RSSFratelli d’Italia – Trattoria Da Pino
Toen ik op zoek was naar een goed Italiaans restaurantje in Gent, botste ik via via op de naam Fratelli d’Italia. Tot mijn verbazing vond ik in de annalen van Gentblogt nog niets over dit etablissementje. Met dat gegeven in het achterhoofd concentreerde ik me dan maar op de hoofdactiviteit van die dag: het prepareren van een Valentijnsevent. Ook al een probleem.
Ik dacht, ik ga mensen moet afzeggen maar in de zorgvuldig gefilterde lijst op facebook kwamen slechts een handvol singles te voorschijn. Say What.
Niettemin een zestal gegadigden die op één na allemaal beantwoordden aan de criteria om deel te mogen nemen, daagden op en konden zich vooraf vinden in mijn keuze voor Fratelli d’Italia. Ik had gereserveerd voor de tweede shift om 20u15. Dat leek me een stuk praktischer dan de eerste shift die liep van 18u15 tot 20u15. Kwestie dat we niet vroegtijdig de gezelligheid zouden moeten onderbreken om plaats te maken voor andere tafelschuimers. We warmden ons op voorhand al wat op in de drukke Vooruit.
Fratelli d’Italia is een piepklein restaurantje op de Kouterdreef, beetje verscholen daar in de buurt. Heel veel plaats is er niet. Je valt letterlijk met de deur in huis en dat kan wat vervelend zijn voor de gasten die daar de vrieswind voelen binnenwaaien. Over de inrichting kan ik kort zijn: typisch een Italiaans etablissement uit grootmoederstijd. Tussen kitsch en knus en niet honderd procent comfortabel zittend. You know what you get.
Na ons geïnstalleerd te hebben zodat de mannen elk tegenover een dame zaten en ik tussen twee dames, bestelden we een aperitief en bestudeerden we de vrij uitgebreide kaart.
De meeste klassiekers zijn redelijk van prijs alsook de pizza’s die ergens een euro of twee duurder zijn dan elders. Voor ander gerechten (niet altijd specialiteiten) betaal je best een hoge prijs van tegen de 20 euro en voor steak zelfs ferm boven de 25. De vraag is of het dat werkelijk waard is.
Een papiertje in de kaart waarschuwde dat ze vanaf zes personen slechts vier gerechten aannamen.
Nu we waren met verschillende mensen die pizza wilden dus dat was geen probleem. Bovendien wilde één heerschap aan onze tafel een pizza met aangepast ingrediënten. Ook dat was geen probleem. Wel een probleempje was dat de drank die de dames hadden besteld sherry bleek te zijn in plaats van dat ander typisch vrouwendrankje waarvan de naam me nu even ontsnapt. Dat werd meteen en correct rechtgezet.
We kregen ook nog een bordje met iets erop, iets raars, ik wijd er verder maar niet over uit, de gezellige onnozelheden aan tafel zijn niet voor publicatie.
Watertandend keek ik op toen de gerechten werden geserveerd. De heerlijk ruikende pizza’s waren gemiddeld van vorm en helemaal niet klein te noemen en lagen op het eerste gezicht goed bestrooid met ingrediënten. Nog een gulzige liter heel pikante olie (ik kan soms echt overdrijven) er op en ik kon beginnen smullen en blozen.
Enkele van mijn tafelgenoten die kozen voor een pasta en hadden daar geen spijt van, maar soms leek de portie toch wel wat klein en de pasta iets te waterig. In elk geval de sfeer was er en werd nog leuker toen de een of andere zanger vier bekende Italiaanse liederen ten berde bracht begeleid door een radio die twee keer door een kelnerin overhoop werd gelopen.
Je komt dat ook tegen denk ik in overvolle drukke zomerse Italiaanse toeristenstraatjesrestaurantjes.
Ik kan concluderen dat dit wel een aanrader is. Je zit er beetje op elkaar maar volgens mij kan je er gerust terecht voor intieme momenten. De prijzen komen soms wat raar over, maar met wat geluk is hetgeen dat in je bord beland zeker goed bereid met een culinair accent die het net iets ander/beters maakt dan je verwacht had. O ja geen foto’s van mijn eten, no kidding.
© 2013 GENTBLOGT VZW