Gentblogt

De vergeten paragraaf in het boek ‘100 jaar Vooruit’

zaterdag 1 juni 2013 13u53 | Hendrik Braet | 2 reacties
Trefwoorden: 100 jaar Vooruit, Freddy van Rietvelde, Vooruit.

In het huilende weer stapte ik die woensdagavond naar de Vooruit met het vooruitzicht om even te schuilen samen met Freddy van Rietvelde, de laatste dienstverantwoordelijke van de Vooruit. De weemoedigheid viel met bakken uit de lucht en vulde ook mijn gedachten. Enkele zinnen van het lijvige boek van Liesbet Nys over 100 jaar vooruit schoten door mijn hoofd over de tijd dat Freddy actief was in de Vooruit: “In de jaren ’70 ging de situatie van kwaad naar erger en volgens sommigen werd het bijzonder moeilijk om nog activiteiten in het vervallen gebouw te laten plaatsvinden. Steeds meer zalen werden niet langer gebruikt en er kwam almaar minder volk over de vloer. Het Feestlokaal leek een stervende zwaan.”

Bij het binnenkomen van het café smeltten die gedachten weg. Een barstensvol café vol warme kleurige mensen van alle leeftijden. Aan een tafeltje voor 2 sprong Freddy uit de massa met zijn felrode vakbondsjas die hij had aangetrokken als herkenningspunt in plaats van een rode roos in zijn knoopsgat.

Onmiddellijk stak Freddy van wal:
“Veel mensen denken dat ik conciërge was in de Vooruit maar dit klopt niet. Ik was dienstverantwoordelijke van de Vooruit, de beheerder in de periode van 1974 tot 1981 samen met mijn vrouw. Zonder haar had ik dit nooit gekund. Ik ben van opleiding vormingswerker. Ik heb mijn stages in Nederland moeten doen, in Vlaanderen was hiervoor geen aanbod.”

“Als piepjonge snaak van 24 solliciteerde ik in de Vooruit als dienstverantwoordelijke en werd meteen aangenomen. We kregen het voor mekaar dat de coöperatie voor ons een appartement inrichtte met alle comfort aan de achterzijde van de Vooruit. In het gebouw gebeurde er in die tijd zo goed als niks behalve enkele vergaderingen van de partij en de zondagse dansnamiddagen van de ouderen. Alles kabbelde verder zoals het altijd geweest was. Er zat geen dynamiek in. Met mijn vrouw had ik vaak discussies over wat er allemaal niet mogelijk zou in dit wondermooi gebouw. In ’78 heb ik mijn toekomstvisie over het gebouw op een tiental pagina’s uitgeschreven en overhandigd aan de beheerraad. Er is daar toen niks mee gebeurd maar ik ben een gelukkig man te zien dat enkele van mijn neergepende dromen nu daadwerkelijk realiteit zijn geworden.”

“Ik kreeg in die tijd vaak van studentenclubs aanvragen om activiteiten te organiseren in het gebouw. De procedure om hier toelating voor te krijgen van het partijsecretariaat van het BSP was enorm omslachtig en duurde heel lang. Ik durfde al eens vergeten om die officiële aanvragen in te dienen en dit zorgde er beetje bij beetje voor dat er toch wat vernieuwende initiatieven vaste voet in de Vooruit kregen. Van groot belang was de groep rond Paul Feyaerts, later de uitbater van café Damberd, die experimentele free-jazz optredens organiseerden en een steeds grotere aanhang kregen en er in slaagden om ronkende namen te programmeren. In feite kan ik toch stellen dat mijn grote vergeetachtigheid wat aanvragen betreft er voor zorgde dat er zich toch vruchten begonnen af te werpen. Ook zonder toestemming van het partijsecretariaat gaf ik studenten van de academie rondleidingen in het gebouw om hen te tonen wat een waardevol erfgoed dreigde verloren te gaan. Enkele van die studenten namen het initiatief om een fotoboek over de Vooruit te maken om te tonen wat een schat van mogelijkheden de Vooruit in zich had. Dit boek is vermeld in werk van Liesbet Nys. Maar die korte periode waar ik actief was in de Vooruit en waar ik zonder blozen kan stellen dat we toch wat zaadjes gepland hebben daar staat spijtig genoeg niks over vermeld in haar lijvig boek. Maar ja succes kent altijd vele vaders!”

“Uiteindelijk in ’81 heb ik voor andere uitdagingen gekozen. We moesten met zo weinig riemen roeien. Er was zo goed als geen personeel en middelen. Weet je dat één poetsvrouw op één dag verondersteld werd om gans de voorbouw te poetsen! Ik kende elk spleetje van het gebouw. Ik hoorde als het gebouw mij zei dat er iets met zijn verwarming scheelde of dat het last had van een kortsluiting! Ja ik ben verliefd geworden op het gebouw dat kan niet anders als je hier gewoond hebt. En ik ben misschien de enige die dat kan zeggen!”

© 2013 GENTBLOGT VZW