RSSNog roster
We zitten aan de helft. Nog maar. Vreemd, want ik had het gevoel dat het einde in zicht was. Maar neen. Nóg vijf nachten zuipen en roken en zuipen en roken.
Zes veertigers houden me staand. “Mijnheer, deze mensen gaan trouwen. Wilt gij getuige zijn?”
“Nu?”, vraag ik.
“Neen, over drie maanden.”
“Sorry, dat zal niet lukken. Slaapwel.” De veertigers vervolgen strompelend hun weg naar huis.
Een mens die om half vijf opstaat om naar de Vlasmarkt te vertrekken, komt onderweg wat tegen. Zeker tijdens de nacht vóór 21 juli. De mensen kunnen tijdens de Nationale Feestdag uitslapen, dus durven ze al eens massaal naar de Feesten af te zakken. Traditioneel komen vooral hele horden provincialen op dat lumineuze idee.
Op de Vlasmarkt is het beduidend drukker dan de vorige dagen. Dat het de vorige avond droog is gebleven, heeft ongetwijfeld meegespeeld. Maar opvallend: er lopen maar weinig opgefokte Ronny’s tussen de massa. Dat scheelt alvast een paar bloedneuzen.
“Ik versmelt met de Vlasmarkt. Ik word vlas!”, kermt Nimrodiensis Maximalis, mijn hoofdpersonage tijdens de vorige Gentse Feesten.
Kevin, het hoofdpersonage van de editie van 2011, kan niet achterblijven en schudt terstond ook een oneliner uit zijn mouw. “De elite van de massa is het volk”, stelt Kevin zonder blikken of blozen. “Vandaag is het hier niet normaal. Iedereen is zot. Ge staat nergens op uw gemak.”
Ook Lolly, een dame die ik enkele dagen tevoren nog mocht fotograferen, is niet te spreken over de drukte. “‘t Mag beginnen te regenen”, foetert ze.
Ik ontmoet Servaas, die voor het eerst de Feestenmarathon aflegt: tien dagen gáán. “Vroeger ging ik te weinig, maar dit jaar is het een beetje te veel”, evalueert Servaas zijn onderneming. “Veel kennis doe je hier toch niet op. Dan lees ik liever een boek, als ik zo eerlijk mag zijn.”
Een concullega die vijf meter verder staat, belt me. “Zijt ge op zoek naar oneliners voor uw reportage? Wel, Miel heeft er hier op overschot”, zegt de paljas.
“Is dat zo? Oké, ik kom af”, zeg ik terwijl ik mijn notitieboekje alvast bovenhaal.
Miel moet even nadenken over een eerste oneliner. “Hoge bomen, lange planken”, zegt hij uiteindelijk. “En euh…”
“Ja?”
“Euh…”
De concullega draait ontgoocheld met zijn ogen. “Ja, ik zal er dan maar één geven. Eentje van Heidegger: ‘Der Mensch ist kein Ding.’ En waarom schrijf jij dat eigenlijk op? Ejjehieheenheheuhen?”
Ik laat de twee onelinerloze dertigers verder aan hun lot over en luister nogmaals naar wat Kevin te zeggen heeft. “Ik heb me speciaal bezopen om de massa te ontkennen”, deelt hij mede. Da’s een mooie.
Kevin heeft op de koop toe een leuk idee voor een reportage: laat ons iedereen met een rugzak ondervragen over de inhoud ervan. Check.
Onze eerste slachtoffers zijn Liza en Ian. Liza heeft in haar rugzak een blikje Cara alsook een plastic fles met bruine rum. Haar vriend Ian heeft lege flesjes Cara – dat zijn de lekkerste – en een fles witte rum zitten. “Wij hebben geen geld om aan de toog drank te kopen”, zegt Ian.
Een ander persoon – één die niet onder zijn of enige andere naam wil getuigen – heeft zowaar absint bij.
De volgende slachtoffers die we treffen, hebben enkel regenkledij bij, waardoor we het idee gauw aborteren. Wat we wel tegenkomen, zijn mensen die net als ik rost van haarkleur zijn, zoals David Van Belleghem en Adrien Cocquyt. Onze groep rostekoppen telt enkele van de meest archetypische Vlasmarktgezichten. David merkt als eerste de correlatie: “Hoe langer je op de Vlasmarkt staat, hoe roster je wordt.”
De komende vijf nachten zullen we dus enkel nóg roster worden. Maar ach, geen nood: er is expliciet wetenschappelijk bewijs geleverd dat je van lang op de Vlasmarkt te staan ook een lange fluit krijgt.
© 2011 GENTBLOGT VZW