Gentblogt

Spekkenfestival: KipKappen

zondag 30 december 2012 13u23 | ElsS | reageer
Trefwoorden: Bronks, kindertheater, KipKappen, Pascale-Platel, Spekkenfestival.

Op de derde dag van het Spekkenfestival trokken wij naar de voorstelling Kipkappen van BRONKS en Pascale Platel. De excentrieke Miss PéPé Promptly woont in het kipkapsalon waar ze haar wereldberoemde kipkaplessen geeft aan kinderen. Er komen kinderen uit alle hoeken van de wereld naar haar workshop en ook wel een troepje uit Deinze. Op een dag komt er een nieuwe leerling op bezoek. Zijn naam is Popolle Parolle en hij kent PéPé van toen ze kleintjes waren. Hij is al 37 jaar op zoek naar haar. Omdat er alleen kinderen binnen mogen in het salon, heeft hij zich verkleed in een 6-jarig jongetje. Maar Popolle is wel een beetje zenuwachtig en ook een beetje bang en dan zingt hij. En hij zingt ook wel een beetje omdat hij anders zo een hoge stem heeft. Aanleidingen genoeg dus om het gegiechel op de banken al gauw te laten opborrelen.

Er ontwikkelt zich een spel waarin fantasie en werkelijkheid steeds door elkaar heen lopen. Miss PéPé laat Popolle allerlei taken en spelletjes doen alvorens het echte kipkappen kan beginnen. Je begint met beleefd te zijn en dat betekent een kipkaphandje geven i.p.v. een gewoon handje. Bovendien moet je ook in de ‘right mood’ zijn en de nodige opwarmingsoefeningen te doen (van de aarde, de wangen en de beentjes). Maar ook de groet aan de vlag is absoluut noodzakelijk en dus moet Popolle daar dringend werk van maken en zich vrij en vrolijk bewegen. Blij en vrij blijken echter toch iets anders te betekenen voor Miss PéPé. Wanneer de stroom uitvalt, moet Popolle samen met Miss PéPé de hometrainer op om terug licht in de zaal te brengen.

Uiteindelijk mag Popolle toch meehelpen met het overlopen van de afwezigheidslijst en krijgt hij te horen waarom er enkel kinderen in het kipkapsalon welkom zijn. ‘Kiendje’ klinkt toch zoveel liever dan ‘volwassene’, toch? Maar toch snapt Popolle het nog steeds niet en niet-snappers mogen niet mee met Miss PéPé. Popolle denkt met weemoed terug aan zijn kindertijd wanneer hij en Miss PéPé buurkinderen en echte vrienden waren. En dan probeert Miss PéPé het net als vroeger terug goed te maken, in een Japans restaurant sluiten ze vrede en daarna spelen ze het spel met de dieren. Maar opnieuw gaat het fout en Popolle wil er mee ophouden, hij vindt het te moeilijk om nog een kind te zijn. In de einddialoog vloeien de wereld van kinderlijke fantasie en die van het besef van de volwassenheid samen…

Kipkappen is zeker geen ‘standaard’ kindervoorstelling en toch geeft ze heel goed de fantasiewereld van kinderen weer. Persoonlijk had ik bovendien het gevoel dat de kinderen nog vlotter de gedachtegangen en fantasievoorstellingen doorhadden dan sommige volwassenen, voor hen hoeft alles immer niet noodzakelijk ‘logisch’ te zijn. Dat die vorm van ‘flexibiliteit’ verdwijnt bij een volwassene, komt ook tot uiting bij het personage van Popolle. Anderzijds hoorde ik ook wel enkele opmerkingen bij het verlaten van de zaal dat het toch een beetje een ‘rare’ voorstelling was. De leden van de kinderjury lieten het echter niet aan hun hart komen, zij konden de voorstelling blijkbaar wel smaken en schreven alvast hun persoonlijk oordeel neer.

Het volledige programma lees je op www.spekken.be
Tickets bestellen kan via Uitbureau: www.uitbureau.be

© 2012 GENTBLOGT VZW