RSSEerste 10 namen voor Boomtown
Boomtown, oftewel 5 podia vol nationaal en internationaal muzikaal vuurwerk, hipsters, folkies, singersongwriters, synth-, dance-, noise- en andere poppers, en rocksterren van nu en morgen, maar ook (kunst)installaties, street-, photo-, video- en andere art en randanimatie, 5 dagen lang van 17 tot en met 21 juli, buiten op de Kouter en binnen in de Handelsbeurs in Gent.
Het is 2012 en Het Zesde Metaal, de band rond frontman, songwriter en gitarist/pianist Wannes Cappelle, breekt definitief door in Vlaanderen met ‘Ploegsteert’. De tot volle wasdom gekomen frontman graaft op zijn tweede plaat nóg dieper in hart en hoofd. Zowel bij zichzelf als bij zijn publiek. De vruchten van zijn gepieker over de Grote Gevoelens zijn stuk voor stuk ongepolijste pareltjes. Cappelle legt vingers op wonden in plaats van er doekjes om te winden. Dat is ook niet nodig, want hij stelpt ze op tijd en stond met al even rake ontroering. En dankzij zijn schier onuitputtelijke arsenaal aan dichterlijke vondsten – “We lopen hand in hand en zwijgen mond op mond,” om er maar één te noemen – zorgt Cappelle ervoor dat een glimlach uiteindelijk altijd de bovenhand haalt.
Frederik Sioen was vooral bekend als pianoman, ideale schoonzoon, maker van radiovriendelijke en ingetogen klassiekers als ‘Cruisin’, ‘Ease Your Mind’ en ‘No Conspiracy At All’. Wel, diezelfde Sioen heeft zichzelf op ‘Sioen.’ – vergeet de punt niet – muzikaal heruitgevonden. ‘Sioen.’ is een uitstekende en pretentieloze popplaat die, dankzij de productie van Frederik Segers (gitarist bij Marvelas Something), fantastisch klinkt en groeit bij elke luisterbeurt. “My way, my way, is gonna work out,” zingt Sioen in een nummer dat je zou kunnen opvatten als een ode aan de eigenzinnigheid.
Rustieke folk met met echo’s uit de sixties, akoestische instrumenten en meerstemmige samenzang, bands als Fleet Foxes, Bon Iver en The Low Anthem maakten het weer helemaal hot. Ook Isbells hoort thuis in het rijtje van the new folkies. Het titelloze debuut van de band werd bij ons met goud bekroond en oogstte lof in diverse buitenlanden. Ook de opvolger ‘Stoalin” wordt (terecht) wild enthousiast onthaald. In ons favoriete weekblad lezen we dat bezieler Gaëtan Vandewoude het talent heeft om “kwikzilveren melodieën te verzinnen die al bij de eerste beluistering je rikketik enteren – en vervolgens zelfs niet met een haakse schijf los te slijpen zijn.”
Hong Kong Dong is de extraverte speeltuin van Sarah Yu en Boris Zeebroek, ook broer en zus in het dagelijkse leven. Zuikerzoete melodieën geïnjecteerd met noisy avantgarde-rock, elektronische grooves en absurde teksten, het kan allemaal bij dit knotsgekke duo, euh, trio, want in 2007 vervoegde ook gitaarwonder Geoffrey Burton (Arno, Alain Bashung, Iggy Pop, PJDS…) de rangen. De muziek van Hong Kong Dong refereert aan Flaming Lips, Deerhoof, Talking Heads, Prince en Sparks, en mixt al deze invloeden samen tot een absurde cocktail van extatische en futuristische pop. In mei brengen ze hun debuutplaat ‘Sweet sensations’ uit.
In 2012 wordt De Mens 20. Dat wordt trots gevierd met de single ‘Wij’, het compilatie-album ‘Muziek!’ en uiteraard ook een optreden op Boomtown. De muziek van De Mens is al jaren zacht en hard en alles wat daartussen ligt. De Mens heeft een eigen karakter, maar heeft zich nooit aan één stijl gebonden. Dit gezegd zijnde, wie songs van het kaliber als ‘Dit is mijn huis’, ‘Jeroen Brouwers (schrijft een boek)’ of ‘En in Gent’ op zijn repertoire heeft staan zou in een andere en betere wereld al gauw wereldberoemd zijn. Voorlopig houden we het op big in Belgium en een stukje Nederland, maar dan wel meer dan terecht.
