RSSHier woont mijn huis
Tot 16 september kan je terecht in het Guislainmuseum voor “Hier woont mijn huis”. Het museum vond inspiratie in zijn eigen architectuur en brengt vijf variaties op wonen en waanzin. En nee, het gaat niet over die mensen die weekend na weekend naar het containerpark trekken met bouwafval allerhande. Wel over de architectuur van psychiatrische instellingen. Gaande van de grote klinische gebouwen in de Verenigde Staten of een fotoverslag van een psychiatrische instelling in Normandië naar een toren gemaakt van kunstwerken. Ongetwijfeld een boeiende combinatie van kunstenaars en outsiders en hun visie over wonen. Het is me nog niet gelukt om er te geraken, ook al staat het al een tijdje op mijn lijstje, en het wordt nog puzzelen, dus haalde ik alvast het boek in huis.
Hier woont mijn huis van Eddo Hartmann is een fotoboek. De foto’s zijn tegelijkertijd intrigerend en banaal. Je ziet kamers vol spullen, sporen van bewoners, vlekken op de muur,… De foto’s ademen een soort van mistroostigheid uit. Het verhaal achter het boek is dan weer alles behalve banaal. Hartmann komt na meer dan twintig jaar terug in zijn ouderlijk huis. Hij is er met zijn moeder en broer vertrokken op 17 oktober 1987 na een traumatische periode. Zijn vader verplichtte hen in isolement te leven en was daarbij ook nog gewelddadig. Een vreselijke tijd. Hij is toen 14 jaar.
En dan sta je daar plots weer. Op 15 maart 2008, na 21 jaar. Als volwassene, in die kamers. Het lijkt alsof de tijd er is blijven stilstaan. Alleen de berg paperassen en spullen verraden dat zijn vader er al die tijd is blijven wonen. Hartmann neemt snel wat foto’s, alsof hij het zich wil herinneren. Op 18 maart is de laatste dag dat hij in het huis terechtkwam, hij legt systematisch alle kamers vast. In het boek vind je zelfs de plannen van het huis, waardoor het echt lijkt alsof je dat huis kent.
Ik heb sowieso een soft spot voor huizen met een verhaal. Een flard behangpapier, een vergeeld kanten onderleggertje, kastdeurtjes die piepen, een oude theepot op de hoop steenpuin op het containerpark,… In een melancholische bui heb ik niet veel meer nodig om mijn fantasie de vrije loop te laten. Bij de foto’s uit dit boek lukt het me niet. Het verhaal is te hard, te pijnlijk om mijn gedachten te laten dwalen. In de inleiding van het boek hebben ze het over saba, een Japans woord dat de gladheid die een houten leuning krijgt nadat er duizenden handen zijn over geweest beschrijft. En eigenlijk is er geen beter woord voor. Voorwerpen getekend door het leven, voor sommigen nietszeggend, voor anderen vol betekenis.
Hier woont mijn huis, van Eddo Hartman, uitgegeven bij Lannoo.
© 2012 GENTBLOGT VZW