Gentblogt

Octopus

maandag 6 augustus 2012 16u14 | Greet | 5 reacties
Trefwoorden: Octopus, Overpoort, studenten, studentenrestaurant.

Zo op je nuchtere maag prentjes voorgeschoteld krijgen waar je sentimenteel van wordt, dat is niet de beste manier om aan je dag te beginnen.

Op het einde van de jaren tachtig ben ik zoals het alle goede West-Vlamingen betaamt in Gent aangespoeld. Ik kende de stad ondertussen al wel een beetje, maar kwam om voornamelijk budgettaire redenen (bijna-beursstudent) in Home Fabiola aan de Overpoort terecht. Met zicht op de Octopus, toen nog een relatief nieuw gebouw.

Om dezelfde budgettaire redenen ben ik vrij snel aan de slag gegaan als jobstudent in de toen splinternieuwe International Corner en Snackbar op de bovenste verdieping. Waar het voornaamste probleem was om diefstal van de dienbladen onder controle te houden. Die waren namelijk bedrukt met het logo van Coca-Cola, en bijzonder gegeerd in studentenkringen. Het was daar wel fijn werken, eigenlijk. Vrij goed betaald, en elke dag een maaltijd naar keuze inbegrepen in het personeelsrestaurant.

Ik ruimde tafeltjes af en sprong bij achter de toog als het wat drukker werd. Als ik het me nog goed herinner, was de belangrijkste schotel de toen als zeer internationaal geziene gyros. Wat ik nooit vergeet, was de dag dat ik aan het einde van mijn shift op een tafeltje een gedicht vond, geschreven door een groepje jongens die me al de hele tijd vriendelijk zaten toe te lachen. En aan mij gericht. Ik heb ze nooit meer gezien, maar tot op vandaag krijg ik rode kaken van die herinnering. Het zal allemaal wel wat om te lachen geweest zijn, en misschien deden ze dat wel elke dag, maar ik was een heel onzekere jonge vrouw en dat papiertje deed me vreselijk veel deugd.

Ergens in de buik van dat gebouw zat ook een heus restaurant. Zo eentje waar een voorgerechtenbuffet stond opgesteld en je voor wat extra centen als hoofdgerecht steak of grill met saus naar keuze en een dessertje kon krijgen. Dat was het adres waar ik ging eten wanneer de papa of de mama op bezoek kwamen. En beneden kon je terecht voor ijsjes en pannenkoeken.

En nu zie ik hoe het na amper 40 jaar al tegen de vlakte gaat. Ok, het was spuuglelijk en wellicht ook technisch helemaal gedateerd. En er zijn meer koten nodig en om één of andere duistere reden ook meer winkels. Maar het doet me wel iets om het zo tegen de grond te zien gaan. Ik at er met vriendinnen, met lieven (dat onzekere ging er op den duur wel een beetje uit, ja), met mijn ouders. Het was wat ik drie jaar zag als ik door het raam van mijn kamertje keek. Het staat symbool voor een periode waarin ik een aantal van mijn beste vrienden heb leren kennen. En op eigen benen leerde staan. En stap voor stap de stad verkende om er uiteindelijk helemaal mijn hart aan te verliezen. De stad waar ik ondertussen al ruim 20 jaar woon en sinds kort ook werk.

Ik denk dat ik deze middag eens buiten ga wandelen.

Aangezien onze fotografen de afgelopen week met vakantie (of elders) vertoefden, kan je via deze link enkele van die prentjes bekijken.

© 2012 GENTBLOGT VZW