkig de tips uit de Flair. Riet danst vrolijk rond en hoewel ze op één van de foto’s nogal streng over komt, vergeet ze nooit haar muzikanten in de bloemetjes te zetten. En ook wel eens te plagen. Zoals dat we Tim Vandenbergh niet mogen laten lachen als hij tuba speelt, omwille van de lipbewegingen.

Het concert werd een leuke mengeling van nummers uit de twee cd’s. “Iedereen is hier vrolijk” sloot de set af. Het lied ademt een zekere melancholie uit maar is toch nog steeds vrolijk van aard. Ideaal om de feesten verder te zetten, maar zo gemakkelijk liet het publiek Jackobond niet los. Er volgden nog twee bisnummers, waarvan “ik pak haar vast” vrolijk meegezongen werd. Het lied werd dan ook vaak gedraaid op de radio.

Riet Muylaert daagde de weergoden uit met een fles champagne. Het moest en zou droog blijven! Ik weet niet of de champagne er echt voor iets tussen zat, maar ze is er wel in geslaagd, misschien een tip voor de andere pleinen?

© 2011 GENTBLOGT VZW