RSSTwixt
Zaterdagavond na een drukke dag vol vertier en een heerlijke portie sushi, zagen we op de klok dat de nacht nog jong was en de tijd geruststellend. We besloten dan maar eens langs de Sphinx-cinema te struinen en te kijken wat er zoal klokslag 22u30 speelde. Toen we de affiche zagen van Twixt, waren we er niet meteen weg van, en de korte inhoud uit een krantenknipsel had het meer over de meester zelf dan over de film.
Die meester is dan ook niet van de minste: Francis Ford Coppola. Van een meester verwachten we veel. Twixt is niet de film die je verwacht, toch stelt hij niet teleur. Het lijkt een stijloefening te zijn, licht experimenteel, zonder veel diepgang, maar echt oppervlakkig kun je het ook niet noemen. Horror, nee, magisch-realistisch en surrealistisch dat wel ja. Een al tientallen keren herkauwd thema, maar het blijft werken zeker als je het in de handen geeft van Coppola die er zich duidelijk geamuseerd heeft met verschillende filmstijlen door mekaar te verweven.
Korte Inhoud: Hall Baltimore (Val Kilmer), is een schrijver op op leeftijd en op retour, met veel schulden en een boze echtgenote, waardoor hij maar vlucht in den drank en de eenzaamheid van het bestaan. Hopend om nog wat te verdienen aan zijn laatste bestseller belandt hij in een Swann Valley, een stadje waar de tijd stille bleef staan. Of liever waar de tijd de tijd niet is, als je de verhalen over de klokketoren met de zeven klokken die elk een ander tijdstip aangeven ,moet geloven.
Als de plaatselijke sheriff Bobby Lagrange (Bruce Dern) als enige fan, dan nog een opdringerige kerel blijkt te zijn, die zelf ook schrijft, dan heb je het als schrijver wel gezien. Hall will het stadje dan ook zo vlug mogelijk achter zich laten. Hij installeert zich in een motel, bezint zich en gaat met een fles in de hand nog eens wandelen.
Tijdens zijn nachtelijke wandeling wordt hij opgeschrikt door de plotse verschijning van Virginia (Elle Fanning), een jong meisje. die precies iets van hem wil. Een oud hotel blijkt plots weer bewoond, hij loopt ook Edgar Allen Poe (Ben Chaplin) tegen het lijf en dan de schreeuw om hulp van Virginia.
Hall ontwaakt uit zijn droom, maar was het wel een droom? Het laat hem niet los en ook in het dorp zelf begint hij verhalen op te vangen over het oude hotel, het drama dat er gebeurde en de klokketoren waar iedereen zo bang voor is. Bovendien betrekt Bobby Lagrange hem bij een geheimzinnige moord die hij in de schoenen van de mysterieuze commune aan de andere kant van het meer wil schuiven.
Hall denkt eindelijk de plot gevonden te hebben voor een nieuw verhaal waardoor hij zijn schulden kan afbetalen en zijn vrouw en uitgever tevreden te stellen en is vastberaden de fijne achter de wilde verhalen te zoeken. Het brengt hem verder dan hij ook verwacht zou hebben.
Twixt begint als een sprookje met een verteller die ons inleidt in Swann Valley. Tom Waits is hier een leuke gimmick. Ander leuks is dat de film het ene moment een doordeweekse zaterdagavondfilm is, bv de momenten dat we Hall in zijn gewone doen zien en soms iets weg heeft van de komedies van Woody Allen: gedetailleerde shots, fijne dialogen met komische inslag. En wanneer Hall in de andere wereld terecht komt bij Edgar Allen Poe, is het een ware gothic novel. Niet alleen qua filmstijl, die doet denken aan “Sin City” en bepaalde sequences in “Paris Je t’aime”. Ik vind het prachtig. Het soort Magisch-realisme waar ik fan van ben, ondanks het thema van de vermoorde onschuld, ook wel typisch voor zowel de gothic noval als het magisch-realisme, denk maar aan mijn meest favoriete boek ooit in die zin: “De Komst van Joachim Stiller” van Hubert Lampoo.
De puzzel valt niet te moeilijk in mekaar, het verhaal is boeiend en licht verteerbaar. Sommigen vinden dit de meester niet waard, het kan me niet schelen. Ik hield er van. De personages acteren op meer dan degelijk niveau. Perfect geregisseerd en gecast. Hall als waardeloze drinkebroer met bierbuik, Ben Chaplin als Charlie Chaplin (ik bedoel Edgar Allen Poe) en de fotogenieke Elle Fanning. De typecasting en stereotiepen ook, zonder banaal te worden.
Twixt doet me denken aan “The Plegde” van Sean Penn: een op het eerste zicht kleine film, waarvan de kwaliteiten pas later naar boven komen.
© 2012 GENTBLOGT VZW