Gentblogt

Geduldige stokstaartjes op Gent Jazz

donderdag 12 juli 2012 14u04 | patricia (tekst), Bruno Bollaert (beeld) | 6 reacties
Trefwoorden: festival, Gent Jazz, Gent Jazz Festival, jazz, Muziek.

Het tweede deel van Gent Jazzfestival begon met een special night en de verwachtingen waren wat mij betreft hooggespannen. Ik was niet alleen, tickets waren die avond enkel nog aan de kassa te verkrijgen en ik kon vaststellen dat ze vlot van de hand gingen. Een regenbui houdt een festivalbezoeker niet tegen, de organisatoren hadden alvast extra tenten bijgezet zodat de overdekte ruimte een stuk groter is geworden.

Voor wie haar niet kent, Liesa Van der Aa is een meisje met een viool. En nee, dat is niet saai, al helemaal niet als je er nog technische snufjes en loopkes bij steekt. Die snufjes laat ze ook los op haar stem, waardoor het meermaals lijkt of er meer volk op het podium staat. Haar laatste (en eerste) plaat Troops is een mooi staaltje van een eigen visie en allerlei effecten. Ik was dan ook benieuwd of ze erin zou slagen om dit over te brengen op het publiek. De stoeltjes waren blijven staan en het zorgde ervoor dat het eerste nummer Visitor nogal wat onderbroken werd door mensen die nog hun plaats moesten zoeken, hier en daar bellen naar de vrijwilligers die plaatsen hadden vrijgehouden en mensen die vruchteloos probeerden nog een plaatsje te vinden. En ook het obligate “hoe is het?” gefluister. Mozart zette de toon, het is niet voor niets het eerste nummer dat ze maakte op wat ze zelf “de machinerie hier beneden noemt”. Voor technisch geschoolde mensen is het misschien een truukjesdoos maar op het grote publiek maakt het wel indruk, zeker omdat ze deze spielereien live opneemt tijdens het optreden. Het heeft iets fascinerend en ze kan het meisje met de viool op het grote podium blijven.

De cover Night clubbing van Iggy Pop die overvloeide in No diggity van Dr. Dre bleven overeind, maar ik begon te vrezen dat de tent toch wat te groot was om op haar eentje het voorprogramma te dragen. Hoe indrukwekkend ik haar ook vind, het lukt haar niet om mijn buren rondom mij stil te krijgen, misschien een slechte maatstaf, maar ze verhinderen mij om in het concert te komen. Vanaf het vierde nummer, het mooie Bird in Berlin is er versterking van drie mannenstemmen. In de volgende nummers halen Ephraïm Cielen, Pieter-Jan de Smet en Arne Leurentop er een reeks van instrumenten bij, zelfs een keten rond een been. De groep groeide duidelijk in vertrouwen en geluid, rock op een jazzfestival, jawel.

Het Metropole Orchestra met dirigent Anthony Weeden zat strak in een wit pak. De sfeerzetting was compleet met zwart-witte beelden op de grote schermen. Op Antony Hegarty, de man met het karakteristieke stemgeluid waar we zo dol op zijn en de man van Antony and the Johnsons, was het dan weer even wachten. Ik vreesde even diva-allures, maar dat bleek volledig onterecht. De man zoekt de aandacht niet meteen op, ook al zou zijn lang zwart en wijd gewaad, niet meteen een alledaagse outfit, anders laten vermoeden. Onze fotograaf moest het van op een afstand doen, maar hij mag het zich niet persoonlijk aantrekken. Ook de camera’s bleven gedurende het hele concert het volledige podium tonen. Hij brak het ijs met een grapje, was hij zenuwachtig? Maar hij kon gerust zijn, het applaus om hem welkom te heten zou niet het luidste applaus worden van de avond. Hij kreeg gemakkelijk de handen op elkaar, maar hij vroeg ook wel wat geduld van het publiek.

