Gent Jazz: de laatste, om het af te leren en uit te kijken naar meer

zondag 21 juli 2013 14u21 | ElsS (tekst), Bruno Bollaert (beeld) | reageer
Trefwoorden: Elvis Costello, Gent Jazz, Gent Jazz Festival, Kat Edmonson, Manngold de cobre, trixie whitley.

Het was alweer de laatste dag van GentJazz — en wat voor eentje. Ik kom er alvast van bij het begin voor uit: ik hou van Jazz, maar ik ben een leek. Verwacht van mij dus geen expertenverslag, maar wel de ervaringen van iemand die gewoon graag geniet van goede muziek. â€œJazz is voor iedereenâ€ is de baseline van het festival en dus voel ik mij toch een beetje gesterkt dat een verslag niet noodzakelijk door een kenner geschreven moet zijn.

Op het festival was er deze editie elke dag een krant beschikbaar, best een indrukwekkende prestatie als je het mij vraagt, met de nodige facts & figures en impressies. Ook hier de duidelijke stelling dat jazz helemaal niets exclusief is maar door iedereen gesmaakt kan worden en vele diverse facetten, stijlen en smaken kent. Eigenlijk zoals een goed glas wijn dus en zeg nu zelf, waarom zou je daar neen tegen zeggen?

De laatste dag van GentJazz kende een heel goed gevuld programma en ik besloot meteen voor het volledige menu te gaan.

Ik startte de dag bijgevolg al vanaf â€™s middags â€“ in aangenaam gezelschap – met het lunchconcert in hotel Reylof. Een ideale gelegenheid trouwens om het hotel eens binnen te lopen en onze ogen de kost te geven. Reylof is zonder twijfel een klassehotel. Het onderscheidt zich van zijn soortgenoten door een ietwat aparte stijl te hanteren wat de inrichting betreft. Ik was niet meteen wild van alle aspecten van het interieur, maar hier zeker geen standaard inrichting, wat toch een verrassende enÂ aangename aanblik biedt.

Op het muzikale menu stond een combinatie van piano, saxofoon en contrabas, gebracht door Bram De Looze, die Robin Verheyen en Lennart Heyndels had uitnodigd om mee te spelen. De drie charmante jongemannen hadden er wel zin in. Ook op ons bord enkel gerechten die op instemming konden rekenen. Een heerlijk hapje bij het aperitief, een voorgerecht met gemarineerde zalm, bulgur, ras el hanout en venkel, een hoofdgerecht met heilbot, rode biet en appel en een dessert met lychee en passievrucht. Voor de vegetariÃ«rs bovendien een minstens even smakelijk alternatief.Â De tijd vloog voorbij en voor we het wisten, was het al half drie. Nog even door de stad en dan gauw richting Oude Bijloke voor het avondprogramma.

De programmatie van de laatste dag was bovendien rijkelijk gevuld met ruim vier optredens op het hoofdpodium. Manngold de Cobre beet om 16.30u de spits af. Een dertien muzikanten sterke bezetting gaf er meteen â€™een goei lap opâ€™ en zorgde voor de nodige swing in de tent en daarbuiten. Met Peter Vermeersch, voortrekker van de Flat Eath Society, en zowaar een achtkoppige blazerssectie, twee (!) drums, twee gitaren en een bassist mochten we dat waarschijnlijk wel verwachten.

De band straalt energie uit en wil die ook overbrengen op het publiek. Het is misschien nog wat vroeg om te dansen, maar het enthousiasme bij dat publiek klinkt zeker door in het applaus. Beslist muziek om vrolijk van te worden en wie de sfeer nog eens in huis wil halen, kan in het najaar hun nieuwe album in de winkel vinden.

Tweede op het programma was de Texaanse schone Kat Edmonson. Een schattige, vriendelijke jongedame met een minzaam accent. Naarmate de set vorderde, hoorde ik meer gelijkenissen met Norah Jones, vooral dan met haar nummers met een iets meer country inslag zoals er wel enkele staan op het album ‘Feels like home’. Waar het optreden van Norah Jones op GentJazz enkele jaren geleden nogal een ontgoocheling was voor mij, zorgde Kat wel voor een positieve vibe en kwam haar act allesbehalve gemaakt over. Haar wil ik met plezier in de toekomst nog eens horen.

