RSSJohn Carter 3D
John Carter, een film met een rare naam, en als je niet even zelf zoekt wie of wat John Carter is, lijkt die filmposter nogal tegenstrijdig met de naam. In ieder geval de film is van de hand van Andrew Stanton, jawel de man achter Wall-E en Finding Nemo. Nooit gedacht dat het zo verkeerd zou kunnen lopen. Deze Walt Disney-productie slaat alle ballen mis, en dat werd reeds in de pers breed uitgesmeerd. Waarom? Is de film dan zo slecht? Nee, de film is absoluut geen draak, maar van een Walt Disney productie met torenhoge budgetten verwacht je veel. De lat ligt bijzonder hoog. En deze film kon even goed gemaakt zijn door een kleine filmstudio, toch als je het zoals altijd magere verhaaltje bekijkt.
John Carter is een verfilming van een bijna honderdjarige novel van Edgar Rice Burroughs, die in de jaren 1911 en volgende zijn fantasie de vrije loop liet. Misschien speelde de industriële revolutie een belangrijke inspiratie bron en ook de vreselijke gebeurtenissen op wereldvlak in die jaren.
Zonder het boek te kennen, lijkt het erop dat de makers zich goed aan de sfeer van het boek gehouden hebben. De vliegtuigen en steden van Barsoom, lijken regelrecht uit de steampunkperiode te komen. Vooral mechanisch, u moet maar eens kijken naar de grote machienerieën die Charlie Chaplin opvoerde in zijn “Modern Times”. Het doet ook nogal Jules Verne-achtig aan, die ook eigen mechanische sci-fituigen ontwierp.
Ook de decors zijn prachtig. Star-Warsgewijs, wordt de planeet Barsoom opgedeeld in zwart-wit. Of eerder Blauw versus Rood en dan nog een horde groene primitievelingen, de Thark. Deze wezens kunnen evengoed in Stars Wars opdraven, met hun vier armen.
John Carter is een deserterende kapitein in het leger van de Noordelijke federatie, We schrijven 1866, hoogtepunt van de secessieoorlog. Carter is de oorlog beu en lijkt obsessief op zoek naar de grot met goud vol mysterieuze tekens. Als bij toeval ontdekt hij die vreemde grot en wanneer hij belaagd wordt door een vreemd figuur ontwaakt hij opeens op Barsoom. De planeet Mars. Niet toevallig, blijkbaar dacht men in 1911 ook al aan Marsmannetjes. Algauw komt John Carter tot de ontdekking dat de wetten van de zwaartekracht op hem als mens weinig effect hebben en hij daardoor buitengewone krachten bezit. In de dorre woestenij wordt hij al snel gevangen door de primitievelingen van de Thark, die als outsider de Grote Oorlog tussen de twee rivaliserende steden Zodanga en Helium aanschouwen en zo veel mogelijk ontwijken.
Tot ene prinses Deja (Lynn Collins)ook in handen valt van de Thark, toen ze wilde ontsnappen aan een huwelijk met de heerser van Zodanga, ene Jimmy McNulty, ik bedoel, Dominic west.
Leuk te zien dat het oerklassieke gegeven van het bezegelen van een vredespact middels een huwelijk ook in het boek terug te vinden is. Maar de Prinses zou de prinses niet zijn en John Carter, rebel without a cause, zichzelf niet als dit geen nieuwe allianties creëert met grote gevolgen voor de gevestigde wereldorde.
Het verhaal is zo oud als de pot met mosterd van Abraham en stelt in se niet zoveel voor. Heeft Walt Disney er alles aan gedaan om dit clichématig verhaal tot een hoger niveau te brengen? Nee, er is veel actie, er zijn spectaculaire beelden, spectaculair vooral op grafisch vlak dan. Er is hier en daar wel wat spanning. Het is vooral goedkoop entertainment. De acteurs komen niet tot hun recht, maar verknoeien de film ook niet gelukkig.
Ik vond het vooral leuk als je ietwat dieper nadenkt om te zien hoe de schrijver van toen dacht. Ik zei het al, leuk te zien dat zijn tuigen en steden gebaseerd zijn op grote mechanische tuigen gecombineerd met de Romeinse keizerlijke legioenen. Onze held vliegt gelijk superman, maar in 1911 bedacht de schrijver dat hij dit kon laten gebeuren door de zwaartekracht anders te laten werken. De man zou eens moeten weten dat ze helden anno 2012 gewoon laten vliegen zonder enige verklaring.
Vermeldenswaardig is de (Romeins tragische) karakterkop van Ciarán Hinds als heerser van Helium en Willem Dafoe als Thark-leider. Taylor Kitsch als superhero, heeft iets meer diepgang dan de dagdagelijkse superhelden die ons tot vervelends toe van het scherm rond onze oren vliegen.
Ik zou zeggen: voor de fans van het genre is dit wel eens leuk om je werkdag te eindigen.
Oh, en mag ik mij even opwinden over het feit dat een film pas laten beginnen om 20u30 en een pauze van tien minuten inlassen ervoor zorgt dat je de rest van de avond maar weinig anders meer kan doen als werkmens. En nee, ik vind een avondje film niet iets avondvullend, maar iets om de avond mee te beginnen.
© 2012 GENTBLOGT VZW
“Nooit gedacht dat het zo verkeerd zou kunnen lopen. Deze Walt Disney-productie slaat alle ballen mis” vind ik niet van toepassing.
Ik weiger trouwens een film te beoordelen op basis van “het is van Disney en van de meneer van Wall-E dus…” — ik vond het gewoon een degelijke, onderhoudende film.
Geen Ingmar Bergman, maar rechttoe-rechtaan-pulp, zonder pretentie, die tegelijkertijd toont waar Star Wars zijn mosterd gehaald heeft, én toont hoe zo’n film eigenlijk moet gemaakt worden (Star Wars I-II-III gezien, iemand?).
Oneerlijk neergesabeld in de pers, vind ik.