Gentblogt

Stil

zondag 24 juli 2011 19u01 | Tim F. Van der Mensbrugghe | 2 reacties
Trefwoorden: kroniek, vlasmarkt.

Zowaar kenden de Gentse Feesten nog ‘ns een droge nacht. Het volk troepte massaal samen op de Vlasmarkt, met nadien een stevige afterparty bij Sint-Jacobs. Nog twéé nachten feest.

De nacht moet nog beginnen. Ik zit op de tram richting centrum. Achter me zitten enkele West-Vlaamse studentes te keuvelen. “Leuven is mooier dan Gent”, stelt één van de meisjes.

“Ah ja? En hebben ze daar ook Leuvense Feesten?”, repliceert één van haar vriendinnen meteen.

“Marktrock?”, probeert de eerste weer.

De stilte die volgt, is zwanger van dédain. In m’n baard grijns ik tevreden. Zelfs Gentse West-Vlamingen zijn wijzer dan hun Leuvense soortgenoten.

Vele uren later sta ik op het kloppende hart van de nachtelijke Feesten. Dankzij het mooie weer zijn een hoop bekende gezichten komen opdagen. Zoals ook Anne-Marie, die naast een eetstandje staat en zich daardoor opeens zorgen maakt over haar spijsverteringsstelsel. “Wat als mijn darm opeens in actie schiet?”, vraagt ze zich verontrust af. “Kakken op de Vlasmarkt is niet oké.”

Dat heeft ze goed gezien. Het is een positieve zaak dat de ontsporende jeugd toch nog bepaalde ethische grenzen in acht neemt.

Jan komt bij me staan. Hij heeft iets horen waaien aangaande de discobal aan de dj-toren, zo deelt hij mee. “De spiegelbol is de clitoris van de Vlasmarkt, zeggen sommigen”, vertelt hij. “Maar niemand kan eraan, dus zal de Vlasmarkt nooit klaarkomen.”

Dat is een inzicht waar een mens stil van wordt. Ik wend me zodoende tot Kevin, die sinds gisteravond specialist is in stille zaken. Kevin presenteerde Boomtown en leidde de minuut stilte in goede banen ter ere van de Noorse terrorismeslachtoffers. “Ondertussen was ook bekend geraakt dat Amy Winehouse en Johnny Hoes dood waren. Alles samen goed voor niet minder dan dríé minuten stilte. Joke Schauvliege (minister van Geluidsnormen, TVDM) zal content geweest zijn”, zegt Kevin schamper.

Samen met z’n kompaan Youri zet hij zich even neer op een betonblok. Na acht dagen feesten begint de vermoeidheid te wegen. “Ik zit hier ook maar als weerloos zoogdier”, verdedigt Kevin zichzelf.

Toch zal Kevin niet plooien. Vanuit de achtergrond duikt hij plotsklaps op met twee handen vol pintjes. “Je moet niet weglopen voor de feiten, Tim!”, zegt hij als hij er mij eentje in de pollen steekt. Alzo voorzien van bier horen wij hoe de dj zijn set afsluit met een nummertje van de betreurde Amy Winehouse. Tot sentimentele taferelen leidt dat gelukkig niet, of ik was naar huis.

De tent van de Kinky Star is toe, maar toch glipt Ruben nog even naar binnen voor een állerlaatste pilsje. Als hij terug buiten staat, schudt hij verward het trotse hoofd. “Het is een andere wereld daarbinnen”, vertelt hij. “Plots is iedereen daar een West-Vlaamse hartchirurg.”

Ik ruik achterdochtig aan mijn pint, bang voor hallucinogene schimmels die zich in de leidingen van de tapinstallatie ophouden, maar ruik gelukkig niets verdachts.

David Van Belleghem loopt ook nog rond. “Dag David, goeimorgen. Wat zie jij er nog fris uit”, groet ik.

“Frisheid zit vanbinnen”, knikt David erkentelijk.

Steeds mee mensen verlaten het plein. Anne-Marie begrijpt niet waarom. “Waar gaat ge naartoe?”, vraagt ze. “De winkels zijn gesloten.”

“Anne-Marie, ‘t is zondag”, merk ik op.

“Ah ja, juist. Gij houdt bij welke dag van de week we zijn en zo?”

Ook Nikolaas van het Botramkot weet dat de Feesten nog maar twee dagen meer duren. “Het wordt tijd dat het gedaan is”, bromt de jongeman gebroken en geradbraakt. “Het begint te wegen. Mijn ingewanden beginnen te rommelen.” Hopelijk voor hem schiet zijn darm niet voortijd in actie, want zoals Anne-Marie al wist, is kakken op de Vlasmarkt niet oké.

David Van Belleghem komt er, zijn contract als medehoofdpersonage erend, bij staan. Hij raakt in een discussie verwikkeld met Anne-Marie, die stevig van zich afbijt. “Natuurlijk zijt gij ros”, vertelt David haar op zeker moment. “Alsof ge al tien jaar Irish coffee drinkt.” Een dame zo te kakken stellen, die David durft.

Op den duur schieten we nog maar met een handvol diehards over op de Vlasmarkt – het groepje rond Kevin en Anne-Marie is verdwenen in de nevelen der legenden. Gerald Claeys van de Charlatan, the boss of it all, komt bij ons staan. “Wat wij hier doen, is uniek in de wereld. Tien dagen lang tot acht uur ‘s morgens feest, waar elders vindt ge dat?”, vertelt Gerald trots. Van het slechte weer van de voorbije week trekt hij zich maar weinig aan. “De regen heeft ervoor gezorgd dat meer Gentenaars naar hier kwamen. Er was meer samenhorigheid. De regen is een externe factor: iedereen wordt nat. Dat verbindt de mensen met elkaar. Noem het voor mijn part God.”

Over God gesproken: één van de evangelische christenen die iedere ochtend zieltjes proberen te winnen met koffie en chocomelk passeert. “Lopen die hier nu nog rond?”, grijnst Gerald een beetje verrast. “Die christenen zijn een deel van het sfeerbeheer. Zij nemen de nazorg voor hun rekening.”

“En ze communiceren zonder oortjes, rechtstreeks met God!”, lacht David.

Ook wij verlaten uiteindelijk het heilige plein. Ik besluit nog even langs te gaan bij L’enfant terrible, waar een afterparty op gang is gekomen. Het terras zit vol nachtbrakers. Ik raak verzeild in een discussie over de 27 Club. “De Bijbel is fout. Jezus was ongetwijfeld ook 27″, zegt iemand.

“Neen, Jezus was dertig”, weerlegt een ander. “Je moet al zot zijn om te geloven dat de Bijbel juist is. In ieder geval is Amy Winehouse van haar vensterbank gevallen terwijl ze haar ramen stond te zemen.”

Een man vraagt aan een meisje of ze een push-up-bh aan heeft. “Neen, ik draag geen push-up”, bijt zij terug.

“De push-up-bh behoort tot ons privéleven. Wij koesteren dat”, benadrukt de vaste vriend van de dame. Meer heb ik daar niet aan toe te voegen. Bij deze houd ik me stil, tot de volgende vergadering.

© 2011 GENTBLOGT VZW