RSSChaos, deconstructie, en andere muzikale geneugten
We hebben het hier al meermaals opgetekend: Gent is bijzonder genereus voor muzikale gebeurtenissen. Zelfs wie alleen zijn tijd tussen de twee grote muziekcentra die hieronder aan bod komen, zou verdelen, kan moeiteloos én kwalitatief elke avond van de week vullen. En dan hebben we het nog niet over de Handelsbeurs en de opera gehad. Of over de kleinere initiatieven zoals de huiskamerconcerten van Inside Jazz, de intieme concerten van Opatuur, de publieke geheimen van El Negocito, en de jams en concerten in de Hot Club, de Minor Swing en de Misterioso. En binnenkort komt daar nog eens de Gent Jazz Club bij in het Belfort Restaurant.
Op 13 oktober zaten we in Vooruit, voor een dubbelconcert van Marc Ribot en MannGold de Cobre. Het was volop Filmfestival, en de concerten stond onvervalst in het teken van het bewegende beeld. Ribot had een “roedel enthousiaste (min of meer jonge) honden” om zich heen geschaard, waarmee hij de ganse zaterdag intensief had zitten repeteren. Samen met Michel Massot (trombone), Joachim Badenhorst (sax & klarinet), Benjamin Glorieux (cello), Renaud Crols (viool), Fulco Ottervanger (piano), Lieven Van Pee (contrabas) en Simon Segers (drums) stuwde Ribot Film Noir-soundtracks energiek de theaterzaal in. Toegegeven, er had misschien net iets meer mogen gerepeteerd worden, maar dat maakte de belevenis nog spontaner en de adrenaline heviger. We hoorden een verrassende Mancini (de componist van het Pink Pantherthema), maar net zo goed John Lurie (wie kent de Lounge Lizards nog) als John Zorn. Ribot speelde trouwens bij beide ‘Johns’ (no pun intended) in de groep.
MannGold De Cobre is — in essentie — een combinatie van Rodrigo Fuentealba en componist Peter Vermeersch. Die laatste kent u zonder twijfel van FES, en die eerste van MannGold (duh) maar ook Novastar tot Fifty Foot Combo. Hun samenwerking heeft geleid tot een muzieksfeer met groot soundtrackpotentieel. Fuentealba: “het is muziek die beelden en sferen oproept, die we proberen te combineren met punky energie.” Tijdens het concert werden er achter de muzikanten beelden geprojecteerd van twee performers (Kurt Vandendriessche en Dirk Hendrikx) die elders in Vooruit op de muziek improviseerden. Al die samenwerking zorgde voor een intens, ‘tripy’ concert, waarop u zich zorgeloos kon laten meevoeren.
Vorige week (17 oktober) zaten we in het Kraakhuis van De Bijloke, voor het eerste concert in de reeks Jazz Intiem die daar plaatsvindt. Jakob Bro, Jon Christensen & Thomas Morgan speelden er een complexe reeks gedeconstrueerde muziekstukken. Het trio speelde voor het grootste deel ongeleid, waardoor van nature (?) de klemtoon op de immer aanwezige baspartij van de onvolprezen Thomas Morgan kwam te liggen. Jakob Bro ging spaarzaam om met zijn elektrische interventies en ook de ritmische verwikkelingen van Jon Christensen waren veeleer aanvullend dan ondersteunend. De deconstructie van bijvoorbeeld een blues was op zich boeiend, maar dit concert vergde veel inspanning van de luisteraar. Er viel niet meteen een stuwende dynamiek te duiden in dit concert, en we zagen dan ook menig luisteraar met gesloten ogen intens genieten.
Nu donderdag (25 oktober) kan u opnieuw in beide muziekcentra terecht. In De Bijloke is dat deze keer voor een portie klassiek (De cello die zingt). Celliste Sol Gabetta (die net een duo cd met Hélène Grimaud heeft gereleased — genaamd Duo) speelt er met het Amsterdam Sinfonietta o.a. werk van Prokofjev en Brahms, maar ook indringende werken van Peteris Vasks en Ernst Bloch.
In Vooruit is er een dubbelconcert van het Manuel Hermia Trio en Ken Vandermark’s Platform 1. Hermia liet zich vorig jaar opmerken tijdens de Belgian Jazz Meeting, en zijn trio wordt omschreven als “een onderschat triumviraat vol vuur.” Zelf omschrijft hij zijn muziek als Rajazz, een soort synthese tussen Indische raga en jazz. Voor u gillend wegloopt, zou ik u toch eens aanraden te luisteren naar bijvoorbeeld Crazy motherfucker, maar net zozeer naar Illegal Mess en Changing Mind. De muziek is gevarieerd, duidelijk te volgen, en — voor wie een beetje bekend is met Ken Vandermark — ideaal als opener voor het tweede luik van de avond. De muziek is zo genietbaar, dat ik u meteen aanraad uw portefeuille niet te vergeten die avond, want ik ben ervan overtuigd dat u de cd (Long Tales and Short Stories) mee naar huis zal willen nemen.
Ken Vandermark’s Platform 1 is een tikkeltje extremer dan het trio dat hem donderdagavond vooraf gaat. We begeven ons onmiskenbaar op free jazz terrein, een feestelijke chaos die zich beweegt tussen intieme duomomenten, verwarde dialogen en verwijzingen naar een bigbandsound. De muziek baadt in een voortdurende energie, aangemaand door dwingende ritmiek en een meedogenloze blazerssectie. Trompettist Magnus Broo, trombonist Steve Swell en rietblazer Ken Vandermark springen en dansen muzikaal rond elkaar en houden de conversatie in de groep gaande. De ritmesectie (Joe Williamson op bas & Michael Vatcher aan de drums) biedt grotendeels houvast maar (vooral Vatcher) duikt net zo goed de diepe chaos in. Hier krijgt u niet meteen de kans om met gesloten ogen te genieten.
Manuel Hermia Trio / Ken Vandermark’s Platform 1, donderdag 25/10 in de Domzaal van Vooruit. Toegang € 14 / 11 (Vooruitprijs) / 9 (red)
© 2012 GENTBLOGT VZW