Gent Jazz, met de J van Jamie

zaterdag 20 juli 2013 14u16 | patricia (tekst), Bruno Bollaert (beeld) | 1 reactie
Trefwoorden: , , , , , , .

Vrijdagavond kondigde zich op voorhand al aan als een feestje, zo de dag voor de feesten en een programma om u tegen te zeggen. De beschrijving van de mannen van Valerie June liet weinig aan de verbeelding over. Ze vermeldde meteen haar website en opende de set met een rain dance. In principe is dat genoeg om je onpopulair te maken, zou je denken, maar dat was dus niet het geval bij Valerie June. De vrouw maakt ‘organic moonshine roots music’ oftewel een mengeling van country, delta blues, folk, roots, soul en gospel. Het klinkt allemaal heel southern, haar accent kan ze sowieso moeilijk weg steken, maar ook haar muziek ademt de warmte van Tennessee.

Een groot deel van het concert staat ze alleen op het podium en slaagt ze er wel in om de tent stil te krijgen. We krijgen meer close-ups te zien van hoe ze de pedalen bedient dan alle gitaristen die we al gezien hebben op Gent Jazz samen. Later op de avond krijgen we ook wel de kousen van de gitarist bij José James (groen) en de sneakers van Jamie Cullum (blauw) te zien. Het klinkt wel goed, maar ik vind het ook al gauw enigszins eentonig klinken. Ik heb ze toch liever met haar begeleidingsband erbij.

Op zijn jongste cd No Beginning No End combineert hij feelgood souljazz, gekruid met dub, rhythm ‘n’ blues en zachte hiphop. Hij komt op en buigt diep naar het publiek en stelt zijn band voor. Vooral Takuya Kuroda op trompet zal een diepe indruk maken. Met It’s all over your body opent hij de set. De nummers vloeien in elkaar over, maar het publiek applaudisseert bij de herkenning. Trouble klinkt heel melodieus, maar toch is er die power die doorklinkt.
José James - (c) Bruno Bollaert

Vreemd genoeg ging hij niet op dit ritme verder, de tent had er nochtans zin in. Maar wat volgde was een wondermooie versie van Ain’t no sunshine met een heel breed uitgesponnen tussenstuk met hiphop om dan opnieuw te eindigen met de gekende woorden. Het leek een tikkeltje een onevenwichtige set te worden, soms verdwijnt hij ook bijna van het podium en laat hij zijn muzikanten hun ding doen. Het werkte perfect, het publiek was uitgelaten en een bisnummer afdwingen bleek een kleine moeite. De bisronde werd geopend met de beginlijnen van A change is gonna come, een cover die we eerder deze week ook bij Bobby Womack mochten horen, maar die volledig naar de hand van José James werd gezet. Het eindigde met een rapje uit Lithium van Nirvana.

Maar het was wachten op Jamie Cullum, hij startte meteen heel energiek met The same things uit zijn jongste album Momentum. Meteen gevolgd door Get your way waarbij hij al een eerste keer op de piano ging staan. Ideaal voor de fotografen die maar drie nummers voor het podium mochten blijven staan. I’m all over it zette hij in met een reeks grappige stemmetjes maar tegelijkertijd liet hij ook zien dat hij weldegelijk piano kan spelen. Al lijkt hij meer de toetsen af te kloppen dan gracieus over de toetsen te bewegen. Zijn energie is indrukwekkend.

Jamie Cullum - (c) Jamie Cullum

One of these things wordt lang uitgesponnen met ruimte voor de andere muzikanten. Zoals wel vaker zaten ook een paar onverwachte covers tussen. Don’t stop the music van Rihanna werkt nog steeds heel goed, maar ook Love for sale en ik hoorde zelfs iemand Justin Timberlake fluisteren. Hij zit er ook niet mee in om de nummers wat langer uit te spinnen dan de cd, het is een optreden, richt?

Bij When I get famous uit Momentum haalde hij versterking van bij Valerie June op het podium en valt het ook pas op hoe vaak zijn eigen muzikanten eigenlijk wat op de achtergrond dreigen te raken. Bij 20 something bracht hij daar zelf verandering in en iedereen verzamelde zich op de voorgrond. Cullum maakte de cameraman zijn camera afhandig en zet zijn muzikanten zelf eens in de verf. Het podiumbeest in Cullum gaat door en haalt zelfs de twijfelaars over de streep. Hij zet de tent niet enkel aan het zingen en handen klappen, maar ook aan het springen. Hij beweert dat het publiek één van de redenen is om naar Gent terug te komen

20130719_gent jazz Jamie Cullum 1 (c) Bruno Bollaert

Voor het bisnummer kiest hij voor The wind cries Mary, stevig met gitaren. Maar omdat ook Cullum beseft dat je het publiek niet vol adrenaline naar huis kunt sturen, nam hij nog plaats achter de piano voor een ingetogen High and dry, een cover van Radiohead.

Gent Jazz Festival loopt nog van 18 t.e.m. 20 juli op de Bijlokesite. Tickets via de website. Vergeet ook de Lunchconcerten en de Obsessions Collective Expo niet.

© 2013 GENTBLOGT VZW

Eén reactie op Gent Jazz, met de J van Jamie

  1. Reactie van ElsS

    hopelijk komt hij volgend jaar terug, dan koop ik zeker een kaartje