RSSPling-plang-Bach met Dan Tepfer
Dan Tepfer staat al een tijdje op de lijst van in de gaten te houden pianisten. In 2010 werd zijn album Five Pedals Deep, met daarop o.a. een zeer geslaagde versie van Brels Le Plat Plays, bijzonder goed onthaald in de Amerikaanse pers. In 2011 volgde een gedurfde soloplaat met variaties op Bachs Goldbergvariaties, waarop Tepfer telkens een klassieke variatie voorspeelt, en daarop dan verder improviseert. De virtuositeit van de pianist was Kristof Roseeuw, programmator van De Bijloke, niet ontgaan, en het publiek al evenmin, want het concert dinsdag was helemaal uitverkocht.
Een titel als Improvisaties op de Goldbergvariaties spreekt natuurlijk zowel de jazzliefhebber als de klassieke melomaan aan. Tijdens een korte ontmoeting verzekerde iemand mij enthousiast dat hij de Goldbergvariaties al ontelbare keren had gehoord, en in zijn opsomming kwamen o.a. een piano, een clavecimbel, maar ook een accordeon en zelfs een tuba voor. Van improvisaties op die variaties had hij evenwel nog niet gehoord, zolang het maar niet de plingel-plangelmuziek werd waarvan hij wist dat ik er altijd naar ga luisteren. Ik vertelde dat de plingel-plangel wel degelijk gestructureerd zou zijn, maar hij keek mij argwanend aan voor hij verder naar zijn plaats trok.
Tepfer opende met een jazzstukje en vertrok na een kort woordje uitleg voor een bijna anderhalf uur durend concert. Zijn Goldbergvariaties werden heel expressief gespeeld, alsof hij eigenlijk niet kon wachten om aan de improvisaties te beginnen. Sommige uitweidingen waren heel sterk geënt op de klassieke stukken, bij andere was het soms zoeken in een radicale wijziging van tempo en melodie naar de band met het oorspronkelijke stuk. Wie bekend was met de improvisaties zoals ze op het album werden uitgebracht, kon duidelijk vaststellen dat die (veel) verder zijn geëvolueerd dan toen ze werden opgenomen.
Het concert zat ook vol visuele aandachtspunten. Tepfer was gekleed in een mooi kostuum (al ging het jasje wel uit na de intro in het erg warme Kraakhuis), maar van onder de broekspijpen kwamen tijdens het spelen kousen met hartjes tevoorschijn. De Goldbergvariaties vragen een grote technische beheersing, zowel wat betreft speelsnelheid als handen die over en onder elkaar heen spelen. De pianist probeerde vaak die buitelende handelingen te spiegelen in de improvisaties die op het stuk volgden.
Die improvisaties bleven trouwens de hele tijd boeiend, maar eisten vaak bijzonder veel aandacht en inleving van de luisteraar. Heel erg mooi was hoe Tepfer op een bepaald moment (na Variatie 30) Ev’ry Time We Say Goodbye op een Goldbergse wijze liet binnensluipen in zijn improvisatie. Zo broos en ver weggestoken, maar toch duidelijk genoeg herkenbaar.
Tepfer zingt trouwens, niet alleen een melodieus gekreun zoals we dat van Keith Jarrett gewoon zijn, maar ook erm.. echt. Als bisnummer — na een net niet geheel spontane staande ovatie — speelde en zong hij een bijna parlour-versie van Darn That Dream. Heel erg bevreemdend was dat, maar op een onverwachte manier een passende afsluiting van het concert.
Dan Tepfer, Improvisaties op de Goldbergvariaties, speelde dinsdag 15/01/2013 in het Kraakhuis in De Bijloke.
© 2013 GENTBLOGT VZW