RSSLacrima
Het is niet zomaar een boutade dat er ook veel cultuur te rapen valt op de Gentse feesten. En het zijn ook niet altijd dezelfde namen met hernemingen van het voorbije seizoen. Nee, neem nu Lacrima , de nieuwe productie van Compagnie Cecilia. Arne Sierens kiest de Gentse feesten om in première te gaan. Het mocht alvast niet baten, de negen voorstellingen in NTGent zijn uitverkocht. Deze zomer komt de voorstelling ook nog in Genk en Brugge, hou de kalender maar in de gaten, zou ik denken, want ze gaan het komende seizoen nauw samenwerken met NTGent (en ik duim alvast dat ze Lacrima gaan hernemen, want het is zo mooi dat u het gezien moet hebben).
In de blokken van de sociale woningen ligt je leven al grotendeels voor je uitgetekend. Er is een statistische zekerheid dat hier meer zittenblijvers wonen dan in de residentiële wijken, meer mensen zijn werkloos en leven van een uitkering. Als ze werken, is het vaak tijdelijk. Ze zijn vaker ziek, ze eten ongezonder, roken vaker en er is meer criminaliteit… Loïc Wacquant beschrijft het in zijn boek stedelijke paria’s dat ik bijna uit heb. De banlieus in Frankrijk, de ghetto’s in Amerika en de selectie die maakt dat ze daar terecht komen en de structuren van uitsluiting die ze levend houden. Het boek leest vlot weg, maar de cijfers en theorieën klinken wel eens koud en klinisch, Sierens geeft ze een gezicht. “Het reservaat” zegt het hoofdpersonage. Hij is er uit vertrokken en had gezworen nooit meer terug te gaan.
Het loopt echter anders. Kato met wie hij zes jaar is samen geweest vraagt hem haar zoon te gaan zoeken, in één van die blokken. Minerva, Appollo,… ronkende namen voor dozen van karton waar je met moeite kan leven, laat staan deftig leven. Beetje bij beetje komen we achter zijn verhaal. Hier en daar ontsnapt me een woord, omwille van het dialect dat ik niet kan thuisbrengen, maar hij lijkt me ook bijzonder sympathiek, al zou ik hem waarschijnlijk ontwijken als ik hem op de feesten tegenkom.
Jan Hammenecker en Sayaka Kaiwa bewegen zich over het podium met lange rijen betonnen blokken. Ze balanceren op het randje, vallen al eens er tussen. Hammenecker doet zijn verhaal, Kaiwa is niet enkel mooi om naar te kijken. Ze houdt hem een spiegel voor, bootst klanken na of zorgt voor het contrast. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het is zo mooi dat ik er stil van werd.
“Kato, ze stemt zie NVA. Van mijn theorieën moe ze nie weten. Je leven moak je zelve… en anders zij je het nie wierd, alsof het zoo simpel is, alsof da je de keuze it oje doa in die blokken weunt.”
Sierens vertelt niet enkel het verhaal van de niewaerd maar voegt er deze keer een stevige scheut maatschappijkritiek aan toe, wat we een beetje gemist hadden bij de laatste stukken, maar zeker in zijn eerder werk ook al aanwezig was. Een schitterende tekst die er recht op is en dan ook nog eens mooi verpakt wordt.
Lacrima van Arne Sierens en Compagnie Cecilia, gezien op 16 juli 2012 in NTGent Minnemeers, nog dagelijks tot en met 22 juli 2012, maar zo goed als uitverkocht.
© 2012 GENTBLOGT VZW
“Het stuk wordt gespeeld in het Arnoos, het Oostends.” Filip vertelde me dat, waardoor ik nu weet dat Filip een Oostendenaar is :).
Enne: chapeau voor Compagnie Cecilia.