RSSDe bittere tranen van Petra von Kant
Door een samenloop van omstandigheden doken we na een ongelooflijk sterke film op het filmfestival nog de theaterzaal van het NTGent binnen. Het was een beetje met gemengde gevoelens. De bittere tranen van Petra von Kant waren nu eenmaal de eerste voorstelling van ons theaterabonnement.
Het stuk werd geschreven door Rainer Werner Fassbinder, voor mij vooral bekend als filmmaker (Berlin Alexanderplatz), maar ook een bekende theatermaker en zelfs acteur. Het stuk is trouwens ook verfilmd. Waarschijnlijk is het ̩̩n van zijn meest gespeelde theaterstukken en meest succesvolle filmproducties. Dit alles klonk dus veelbelovend. Bovendien had ik al gehoord dat Els Dottermans overal goede commentaar kreeg voor haar rol. Hoewel het eigenlijk niet mijn gewoonte is om op voorhand recensies te lezen van de stukken die ik ga zien, trok dit me wel een beetje over de streep. Al Рen dit ligt misschien gevoelig Рben ik niet meteen een grote fan van Els Dottermans.
De openingsscène is indrukwekkend, een muur die veel weg heeft van een boudoir met die witte vlakken, vintage meubels en de actrices. Eerlijk gezegd, ze zien er niet uit. Hun gezichten zijn overdreven geschminkt, die felrode pruik die Dottermans op heeft in combinatie met haar oranjeroze kleed, het te korte en te fel gebloemde jurkje van de moeder,… Het is bijna onmogelijk om de actrices te herkennen. Het was pas toen Marie Vinck sprak dat ik haar herkende. Ze bewegen wat op de muziek, al horen ze allemaal een andere maat. Ook wanneer ze beginnen te spreken komt het bij mij nogal gemaakt en artificieel over. Het duurt een tijdje voor ze er in slagen om me mee te krijgen in de voorstelling. Al blijft het gevoel van “plastiek” wel wat hangen. Dit past als gegoten bij het personage van Petra von Kant, een gevierde mode-ontwerpster, arrogant, sarcastisch en zelfvoldaan. Ze manipuleert als de besten maar durft wel eens de weg te verliezen in het doolhof dat ze zelf maakt.
De verhoudingen tussen de personages zijn van meet af aan duidelijk. Er is meer aan de hand met die zwijgzame secretaresse en manusje van alles: Marlene. Daarvoor kan ze de woorden van haar bazin te hard mee zeggen. Er is dat latente seksuele ongenoegen dat overal doorsijpelt. Vooral in de gesprekken met haar vriendin Sidonie komt een stukje van het verhaal van haar huwelijk aan het licht. Sidonie stelt haar ook aan Karin Thimm voor, wat een hele omwenteling betekent. Petra wordt namelijk smoorverliefd op haar en heeft zo niet door dat ze zelf gemanipuleerd wordt.
De voorstelling duurt iets meer dan anderhalf uur en wat mij betreft, is dit net iets te lang. Het lukte me niet om mijn aandacht de hele tijd bij het stuk te houden. Ik denk dat het verhaal daarvoor te ver van me af ligt en de film vooraf deed er zeker geen goed aan. Al waren er ook heel sterke momenten. Ik heb me zelfs niet geërgerd aan Marie Vinck. Niet dat ik iets tegen haar persoonlijk heb, maar ik had niet verwacht dat ze zich op toneel overeind kon houden. Een misplaatst vooroordeel. Al droeg haar poppetjesstem wel bij tot het plastiek gevoel. Maar die stem paste perfect bij haar personage.
De voorstelling speelt nog tot zaterdag 29 oktober en komt in januari terug naar het NTGent.
De bittere tranen van Petra von Kant, gezien op zaterdag 22 oktober in het NTGent. Nog op 27 en 28 oktober en vanaf 25 januari 2012. Tickets: 11-23 euro.
© 2011 GENTBLOGT VZW