Gentblogt

It took me nine years

woensdag 30 mei 2012 10u13 | Marie | 6 reacties
Trefwoorden: Ledeberg, Turks.

Al zolang we in Ledeberg wonen, zo lang kom ik verschillende keren per dag oude Turkse madammen tegen. Grootmoeders die gesluierd zijn en die meestal kampen met zwaarlijvigheid.

Het is een pijnlijke constante, die zwaarlijvigheid, en zoek maar eens één oude Turkse dame in mijn dorp die niet te veel weegt.

U zult er geen vinden.

Ik besteed doorgaans, al al die jaren, weinig aandacht aan hun bestaan. We leven naast elkaar, en ik weet niet of ik ooit al met één van de grootmoeders heb gesproken.

Tot een week of drie geleden dan.

U moet weten dat er vlak om mijn hoekje een oud Turks winkeltje ligt. De heren van het huis kopen tweedehands groenten en fruit op, en verkopen die aan veel te dure prijzen. Ik juich het principe toe, al stel ik me soms vragen bij de prijzen die ze hanteren. Ach. Ik red dus menig paprika (geblakerd rimpelt dat toch ook), appels met plekken (ik maak appelmoes), bruine bananen (milkshake en bananenbrood) en verrimpelde citroenen (voor een vlugge dressing), flets uitziende prei (bouillon) en groezelige munt (thee en couscous en komkommeryoghurt) van de dood. Ik heb het voor die tweederangs-afdankertjes. Ze lijken me zoveel oprechter dan hun perfecte collega’s van de Delhaize, en als ik die oudjes niet koop en opeet, dan belanden ze gegarandeerd in een container. Maar daar maak ik mij vandaag niet zo druk in. De zon schijnt en een mens kan niet altijd piekeren, nietwaar?

Maar de oude Turkse dames, dus, daar wou ik naar toe.

Het winkeltje behoort tot een familie. Vader, moeder en twee zonen. Ze handelen verder in auto’s, zitten ontzettend vaak op straat en wisselen elkaar af aan de kassa.

Toen ik er niet zo lang geleden nog vlug binnenliep voor wat noten en wat munt, stonden ze er, de oude Turkse madammen uit de straat. Door de jaren heen heb ik hun gezichten leren kennen, en ook al is het met een doek vaak moeilijker om ze thuis te wijzen, ik weet nu ongeveer wie wie is.

Ze waren druk aan het praten toen ik binnenkwam, en ik hoorde de toon veranderen toen ik me achteraan de winkel bevond. Op zoek naar het mooiste miezerigste busseltje munt.

‘Wat ga jij koken?’, vroeg de dapperste, toen ik mijn kleingeld aan het tellen was, en ik legde uit dat ik een slaatje aan het maken was, en dat munt daarbij zou passen. ‘Yoghurt hebben?’, vroeg de tweede, en de derde kon zich niet meer bedwingen.

‘Waarom jij altijd lachen? En mager blijven? Jij koopt kindjes en kindjes en jij wordt nooit dik.’

Het waren complimenten, complimenten van mijn oude buurvrouwen, die ik tot op die dag eigenlijk compleet niet had verwacht.

Ik vertelde hen van de kilo’s die er bij gekomen waren, en die niet meer weg wilden, over de barbecue in het park later die dag, en over de meisjes op school.

Ze voelden zich op slag thuis. Nog eventjes en we zaten samen aan de thee.

Sindsdien is het koekenbak. Ik knipoog naar hen als ik voorbij hun gevels fiets. Ze zwaaien als ze me in de verte zien passeren. Ze rologen als ik een rok aanheb, en na 8 uur nog vertrek zonder vent. Ze staan aan mijn deur, brengen versgebakken dürüm en verrukkelijke couscousgebakjes met teveel pikant erin.

We doen een beetje samenzweerderig, wij, de dames van de hoek, en als ik een oog knip, dat voelt het als een echt verbond.

Ik had nooit gedacht dat het ooit zou komen, die verbinding, ik had er zelfs niet eens bij stilgestaan.

Maar nu het verbond er is, voel ik mij nog een pak meer thuis in dit gekke deel van Gent.

© 2012 GENTBLOGT VZW