RSSLaisser tomber
De renovatiewerken in CAMPO Nieuwpoort zijn achter de rug. In mei plannen ze een heus cultuuroffensief met veel premières, eigen werk en mooie gastproducties. Hoog tijd dus om die 5×5 CAMPO-kaart nog eens boven te halen. Of een uitstapje naar Brussel te wagen. Twee van de CAMPO-producties gaan immers in première op het Kunstenfestivaldesarts. In het najaar zijn ze in Gent te zien. Zoals we van haar gewend zijn, zet Miet Warlop ongewone situaties in gang. Deze keer zijn het geanimeerde sculpturen in Mystery Magnet. A coming community is dan weer de eerste gezamenlijke productie van Pieter Ampe, Gui Garrido, Hermann Heisig en Nuno Lucas. Dans met tegelijkertijd elementen van ruwe poëzie en subtiele humor. Faut le faire. De enige CAMPO-productie die deze maand wel in Gent in première gaat, komt van het jonge artistieke duo Robbert&Frank/Frank&Robbert. Vorig jaar stelden ze in CAMPO hun eindwerk a journey into space voor. Dit was zo intrigerend dat ze de kans kregen om het uit te werken tot een volwaardige voorstelling. Het programma zegt: “Denk NASA, rollerskates & tuinkabouters, Venice beach, spacecrafts en alien abductions.” Maar dat is voor volgende week…
Gisteravond was ik er voor Ineke Nijssen en Leen Roels. Ze staan niet voor het eerst samen op de planken, maar deze keer gaan ze wel de confrontatie aan. Het KIP ging met deze voorstelling in première bij CAMPO Nieuwpoort op donderdag 10 mei. Er zijn nog plaatsen voor de komende voorstellingen en ik zou zeggen: ga maar eens kijken. En ja, ik ben bevooroordeeld want het zijn twee actrices die ik graag zie spelen. Ik ben niet onverdeeld enthousiast, dat ga ik ook toegeven, maar ik heb er wel van genoten. Ik wil ze wel vaker zien, zo samen op een podium.
Het oorspronkelijke idee was om iets te doen over een gevangene en een bewaker. Maar dat idee hebben ze gauw laten varen. Ze spelen nu met het idee van slachtoffer en hoe je die rol kan misbruiken. De scène is een kerk, met twee micro’s en een pupiter met bloemen. De groene kerkstoelen in mooie rijen, de bank voor de misdienaars. Nijssen ontpopt zich tot een echte predikant. In het Engels, zoals op de Amerikaanse televisie. Het wordt een pleidooi voor de liefde, zie ze graag en ze hebben het beste met je voor. Geloof in ze, geloof in de liefde.
De twee vrouwen hebben van alles meegemaakt. Miserie was hun deel, al is het moeilijk om het volledige verhaal te achterhalen. Ze durven wel eens een loopje met de waarheid nemen. En er zijn de platitudes. Van je miserie kan je leren, het moet slecht gaan om te weten hoe goed het gaat. Op zulke momenten wordt er wel eens gegniffeld in de zaal.
Ze wisselen voortdurend van rol en stemming. Van kwetsbaarheid naar woede of wanhoop, het blijkt een kleine stap. De dames wisselen van kostuum achter het gordijn, maar even goed op scène. Zelfs het publiek wordt ingeschakeld als het moet. Het wordt ergens halverwege heel fysiek. Attributen vliegen in het rond en de scène verandert in een oorlogstafereel. Tijdens dat gedeelte bekroop mij het gevoel dat het wel iets minder mocht zijn. De grens met overacting werd wel heel dun, al werd die naar mijn gevoel niet overschreden. Hier en daar werd ook gegniffeld wat misschien niet meer de bedoeling kon zijn. En hier en daar gingen mensen op hun stoel schuifelen. Het duurde me ook wel net iets té lang. Even vreesde ik dat het hernemen van “we shall overcome” het einde van de voorstelling inluidde en ik voelde de teleurstelling opborrelen, maar dit bleek niet het geval. Het laatste halfuur van de voorstelling herstelt het evenwicht. De actrices gaan nog eens voluit en je moet al hard of onverschillig zijn om hier onbewogen bij te blijven. En toch blijft de vraag of ze je niet bespelen om de hoek kijken.
Niet geheel overtuigd dus, maar toch ook niet ontevreden. Beide actrices hebben me opnieuw zonder problemen van hun kunnen overtuigd. Nog maar eens. En ik kijk nu al uit naar een volgende samenwerking. Laisser tomber is nog niet perfect, maar het doet honger krijgen naar meer. Er zijn van die momenten die al zo goed zijn dat je elk woord, elke blik wil onthouden en dat gevoel gewoon wil vasthouden. Maar er zijn ook nog een paar mindere, misschien met wat meer kilometers op de teller of hier en daar wat schrappen. En de muziek, die draagt ook wel bij tot de voorstelling en het zou zonde zijn om die niet te vermelden. De outro was gewoon perfect gekozen. Maar ook Melanie en Tom Waits zullen niet meer hetzelfde klinken.
Laisser Tomber van Het KIP in CAMPO, nog te zien op vrijdag 11 en zaterdag 12 mei om 20.30 u. Tickets: € 12/9 of 5×5 CAMPOkaart
© 2012 GENTBLOGT VZW