Al bij de eerste tonen van Rapture was het duidelijk. Dit zou een concert met kippenvelmomenten kunnen worden. Ik stond achteraan in de tent om niet langer “gevangen” te zitten op mijn stoel als ze rondom mij zouden kletsen, maar het was nergens voor nodig. Iedereen wilde die stem horen. Cripple and the starfish kreeg een klein herkenningsapplaus en ook dan was er die fantastische stem. Antony neemt de tijd om in interactie te gaan met het publiek, zo vertelde hij dat hij niet verwacht had te zullen optreden voor 2000 stokstaartjes (meerkatten in het Engels). Het zorgt meteen wel voor een eigen interpretatie van het volgende nummer: “someday you’ll grow up to be a female meerkat”. For today I am a boy kreeg er een grappige bijklank bij, want laten we eerlijk zijn, Antony and the Johnsons blinken niet uit in vrolijke nummers. Zelfs de cover van Beyonce’s Crazy in love krijgt die melancholische, licht dramatische klank. Al blijft het ook wel braaf en veilig, het arrangement voor het orkest voegt er niet meteen extra bombast aan toe.

Na een anekdote over Nina Simone is het hek volledig van de dam, Antony vraagt het publiek om luid boe te roepen. Het mocht wel wat langer duren en er mocht, wat zeg ik, er moest eten naar hem gegooid worden, vooraleer hij weer zou zingen. En ja, hij kreeg wat hij vroeg. Het publiek was heel vergevingsgezind ook toen hij Cut the world uit Life and death of Marina Abramovic na een paar regels stillegde om opnieuw te beginnen. Het werd een stuk lastiger wanneer hij de filosofische toer op ging en van de hak op de tak leek te springen, met gender en genderidentiteit als vaak terugkerende begrippen. Uiteraard kon I fell in love with a dead boy hier niet ontbreken. Hij stelde het publiek zwaar op de proef, want hier en daar werd gemord, waarop hij dan reageerde met “oh, you want me to sing, they always want me to sing” en gewoon verder zijn betoog afstak. Wanneer hij dan nog eens zingt, wordt het meteen weer stil, want als hij zingt, is het simpelweg prachtig. Hij kreeg dan ook een welgemeend applaus, al denk ik dat we stiekem allemaal gehoopt hadden dat hij wat meer gezongen had. Als laatste bisnummer kregen we dan ook nog het prachtige Hope there is someone met Antony aan de piano. Ook één van de enige momenten dat de camera toch een beetje inzoomde.

Voor vanavond zijn de verwachtingen hooggespannen voor Damien Rice, zeker na zijn passage in Parijs. Maar ook tindersticks en Amatorski zien we graag komen.

—

Liesa Van der Aa
Liesa Van der Aa (zang, viool, loops), Ephraïm Cielen (bas, drum, gitaar, backing vocals), Pieter-Jan de Smet (gitaar, drum, backing vocals), Arne Leurentop (gitaar, percussie, backing vocals)

Antony and the Metropole Orchestra
Antony Hegarty (zang), Anthony Weeden (dirigent), Gaël Rakotondrabe (piano) & Metropole Orchestra

—

Jazz en Fotografie in Flinxo, Ottogracht 38. Open op vrijdag en zaterdag van 10.30 u. tot 17 u., en op zondag van 14 u. tot 17 u.; tijdens de Gentse Feesten alle dagen van 14 u. tot 24 u. De toegang is vanzelfsprekend gratis; de werken worden ook te koop aangeboden.

Jong Jazztalent Gent vindt plaats op de Bijlokesite aan de ingang van het festivalterrein op 5 juli om 16.30 u. en op 6, 7 en 8 juli om 14.30 u. De toegang is gratis.

Gent Jazz Festival, tussen 5 tot 14 juli op de Bijlokesite in Gent. De toegangsprijzen variëren van € 240 voor een festivalpas, tot € 37 voor de goedkoopste dagpas.

© 2012 GENTBLOGT VZW