Naarmate de avond vordert, stromen steeds meer mensen het festivalterrein op. De drank- en eettentjes draaien op volle toeren en iedereen heeft er duidelijk zin in. Ik besluit aan te schuiven voor een bakje baked potatoes met een legumaise van gele paprika en citroen, ideaal om de tijd en de maag te vullen.

En dan is het de beurt aan nummer drie van de avond: beroemd in Gent en ver daarbuiten, een dame met karakter en een stem om u tegen te zeggen. Trixie Whitley is geboren in Gent – en dus een beetje ‘van ons’ – maar opgegroeid in New York en tegenwoordig Brooklynresident. Samen met andere bezoekers sta ik braaf te wachten aan de tribune om te zien of er na het eerste kwartier nog vrije plaatsen zouden zijn. Wanneer de security agent echter beslist om geen andere dan VIP-gasten toe te laten op de tribune, kan die beslissing op weinig bijval rekenen en raakt de sfeer in onze omgeving een beetje verzuurd.

Niemand heeft er problemen mee dat VIPs voorrang krijgen, maar plots de regels veranderen en de resterende plaatsen na een kwartier niet vrijgeven voor iedereen is niet leuk om horen. Ondertussen blijven de VIPs volop toestromen en een half uur na de start van het optreden krijgen ook zij de mededeling dat er geen ruimte meer is op de tribune. Ik besluit achteraan de tent te blijven, even buiten de drukte van de massa maar met vrij goed zicht op een beeldscherm.

Het geeft toch een ietwat bevreemdend resultaat: alsof je naar een groot TV-scherm zit te kijken met Dolby Surround. Dat Trixie geen te beste prater is, weet ze zelf ook en dus beperkt ze haar bindteksten tot een minimum. De kracht van haar stem tijdens het zingen lijkt helemaal te verdwijnen wanneer ze iets aan het publiek wil meedelen, achter in de tent kan ik haar maar moeilijk horen. TrixieÂ geeft zich wel helemaal op het podium en dat kunnen de vele fans uiteraard waarderen. Onder daverend applaus en voetengestamp wordt de band teruggeroepen na de set. Het publiek krijgtÂ een aantal nieuwe nummers voorgeschoteld enÂ dat kan het zeker smaken.

Op het hele festivalterrein is het inmiddels op de koppen lopen. Dit is duidelijk de drukste avond van het festival! Op de laatste act is het niet lang wachten, mooi op schema verschijnen Elvis Costello & the Imposters op het podium. De vips hebben inmiddels ook hun lesje geleerd en zijn deze keer ruim op tijd naar de tribune gekomen. Elvis Costello staat al drie decennia aan de top van de muziekwereld, maar is nog steeds even spetterend.

De band vliegt er meteen in en de nummers volgen elkaar in snel tempo op. Ook hier sidderen de vibes door het publiek dat zo mogelijk nog enthousiaster is dan bij Trixie. De lijst hits die Costello op zijn palmares staan heeft, is behoorlijk uitgebreid. De band speelt dat het een lieve lust is en met zijn bindteksten heeft Costello duidelijk minder problemen. De man kan echt wel grappig uit de hoek komen. Ook hier van het publiek een luide schreeuw om bisnummers en daar kan Costello duidelijk iets van. Bij zijn vorige optreden op GentJazz heeft hij er blijkbaar anderhalf uur voor uitgetrokken (heb ik mij laten vertellen). Hoe laat het deze keer geworden is, kan ik u helaas niet zeggen want mijn rug gaf intussen duidelijk aan dat het voor mij meer dan welletjes geweest was.

Slotsom: ik heb met volle teugen genoten van dit muzikale menu en in de toekomst ga ik zeker ook nog eens terug naar Hotel Reylof. Ze serveren daar o.a. een brunch en een high tea die er zeer veelbelovend uitzien en zeker eens moeten worden uitgetest. Tijdens het jazzconcert kregen we al zeker waar voor ons geld en wellicht zal dat voor de andere formules niet anders zijn.

—

MannGold de Cobre
Rodrigo Fuentealba (gitaar), Philipp Weies (gitaar), Maarten Standaert (basgitaar), Karel de Backer (drums), Matthias Standaert (drums), Peter Vermeersch (tenorsax), Mattias De Craene (tenorsax), Sanne Van Hek (trompet), Luc Van Lieshout (trompet), Dree Peremans (trombone), Andres Ordonez (trombone), Peter Verdonck (bariton sax), Kwinten Mordijck (bariton sax)