RSSStoelendans op Gent Jazz
Gent Jazz maakte het dit jaar niet altijd gemakkelijk om te kiezen. Gisteravond is er zo een duidelijk voorbeeld van. Er stond heel wat eerder klassieke jazz op het programma, iets waar ik me niet zo in thuis voel om over te schrijven, en dan was er ook nog Madeleine Peyroux die tja, zo wat buiten categorie valt, maar waar ik dan weer wel heel hard naar uit keek. Moeilijk, en ik bleek niet de enige te zijn.
Het festival begon er vroeg aan met Oogie, een band samengesteld uit studenten van de School of Arts. Voor het coachingproject werkten ze samen met de Amerikaanse zangeres en songwriter Becca Stevens. Hun repertoire is opgebouwd uit songs, zowel uit de jazztraditie als uit de popgeschiedenis of moderne jazz. Ook Becca Stevens kwam erbij en speelde een aantal van haar nummers. Ik ben geen kenner maar het geheel kon me bijzonder smaken. Toen de twee zangeressen Charlotte Jacobs en Marta del Grandi samen met Stevens een nummer brachten en de “jongens een pauze gunden” kregen ze zonder problemen de tent aan het luisteren. Een heel mooie kennismaking met nieuw en beloftevol talent.
Bij de pianovirtuozen Martial Solal en Stefano Bollani kon ik het enthousiasme in de tent duidelijk voelen. Ik vond het fascinerend om te zien hoe twee muzikanten met een serieus leeftijdsverschil elkaar toch lijken te vinden op het podium en dit blijkbaar zonder al te veel afspraken. Ze laten zich inspireren door het moment waarbij ze zonder problemen jazz standards, klassieke muziek en pop songs mixen. Maar hoewel ik er wel van kan genieten, schiet mijn kennis eerder te kort om hier veel over te schrijven. Tussen de optredens in de tent was er het Garden Stage, een nieuwe formule om u echt maximaal in jazz onder te dompelen. WOFO & en Raphaël Imbert Quartet mochten proberen om de festivalganger uit de tent te lokken. En dat lukte redelijk, maar de stoeltjes werden nauwgezet gereserveerd.
Voor het Avishai Cohen Quartet had ik voorin een plekje weten te bemachtigen. Het was een beetje intimiderend om te zien dat ik omringd was door mensen die allemaal speciaal voor het kwartet waren afgezakt naar Gent. Cohen heeft duidelijk een goede indruk gemaakt op Jazz Middelheim vorig jaar en beloofde een energieke set met vette grooves. En het kwartet is die belofte meer dan nagekomen. De muziek klonk bijzonder aanstekelijk en hoewel Cohen duidelijk degene is rond wie het kwartet is opgebouwd is er voldoende ruimte voor de andere muzikanten om hun ding te doen en hun kunnen in de verf te zetten. Maar de blikvanger is weldegelijk de bassist. De manier waarop Cohen de snaren bespeelt en het instrument manipuleert, de energie die hij uitstraalt en de manier waarop hij dan eens stoer en dan weer guitig naar het publiek kijkt, maakten hem tot de publiekslieveling.
De nummers werden aan elkaar geregen zonder al te veel bindteksten, de energie vloeide over het podium en het publiek smulde ervan. Op de meer ingetogen momenten, want die waren er ook, werd het dan weer stil in de tent. Na het laatste nummer werd spontaan rechtgeveerd voor een luid applaus. Cohen en zijn muzikanten bleken ook onder de indruk van het publiek en een aantal bisnummers konden dus niet ontbreken. Cohen koos ervoor om de bisronde samen met zijn contrabas in te zetten, met ouder werk waarbij hij ook zong. Na Motherless child kwam de rest van het kwartet hem nog eens vervoegen. Een meer dan geslaagde passage.
