Gentblogt

Zesde Metaal

woensdag 24 juli 2013 16u14 | Jeronimo (tekst), Thierry Lammertijn (beeld) | 2 reacties
Trefwoorden: Bij-Sint-Jacobs, Trefpunt, Zesde Metaal.

Van de sauna in de hete luchtoven. Zo voelde het toen ik na een weekend tussen de zonovergoten batcave-bewoners in Duitsland terug op de Gentse gloeiend hete kasseien stond. De zon brandde meedogenloos en ik bleef dan maar even lekker binnen in mijn appartement mij ledig houdend met hydrateren en het selecteren en bewerken van mijn festivalfoto’s. In de vroege vooravond kreeg ik bevestiging op mijn gsm op mijn vraag om even een tour de Gand te doen. Ik doe immers niets liever dan kuieren door de stad met mijn gedachten bij de observaties in de straten. Een klein uur later liepen we door de feestenstad.

Een dooie maandag na een overweldigend weekend. Zo’n relaxte sfeer en zo stil. En ogenschijnlijk niet drukker dan gemiddelde toeristenzomerdag. Aangetrokken door het applaus van groepjes mensen bleven we nieuwsgierig staan kijken naar de straatacrobaten die hun kunstjes verkochten en het lome publiek trachten op te zwepen. Must be Belgium. Inderdaad wij Vlamingen zijn van nature nooit echt uitbundig mee te krijgen. Zelf was ik nog in volle festivalsfeer en ik klapte en riep vrolijk mee.

Onze biologische klok maakte ons diets dat het tijd was om de innerlijke mens te verwennen. Eerder hadden we onze dorst al bij de EHDO-drinkwatertank gelest, nu vroeg de maag om wat steviger kost. Minutenlang twijfelden we bij het Afrikaanse kraam en uiteindelijk ging ik toch voor het experiment. Ook al omdat ik na drie dagen braadworsten, hamburgers en pizza eens iets anders wou. En ik heb geen spijt gehad van mijn keuze. Lekker kruidig, misschien een iets te kleine portie, maar het smaakte. Mafé: coucsous en kruidig stoofvlees op zijn Afrikaans.

Even verteren op een bankje in het Baudelopark, waar een zingende geitenwollensokstem oertraditionele deuntjes zong als soundcheck. Geef mij toch maar de neo-folk van afgelopen weekend. Meer emotie en meer sfeer van dezelfde bewerkte vroeg-middeleeuwe klassiekers.

En nu we dan toch muziek ter sprake brengen. Het viel mij in dat het Zesde Metaal rond 21u30 op Sint-Jacobs optrad. Erg dicht bij het podium geraakten we niet meer en mijn gezellin had ze nog nooit gezien, en kende ze zelfs niet. Soms trek ik op met mensen in wiens leven muziek amper een plaats kent. Nu, ik vond het leuk om haar eens de West-Vlaamse wereldtop voor te stellen.

Zelf was het al een hele poos geleden dat ik Wannes nog gezien had, de laatste keer ergens in een show met Wouter Deprez en in de spiegeltent verleden jaar. Hun nieuwe cd heb ik nog niet gehoord. De nieuwe nummers moesten dus wat bezinken, maar klonken niettemin goed en de woorden kwamen tot zijn recht in mijn weemoedige ziel. Na twee dagen suicidale EBM-beats, was het Zesde Metaal een hele verademing.

Wannes is gelijk een echte west-Vlaming een man van weinig woorden en to the point. Zijn bindteksten beperkten zich tot een zin of twee. In tegenstelling tot het publiek. Als je niet van voor staat, sta je tussen de kletsende viswijven. Ook wel klabijen genaamd. En helaas is de Westvlaamse soort nog een van de luidruchtigste. Die zijn gewend van hun boerenvent te roepen aan de andere kant van het veld.

Die paar zongebruinde langbenige zagende minaretten konden de pret gelukkig niet bederven. Wannes en zijn bende haalden nog wat klassiekers uit hun eerste plaat naar boven, die altijd leuk zijn om nog eens terug te horen. Even had ik spijt dat ik mijn fotopas nog niet had en mijn camera niet meehad. Maar ik spotte op de tribune een van mijn makkers en dito redactielid. Bij deze moet u het maar doen met zijn foto’s, even goed als ik ze zelf zou getrokken hebben.

Een mens zonder congé heeft helaas ook nog verantwoordelijkheid en ik trok als koning in de zwoele nacht richting zwoele dromen, met de volle maan lichtend op mijn pad.

© 2013 GENTBLOGT VZW