RSSAmour
De winnaar van de Gouden Palm komt in de zalen. Misschien haalt u de schouders op, het Filmfestival is hier net voorbij. Maar misschien moet u toch een uitzondering maken. De rij aan de Sphinx was ongelooflijk lang en dat had alles te maken met die gratis film bij de krant. Velen dropen af. En bij het buitenkomen van Amour dacht ik dat ik het misschien maar niet ga proberen met die bon.
Maar Amour, daarvoor kwamen we, en eigenlijk wist ik al op voorhand dat ik zou huilen. Zo’n film is het, u bent gewaarschuwd. Michael Haneke brengt ons het verhaal van een bejaard echtpaar waarvan de vrouw begint te dementeren. Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva hebben het goed samen als Georges en Anne. Ze wonen in een ruim appartement in Parijs en genieten van hun oude dag. Als Anne geopereerd moet worden, gaat het verkeerd, ze raakt aan haar rechterkant verlamd. Ze doet haar man beloven dat hij voor haar gaat zorgen, dat ze niet terug moet naar het ziekenhuis.
De film biedt een intimistische kijk op dit bijzondere en tegelijkertijd gewone koppel. Hun leven wordt steeds kleiner, de ziekte neemt meer en meer plaats in. Hun weerstand en hun trots moeten ze achterwege laten, willens billend. Het komt dan ook tot een confrontatie tussen de vaak afwezige dochter, Isabelle Huppert, en haar vader. De regisseur laat veel onuitgesproken. Hij zit de personages evenwel op de huid waardoor het moeilijk is om onbewogen te blijven. De stiltes laten ruimte voor gedachten en onuitgesproken woorden.
Ik zag, ook ver weg in de film, mensen de zaal verlaten, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Anne deed me zo hard aan mijn grootmoeder denken en hoe de ziekte de controle overnam, terwijl Georges probeerde om de moed erin te houden maar uiteindelijk machteloos moest toekijken. Het is een film die aan het denken zet, een confrontatie met eigen verdriet of angsten. Zeker geen grote publiekstrekker of een absolute aanrader, maar ik ben heel blij dat ik dit pareltje heb gezien.
Amour, gezien in Sphinx
© 2012 GENTBLOGT VZW