Onlangs vroeg een jongeman in het publiek of hij Renée op zijn nachtkastje mocht zetten, en dat vat de sfeer van de muziek van Renée mooi samen. Renée maakt porseleinen fluisterpop, met het hart op de tong, niet meer, maar zeker ook niet minder. Wie haar wondermooie single ‘Dum dum dum’ al op de radio hoorde – weinig kans dat je dat niet deed – weet waarover we het hebben. Ondertussen heeft Renée ook ‘Extending Playground’ uit, een debuutalbum dat de lijn van ‘Dum dum dum’ volledig doortrekt. De luisteraar krijgt bovendien het gevoel dat de zoetgevooisde muziek niet uit de radio komt, maar dat Renée het live in je living brengt.
De muziek van I Got You On Tape (DK) is een meesterlijk combinatie van alternatieve rock en arty pop. De band maakt trage, broeierige en betoverende nummers die soms kraken, schuren en explosief zijn, dan weer de vorm aannemen van hemelse hymnes. De band werd opgericht in 2004 en bestaat uit vier muzikanten die eerder naam en faam maakten in de indie- en jazz-scene van Kopenhagen. Drie studio-albums, talloze uitverkochte zaaloptredens en enkele muziekprijzen later staan ze in Denemarken geboekstaafd als een alternatieve topband met een ongelooflijke live-reputatie. In het najaar van 2011 releaste I Got You On Tape nog ‘Church of the Real’, een album dat opnieuw fel bejubeld werd.
Frankie Rose (US) is een zangeres, songwriter en muzikante uit Brooklyn, New York. Ze verdiende haar sporen bij bands als Crystal Stilts, Dum Dum Girls en Vivian Girls. Rose bracht ‘Thee Only One’, haar eerste single, uit in 2009. Na jaren in allerlei groepjes hulde te hebben gebracht aan de gitaargeluidsmuur van The Jesus & Mary Chain, boort Rose op haar laatste wapenfeit ‘Interstellar’ een helderder popgeluid aan. Alleen de voor deze dame zo kenmerkende dromerige zanglijnen bleven. Het wave-sfeertje van de songs is een eerbetoon aan Engelse indiehelden als The Cure en Cocteau Twins, er zijn veel synths, en hier en daar zelfs een discobeat.
Slow Club (UK) werd ooit door de verzamelde internationale muziekpers gebrandmerkt als de nieuwe White Stripes. Hun muziek gaat nochtans veel breder met, naast elementen uit de folk en sixties pop, een sound die veel helderder en minder schurend klinkt dan de garagerock van de Stripes. De band tourde jaren uitgebreid als support act voor heel wat andere bands en bracht in 2009 hun debuut ‘Yeah So’ uit, een complexloze en mooie plaat.
Kimya Dawson (ex-Moldy Peaches) (VS) is een talentrijke Amerikaanse singer/songwriter die vooral bekend werd met de Juno-soundtrack en haar vroegere band The Moldy Peaches. Ze bracht al 6 solo-albums uit (o.a. Alphabutt, een plaat voor kinderen) en verkocht wereldwijd meer dan een miljoen platen. Haar langspelers zijn steevast lo-fi pareltjes die uitblinken in hun eenvoud, waarop ze zichzelf steevast begeleidt op een akoestische gitaar. Haar laatste album ‘Thunder Thights’ bracht ze uit in oktober 2011.
Boomtown vindt plaats van 17 tot en met 21 juli, althans voor het publiek. De voorbereidingen en opbouw van het festival beginnen uiteraard een stuk vroeger, en ook de afbraak van het festival duurt enkele dagen. Het spreekt voor zich dat de realisatie van een dergelijk festival enkel mogelijk is met de hulp van honderden vrijwilligers. Daarom is Boomtown ook dit jaar opnieuw op zoek naar vrijwilligers die deel willen uitmaken van de festivalcrew.
Naast individuele vrijwilligers is Boomtown specifiek op zoek naar sportclubs en verenigingen die willen helpen bij de opbouw en afbraak van het festivalterrein. Boomtown zoekt een groep sportieve en frisse mannen en/of vrouwen van minstens 18 jaar die op onderstaande momenten de handen uit de mouwen willen steken. Alle werken worden uitstekend begeleid door professionelen en Boomtown voorziet een sponsorvergoeding voor de vereniging in kwestie.
Opbouw
groep van 15 personen voor vrijdag 13 juli
groep van 15 personen voor maandag 16 juli (vanaf ‘s morgens)
groep van 15 personen voor dinsdag 17 juli (vanaf ‘s morgens)
Afbraak
groep van 25 personen voor zaterdagnacht (21 juli) tot zondagochtend (22 juli) van 24u00 tot 08u00
groep van 15 personen voor zondagnamiddag (22 juli) vanaf 15u00 tot 23u00
groep van 10 personen voor maandagochtend (23 juli) vanaf 08u00 tot 16u00
Vereninigingen kunnen contact opnemen via opbouw@boomtownfestival.be
Individuele vrijwilligers kunnen terecht op www.boomtownfestival.be/vrijwilligers2012
© 2012 GENTBLOGT VZW