RSSNeedcompany: zootje ongeregeld
Needcompany viert feest: 25 jaar op de planken. En daarvoor halen ze alles uit de kast met de Kunst der vermakelijkheid. Ze zijn sinds 2009 artist in residence in het Weense Burgtheater. Ik moest mijn kaartjes inwisselen voor een andere datum en merkte dat de titel van de voorstelling veranderd was. “Needcompany speelt de dood van Dirk Roofthooft” werd de ondertitel. De Kunst der vermakelijkheid werd de titel van de voorstelling en meteen ook van het televisieprogramma waar we in terecht komen.
Viviane De Muynck speelt Liliane De Muynck de gastvrouw van het druk bekeken programma, maar liefst 100 miljoen kijkers in 74 landen. Vanavond zal de bekende acteur Dirk Roofthooft live op tv zelfmoord plegen. En jawel, het woordje live krijgt hier een wrange bijklank. Hij zal nog een laatste maaltijd op gediend worden, ook al exclusief voor hem bereid en natuurlijk het obligate vragengesprek. Bovendien is ook zijn geliefde aanwezig. Op zich heeft het hele concept wel iets, maar de acteurs slaagden er niet in om me te overtuigen.
Een voorstelling van 1u40 is natuurlijk niet niks. Ofwel moet je de toeschouwer dan boeien met een visueel staaltje of met een sterke tekst. De kunst der vermakelijkheid had een beetje van alles, en spijtig genoeg ook een beetje van niets. Hier en daar was er wel een flard waarvan ik dacht, dit is leuk gevonden, maar dan verdronk het weer in de melting pot. De acteurs wisselen voortdurend van taal. We hoorden Nederlands, Antwerps, Engels, Frans en zelfs Japans. Het was even wennen, maar ergens moet ik toegeven dat ik het ook wel snapte. Ook visueel waren er wel leuke momenten. Met 8 acteurs / performers op het podium kan al eens wat gedaan worden. Bovendien zie ik Julien Faure, Misha Downey en Grace Ellen Barkey wel graag aan het werk. Ze zijn een vaste waarde in Needcompany en staan in voor de dansmomenten. Nu balanceerde het wat op het randje van slapstick: metalen potten die omver worden gelopen, voortdurend van het podium donderen,… Maar het was allemaal wat te rommelig naar mijn goesting. Zeker de meerwaarde van de camera waar dan mee geprojecteerd werd op drie redelijk kleine schermen ontsnapte me volledig. Daarvoor bleven de beelden te veel op de achtergrond.
De voorstelling had iets mistroostig over zich. Het was niet de grote live show met veel toeters en bellen. Het in vraag stellen van theater op het podium is ook niet nieuw maar blijft een moeilijk gegeven om op een verfrissende manier uit de hoek te komen. Bovendien scheelde ook wel wat aan het spel van de acteurs. Dirk Roofthooft leek er niet echt zin in te hebben, het kabbelde zo wat voort. Natuurlijk speelt hij de man die wat levensmoe is en een einde aan zijn leven wil maken maar toch, het had wat meer mogen zijn. Na de voorstelling zat ik dan ook met een dubbel gevoel: ben ik te veeleisend of heb ik er misschien niks van begrepen?
De kunst der vermakelijkheid van Needcompany, gezien op 20 december in de Vooruit.
© 2011 GENTBLOGT VZW
Ik vond het schitterend. Het is een lastig stuk om naar te kijken, het werkt bij momenten zelfs op de zenuwen. Maar daardoor kon ik het net beter appreciëren en een (beetje ?) begrijpen. De meningen zijn wel erg verdeeld, mijn gezel vond het ronduit slecht.