RSSTagfish van Berlin
Ik had het tijdens de voorbeschouwing van het nieuwe Vooruitseizoen al gezegd: ik keek uit naar Tagfish. Berlin is een gezelschap dat me in het verleden met hun Holoceen-trilogie heeft weten te prikkelen. Ik weet er geen beter woord voor omdat je Berlin moeilijk in een hokje kan plaatsen. Het is theater, film, maquettes, documentaire,… De grens tussen realiteit en fictie is dun. Het is moeilijk te omschrijven, maar het is een ervaring die je niet zomaar loslaat. Niet verwonderlijk dat de voorstelling ingepland wordt in Almost Cinema, het programma dat Vooruit i.k.v.h. Filmfestival organiseert. Ik ben alvast in goed gezelschap: ook Pieter Embrechts is fan, verklaart hij op de Vooruit-site. En wat meer is, er zijn nog tickets voor vanavond.
Tagfish is de start van een nieuwe cyclus. Het concept deze keer is ‘Horror Vacui’ waarmee ze dus wel verder bouwen op het gegeven ‘ruimte’ maar ze koppelen er ook portretten van ontmoetingen aan een tafel aan vast. In Tagfish staat Zollverein centraal. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het verlaten industrieterrein in Noordrijn-Westfalen blijkt werelderfgoed en beschermd door Unesco te zijn. Het terrein ademt melancholie en bloed, zweet en tranen. Veel meer dus dan een braakliggend terrein vol vervallen industrieel erfgoed. En te koop, wat vreemd lijkt, gezien Unesco. Sjeik Hani Yamani is alvast heel geïnteresseerd en voor hem is Unesco een duidelijke meerwaarde.
Berlin zet zeven personages rond de tafel. Als we binnenkomen zien we de tafel, de chique bureaustoelen, het rode tapijt dat nog even wordt gestofzuigd. De telefoon wordt goed gezet. We zien het terrein en de personages via flatscreens, allemaal hebben ze hun achtergrond en link met het terrein. Er is een architect, de eigenaar van de grond, allez, directeur van het overheidsbedrijf dat eigenaar is van de grond, de projectontwikkelaar,… Een stoel is voorbehouden voor de sjeik. Maar komt hij opdagen?
Het is een best vreemde voorstelling, ze balanceert zowat op het randje tussen fantasie en realiteit. Enerzijds zie je het terrein en de plannen, en die durven al eens buiten de lijntjes zijn. Anderzijds heb je de personen, die eigenlijk zichzelf spelen, heb ik de indruk. Ze lijken samen te zitten want ze vragen al eens om het water door te geven maar hebben het dan toch over video’s. Ze hebben elk hun eigen achtergrond en beweegredenen. En beetje bij beetje wordt het wel duidelijk.
Het is een relatief korte voorstelling en eigenlijk is dat maar goed ook, veel langer, denk ik, kun je het publiek niet boeien met discussies over stedenbouwkundige voorschriften, zelfs als je er poëzie in brengt. En geloof me, dat gebeurt ook, want van wachten worden sommige mensen kregelig. Anderen worden creatief. Berlin is dat ook met de manier waarop ze omgaan met het relatief statische gegeven van 7 flatscreens. Meer dan eens wordt er wel eens gegniffeld bij een woordspeling of een grappige vondst.
Tagfish van Berlin gezien bij Vooruit in de Minard op woensdag 12 oktober. Nog te zien op donderdag 13 oktober. Tickets € 13/11/8
© 2011 GENTBLOGT VZW