RSSUnDEAD van Vincent Geyskens. Nog tot 2 september in SMAK
Mijn vriendin had een laaiend enthousiaste recensie gelezen in De Morgen over deze tentoonstelling en wou deze absoluut zien. Veel uitleg gaf ze hier niet aan maar ze wist me te vertellen dat het te maken had met de ‘dood van de schilderkunst’. Op een gratis Gentse museumzondag bezochten we uiteindelijk de tentoonstelling.
Normaal lees ik nooit publieksinfo alvorens ik een tentoonstelling bezoek maar nu deed ik dit wel omdat ik mezelf een complete nitwit voel wat betreft hedendaagse schilderkunst. Ik hoopte om zo een leidraad te vinden om de werken te bekijken. Dat had ik beter niet gedaan. Heel geconcentreerd las ik de handleiding. Ik weet niet of het aan mij lag of aan de opsteller maar de logica in verschillende redeneringen kon ik niet altijd vinden. Zware tekst ook op de nuchtere zondagsmaag!
Maar al bij het bezoek van de tweede zaal kon ik die zwaarte die mij overviel van mij af schudden. Mijn oog viel op twee zwarte vierkante doeken. Eén op de muur recht voor mij, één op de muur links ervan. Op zich waren die doeken niks bijzonders maar wonderwel hingen ze mooi naast een klein schilderijtje dat vanop afstand een licht geschilderd portret voorstelde. Bij het dichter komen zag ik de enorme dynamiek en beweging die de verf teweeg gebracht had op het schilderij. Het begon echt te bewegen. Toen ik naar links dichter stapte bij de zwarte doeken kwam er weer beweging in. Op de zwarte doeken stond een spiraal afgebeeld die onmiddellijk doet denken aan een draaiende vinylplaat.
Ik stapte verder en werd herhaaldelijk nog getroffen door de harmonie en tegelijk confrontatie tussen het abstractere en figuratievere werk. Het figuratieve werk zijn vaak naakten. Die zijn vaak zeer vleselijk kwetsbaar geschilderd, badend in lichte bewegingen. Opvallend ook dat ze anonimiteit uitstralen. Geen perfecte lichamen maar wel aanvaardbare gewone lichamen.
Opvallend zijn ook de reeksen abstractere werken in ijzeren kaders vaak in een reeks van 6 naast elkaar gepresenteerd. De werken op zich stellen niet veel voor denk ik, maar door ze in een reeks te presenteren brengen ze een spel van beweging op gang. Ze staan in verbinding met elkaar door verfstreken die overlopen. In sommige kaders hangt er maar een halve doek waarbij dan ook in diepte de museummuur in het werk wordt opgenomen. Zo krijg je een interessant spel waarnaar ik lang kan kijken. Een spel dat volgens mij ook op zich staat. Een spel voor het plezier van het spel.
En ik weet niet of ik dit laatste zelf plots zat te bedenken maar toen ik na de tentoonstelling die moeilijke, zwaar op de zondagsmaag liggende handleidingstekst herlas, viel mijn oog meteen op de laatste zin waar ik zag staan ‘complexloos plezier, enkel en alleen vanuit zichzelf”.
Die lichtheid van het spel, dat bevalt mij wel aan het werk van Vincent Geyskens.
Ik wist niet dat schilderkunst zo aangenaam kan zijn om naar te kijken en zo muzikaal en levendig. Maar de titel Life! had waarschijnlijk minder volk getrokken dan UnDead, wat zombie betekent.
© 2012 GENTBLOGT VZW