RSSTRAJECT langs de Gentse musea – Guislain Museum
Een reis maken is een traject afleggen. Een weg naar een bestemming. Dat traject beleven we heel bewust. Onze bestemming bekijken we met de grote verwonderde ogen van de kunstenaar.
Dit jaar leggen de leerlingen van 6 ARO (Kunsthumaniora Sint-Lucas Gent) een TRAJECT af langs de Gentse musea. U kon er hier, hier, hier, hier en hier al over lezen.
In januari trokken de leerlingen naar het Museum Dr. Guislain.
De prinses die gered wordt door de psychopaat
Het schone gebouw, de psychiatrie. De hoge ruimtes en de rust die in de instelling rondwaart als in een kasteel. De prinses die gered wordt door de psychopaat.
Je kan er goed nadenken en ademhalen. Ik zou er graag wonen, nee ik zou er graag leven. Dokter Guislain, je hebt iets moois gemaakt. Hoe groot kan een psychiater zijn?
De nervositeit voelde ik niet. Ik merkte de rust op. Ik vergat dat ik er was. Vertoefde in mijn eigen wereld. Veel mensen hebben ze: psychoses. Ik niet, nog niet. Misschien ooit, misschien nooit.
Ik heb het misschien nooit gezegd maar ik zie jullie graag. De mensen rondom mij maken mij gelukkig, wat zou de mens zonder andere mensen zijn? Misschien wordt iemand depressief, manisch-depressief, psychotisch door het missen van mensen in zijn leven en dan valt ge erin, strompelt ge erin, rolt ge erin gelijk een gehaktbal in de soep.
Zo snel kan het gaan, een vingerknip kan je veranderen, doen gek worden. Niets hebben is niet veel hé? Een leegte die je niet kan opvullen, alleen maar door medicatie in je lijf te stoppen. Uiteindelijk word je er nog gekker van.
Flor
De prachtige krankzinnige vrouw
Waarom voel ik me hier goed? De sfeer die in en rond dit gebouw hangt, geeft me een aangenaam gevoel.
Hoe komt het dat, telkens wanneer we naar plaatsen gaan, het gepaste weer ons tegemoetkomt? Er hangt een ijzige wind rond het gebouw.
Wanneer ik er binnen ga, voel ik iets dat me pakt. Een gevoel. Het raakt me. Ik wil er zo lang blijven als ik kan. We krijgen 3 uur.
Ik kijk rond. Nu wil ik alleen zijn. Ik wil praten met de kunst. Ik moet ze horen antwoorden. De prachtige vrouwen spreken met mij. Ze lijden pijn. Ze werden toen niet gehoord. Nu wel. Ik vind het mooi dat ze krankzinnig zijn en toch steeds zo mooi worden afgebeeld. Het kan toch enkel bij vrouwen?
Na enkele prachtige, krankzinnige vrouwen te hebben bewonderd, kom ik in een kamer met een video. Vrouwen die het fysiek heel moeilijk hebben. En dat in de jaren 1950-1960. Veel hulp krijgen ze dus niet. De nerveuze manier waarop ze stappen doet me pijn. Ik kan niet stoppen met kijken. Ze lijden pijn. Mentale pijn. Omdat hun lichaam niet doet wat hun hoofd beveelt. Ik kan me voorstellen dat het pijn doet. Dat je er gek van wordt. Nerveus.
Verder kom ik aan een reeks foto’s. Het zijn duidelijk foto’s van vrouwen, getrokken door mannen. Een vrouw zou nooit een foto van andere vrouwen trekken zoals een man dat doet. Het straalt een nonchalance uit. Ik wandel verder. Ik zie alle maten van vrouwen. Grote vrouwen, kleine vrouwen, dikke vrouwen, dunne vrouwen. Bloot, bang, gek, triest, boos, … Vrouwen …
De krankzinnigheid die aan de muren van dit gebouw hangt, brengt me tot rust. Zelf dacht ik een tijd geleden dat ik gek werd. Psychotisch. Ik was bang. Constant bang. Ik werd gek van de gedachte dat ik gek werd. Daar heb ik nu rust in gevonden. Daarom ook dat ik hier tot rust kom … denk ik.
Mariuga
© 2013 GENTBLOGT VZW
Alweer een reeks mooie teksten, tekeningen en foto’s!
Zeer aangenaam om lezen, mooi afgewerkt met foto’s en tekeningen