RSSEen Gentenaar in Antarctica: blogpost nummer zes
Gentenaar Koen Meirlaan, leraar op de Sint-Hendrikscampus in Deinze, is mee naar Antarctica in het kader van het AHA-project. Hij blogt vanuit dat koude continent, en wil Gentblogt daarin laten delen. Zijn vorige posts kunt u hier lezen.
Eindelijk wat tijd gevonden om jullie te vertellen hoe het leven hier verloopt in en rond het Princess Elisabeth-station. De dagen zijn hier afgeladen vol, ik tuimel van de ene activiteit in de andere. Zo heb ik het graag uiteraard, enig nadeel dat ik weinig tijd had voor deze blogpost. In blogpost 6 selecteer ik enkele activiteiten van de laatste 14 dagen.
Van de grond
Na enkele dagen helpen bij het uitladen van de containers heb ik op 12 januari het geluk om in een helikopter over het station te vliegen. De allereerste keer in een helikopter en dan nog in Antarctica! Heel bijzonder om alles vanuit de hoogte te zien, het station lijkt zo klein!
Nu de containers zijn uitgeladen, schieten ze hier (nog meer) in gang. Ik help onder andere bij het installeren van een repeater. Deze zal later op een bergtop geïnstalleerd worden om zo radiosignalen door te sturen, waardoor we in een groter gebied contact kunnen houden met de basis. Veel veiliger als we aan veldwerk doen.
Moeren en bouten voelen ijskoud aan en het lukt me niet altijd om met handschoenen de zaken aan elkaar te koppelen. Wist je dat een ijzeren voorwerp soms kan vastvriezen aan je blote handen? En als je het dan probeert los te maken, kan er huid loskomen. Jean-Jacques Derwael vertelde dat je in nood het voorwerp kan los ‘urineren’. Ik kan jullie geruststellen dat ik (nog) niet zo ver ben moeten gaan ;-) (en dan hoop toch warme thee bij te hebben).
15 januari – ‘rustdag’
We beklimmen Teltet. Het is een prachtige dag. Windstil, temperatuur rond -7 graden Celsius, niet koud dus. Prachtig uitzicht op de Gunnestadbreengletsjer, woorden zijn overbodig.
Na een heerlijk maal wacht ik aan de landingsbaan het Polar 6-vliegtuig op. Het is 22u30 en de zon is achter de bergen. Het is bijzonder koud! Toch wat ijsberen om warm te blijven, het lukt me niet om foto’s te trekken met mijn grote handschoenen en ik voel al snel dat mijn dunne handschoenen te kort schieten. Mijn vingers warm blazen is de boodschap. Het is een goede waarschuwing om in de toekomst steeds alert te blijven voor de koude die snel toeslaat…
Het vliegtuig brengt zeven Duitse onderzoekers die zich bezighouden met paleomagnetisme. Zij onderzoeken de richting van het magnetisch veld in gesteenten, dit levert hen informatie over de ontstaanswijze van het continent. Heel boeiende maar moeilijke materie! Op school bestuderen we dit in de lessen aardrijkskunde in het 6e jaar, dus ik leg zoveel mogelijk mijn oor te luisteren. Mattias –een van de expeditieleden- is erg geïnteresseerd in ons AHA-project en neemt me ’s anderendaags mee voor een rondleiding in het vliegtuig en bespreekt zijn onderzoek. Meer zelfs, hij geeft met plezier ‘les’ voor de camera. Heel waardevol beeldmateriaal waar ook de leerkrachten fysica mee aan de slag kunnen.
Mattias bepaalt dagelijks de gravitatie (=zwaartekracht) alvorens ze met het vliegtuig een bepaald gebied overvliegen. Ze verblijven hier slechts enkele dagen op hun doortocht naar de kust.
