The Ides of March
George Clooney, voor veel vrouwen een reden om zonder te weten waarover de film gaat, naar een film van hem en door hem te gaan kijken. Ook zo voor mij eigenlijk. Al kan ik me zijn eerder werk als regisseur niet meer echt voor de geest halen, ik ben er steevast van overtuigd dat het geen weggesmeten geld zal zijn. Toen ik onlangs zijn nieuwste politieke thriller The Ides of March ging zien, kwam ik niet bedrogen uit.
The Ides of March is een echte politieke thriller. We volgen de strijd tussen Pullman, een republikein, en de zetelende gouverneur van Ohio, Morris (George Clooney), tijdens de primary. Voor iemand die niet thuis is in de wereld van de Amerikaanse verkiezingsstrijd, een primary is een soort voorverkiezing, waarvan de uitslag bepalend is voor de eindstrijd. Het gaat er dus heftig aan toe, want beide kandidaten willen niet alleen staten winnen, ze willen ook zoveel mogelijk onafhankelijken binnenhalen. Centraal in de verkiezingscampagne van Morris zitten Paul Zara (Philip Seymour Hoffman) en Steven Meyers (Ryan Gosling). Stevie is een uitermate getalenteerde jonge dertiger die aan de leiding van de campagne van de gouverneur staat. Niets kan hem deren, zijn enthousiasme en volhardendheid zijn typisch voor een jonge kerel die denkt dat hij de wereld aan kan.
Wanneer de jonge stagiare Molly in beeld komt (een ravissante Evan Rachel Woods, die ik jaren geleden als tiener zag in het drama Thirteen) kan zijn wereld niet stuk.
Clooney zou Clooney niet zijn, als hij door het binnenhalen van deze antagoniste, niet een dramatische wending zou geven aan het verhaal. De politiek, aanvankelijk het onderwerp van de film, wordt opeens de context waarbinnen zich een persoonlijk drama afspeelt. Een beetje atypisch, maar het komt zeker de film ten goede en ook voor mensen die eigenlijk lak hebben aan dialogen die bol staan van de soms clichématige tegenstellingen tussen republikeinen en democraten. In feite is dit een soort coming-to-age-film, waarbinnen het hoofdpersonage Steven een gedaanteverwisseling ondergaat. Cynisch als hij is, verbeeldt Clooney dit in een knap gearrangeerd stukje cinema. Al is het ergens ook beetje makkelijker gevonden.
Het is niet makkelijk een verkiezingsstrijd boeiend te verfilmen, maar zijn gepuzzel met abstracte politieke scènes en shots en persoonlijke verhalen van de personages, maakt het docu-gehalte spannend genoeg om de aandacht erbij te houden.
Het is een praatfilm, maar niet zo moraliserend als The contender, en niet zo vergaand als The manchurian candidate. The Ides of March is iets realistischer, cynischer en ja ons beeld van de politiek wordt er ook niet echt beter op.
Verder is de rest van de cast ook niet te versmaden. We treffen ook nog de schitterende Paul Giamatti aan als campagnemanager van Clooney’s rivaal, maar ook Oscar-winnares Marisa Tomei, “24″-acteur Gregory Itzin en de talentvolle Jeffrey Wright. Als uitmsijter kan ik nog kwijt dat de film is gebaseerd op het toneelstuk van Beau Willimon, met hier en daar een verwijzing naar Julius Caesar.
© 2011 GENTBLOGT VZW
misschien tijd voor pensioen
Een thriller zou ik het niet noemen, maar ‘k vond het ook wel een zeer goede film, verveelde geen minuut en stemt tot nadenken.