En dan was het tijd voor de top of the bill, Madeleine Peyroux. Ze stond eerder op Gent Jazz in 2006, een eeuwigheid geleden lijkt het bijna en ondertussen is ze toch wel uitgegroeid tot een belangrijke jazz artieste. Ook al hoorde ik toch wel wat twijfels en terughoudendheid. Wie vroeg zijn of haar stoel had gereserveerd wou die niet altijd kwijt en leek zich dan ook niet altijd op zijn plaats te voelen. Peyroux heeft een redelijk specifiek stemgeluid, dat op cd wel eens te gepolijst klinkt. Live komt haar rauwe, een tikkeltje zagende stem, meer tot uiting. Doe daarbij nog een ferme portie droevige liedjes vol emotie en u begrijpt dat het contrast met het vorige optreden niet groter had kunnen zijn. Bij het applaus zag je telkens wat mensen de tent verlaten en hoewel die gaten op de voorste rijen dan maar vreemd aandoen, is dit toch te verkiezen boven het geklets van sommigen doorheen de nummers.
Madeleine Peyroux opende haar set met blues van de bovenste plank, met een eigen interpretatie van Take these chains from my heart van Hank Williams. Het werd er niet vrolijker op met Don’t wait too long een eigen nummer uit haar tweede cd en Guilty. Ook al deed Peyroux haar best om de interactie met het publiek gaande te houden “There are three kinds of songs: love songs, blues songs and… drinking songs” en heeft ze ook wel gevoel voor humor, ik merkte die terughoudendheid bij het publiek rond mij waar ze blijkbaar moeilijk kon doorprikken. Toen ze Bye bye love inzette dacht ik even dat er vanaf dan meer vaart in de setlist zou komen, maar het was eerder een kleine opflakkering. De setlist droop van de emoties en Peyroux stak nog een tandje bij: “hier wordt nog gelachen, laat ik nog iets droevigs spelen…” La javanaise miste de schwung die Gainsbourg er in stak en vond ik persoonlijk iets minder geslaagd. Ook Bob Dylan, Leonard Cohen (Bird on a wire en Dance me to the end of love) droegen bij tot de enigszins weemoedige klank.
Ik genoot niettemin met volle teugen van haar stem, de manier waarop ze de nummers naar haar hand zet en ook wel de uitgebreide band die ze had meegebracht. Vooral het samenspel tussen pianist Gary Versace (die maar liefst 3 piano’s had staan) en contrabassist Barak Mori was niet alleen mooi om te horen, maar ook leuk om te zien door de interactie op hun gezichten. En ik was duidelijk niet alleen, al zat ik daar tegen het einde van het concert bijna alleen op de vijfde rij, wie gebleven was, was dolenthousiast en kon Peyroux dan ook nog gemakkelijk overtuigen voor een bisronde. Ze gaf toe dat ze wat moe was, maar ze leek zelf ook wel te hebben genoten van het optreden. Met het wondermooie If I had you stuurde ze ons de nacht in.
—
Gent Jazz Festival loopt nog van 18 t.e.m. 20 juli op de Bijlokesite. Tickets via de website. Vergeet ook de Lunchconcerten en de Obsessions Collective Expo niet.
—
© 2013 GENTBLOGT VZW
Ik ben het eens!
Avishai Cohen Quartet was voor mij een zeer aangename ontdekking. wondermooie muziek , prachtig samenspel, speels,meeslepend, gevoelig,dan weer krachtig en energiek.Top,alsof de bassist met zijn contrabas vergroeid is. Woorden te kort, nog heel veel van dit … Graag.
Madeleine was daarna echt een tegenvaller voor mij en mijn compagnons.Waar was de kracht en de echte emotie? Mooie stem maar kwam niet tot zijn recht,op het randje van vals en zagerig. Spijtig…hier hadden we veel van verwacht. Te veel blijkbaar.gelukkig hebben Cochen met zijn muzikanten onze avond meer dan de moete waard gemaakt.Marleen