Bij het avondeten verwelkomen we Japanse onderzoekers die na enkele weken veldwerk maar al te blij zijn met lekker eten. Heel vriendelijke kerels met grappige zonnebrillen. Wist je dat er in Japan in de bovenste verdieping van flatgebouwen een grote hoeveelheid water zit opgeslagen om bij aardbevingen het gebouw niet te hard te laten meetrillen (inertie)? Ze vertellen over hoe een skidoo blokkeerde en tegen de rots kapot knalde, gelukkig kon de bestuurder op tijd in de sneeuw duiken.
17 januari 12
We beginnen eraan! Komende dagen moeten alle batterijen (meer dan zestien ton!) vervangen worden. Ondertussen hebben de batterijen er al hun beste tijd opzitten en heeft de koude door een crash in het elektrisch systeem tijdens de Antarctische winter de batterijkamer bereikt. De nieuwe batterijen bieden meer rendement en de oude krijgen een nieuw leven in Zuid-Afrika of België. De batterijen slaan de energie op die wordt opgewekt door de windmolens en zonnepanelen.
Zo’n batterij weegt meer dan tachtig kilo, dus zoeken we een zo goed mogelijk systeem om de batterijen vlot en veilig mogelijk naar buiten te brengen. Teamwork is de sleutel. In de slideshow zie je enkele beelden van dit huzarenstukje waar we enkele dagen zoet mee zijn.
Alle batterijen zitten ondertussen in de batterijkamer, maar het opladen van de batterijen verloopt niet zonder enig gevaar. De batterijen kunnen beschadigd zijn en bij het opladen kunnen er gassen vrijkomen… dus wordt iedereen verplicht vijf uren buiten te blijven. Gelukkig treden er geen problemen op!
Twee windmolens draaien niet meer, tijd om ze te herstellen. Misschien is er sneeuw ingedrongen en vastgevrozen of was de windsnelheid te hoog en de rem kapot, waardoor de motor verbrandde.
’s Anderendaags ga ik met de geologen op stap. Marlina leert me de knepen van het vak en verklaart waarom het Princess Elisabeth-station uitgerekend op deze nunatak (=uitstekend rotsmassief) gelegen is.
Pioniers
Zondag 22 januari. Zalig, even uitslapen. Alhoewel, ik zet toch mijn wekker om zeker mee op stap te kunnen. Samen met Régis, Jacob, Olivier, Pierre, Benoit, Gigi en Alain trekken we erop uit met de skidoo. Bijzonder veel wind, gelukkig beschermt een dik skidoopak ons. We houden halt naast een spectaculaire morene (dit is een opeenstapeling van materiaal dat door een gletsjer wordt voortgestuwd). Het skidoopak laten we achter. Te voet op een bergkam richting de top! Het landschap oogt akelig omdat een wit wolkendek alle contrast wegneemt. Twee uren later staan we op de top! Moeilijk te geloven, maar we zijn de eerste mensen hier op de top, opnieuw een unieke ervaring!
Jarig
Slecht weer. Nog steeds een bijzonder krachtige wind. De helikopters kunnen niet opstijgen. En toch trekken we er met de geologen op uit! Meer dan een uur op de skidoo, de wind & wolken leveren heel weinig contrast. Het ijsoppervlak is helemaal niet vlak en levert een bewogen rit. Maar toch heeft iets weg van een meditatie, een uur over de uitgestrekte sneeuwvlakte rijden naar het rotsmassief Westhagen dat slechts langzaam dichterbij komt…
Bij het fotograferen bijna mijn handschoen verloren. Voorzichtig blijven is de boodschap, want de wind waait ons bijna omver. Toch nog geprobeerd een verjaardagsfilmpje te maken bij een gevoelstemperatuur van -28 graden Celsius.
’s Avonds bereiken me een heel aantal verjaardagskaartjes en -mails, bedankt! Een verjaardag die ik niet snel zal vergeten!
Steeds kouder wordende groeten
Koen
© 2012 GENTBLOGT VZW