RSSNele Needs A Holiday – Ben Caplan – The Jacquelines
Waar ik op mijn tweede dag Gentse Feesten gewoon even een bezoek bracht aan het overvolle BataBata, na verplicht een plakkerige nougatreep te hebben verzwolgen die nog minuten lang tussen mijn tanden heeft geplakt, en verder gewoon relaxte in het Baudelohof, stond er weer wat muziek geprogrammeerd op mijn derde dag. BataBata vind ik trouwens meer dan ooit de moeite niet waard. Een apart pleintje voor mensen die denken dat ze hipper zijn dan de rest dan daarom volgepakt op enkele vierkante meters constant willen gestoord worden door zogenaamd entertainment van de Bata Bataclan. Ook de minutenlange boeren- en schetenlatende dikke pop die me deed denken aan de obese griezel uit Taxidermia vond ik maar niets. I can do better, ask my friends.
Niet getreurd, een mens moet er eens geweest zijn blijkbaar om te weten wat het is of wat het niet is. Voor elk wat wils. En dat is nu eens zo fijn aan de feesten zie.
Mijn derde dag begon alvast al goed toen mijn uitnodiging met een aangenaam verrast ja werd ontvangen. Samen liepen we van het Zuid tot het Baudelo met een tussenstop aan de schaapsstal waar een lindyhoppende instructrice een groep enthousiastelingen de charleston aan het aanleren was. Het deed me denken aan de oefensessies die mijn ouders indertijd hielden in de garage en daarbij giechelden als dolverliefde tieners.
Ik was vooral nieuwsgierig naar Nele Needs A Holiday, de band van het meisje uit Iedereen Beroemd dat op tv gevoelens opwekte tussen ergernis en irritatie en bevallige ironie met een sausje schattigheid.
In de gelukkig niet overvolle en niet bloedhete spiegeltent kwam ze een stuk volwassener over en ik moet zeggen dat ik wel genoot van de lichtvoetige muziek en leuke teksten. Nele is een podiummadam. Ze staat er. Zelfzeker, als een actrice overtuigd van de boodschap die ze moet brengen, met een ferme dosis zelfrelativatie. De liedjes hebben dan ook vooral een hoog Flair-gehalte: vallen op de foute jongens, aspiratie van jonge meisjes, foute gebeurtenissen tijdens dronken buien. Muzikaal lijkt de muziek slechts een ondersteuning, maar de subtiele samenzang en andere elementen werken wel.
Hongerig liepen we richting sleepstraat waar we genoten van een typische Turks gerecht in Gülhan om daarna naar Bij Sint-Jacobs te gaan luisteren naar Ben Caplan.
Deze Canadese songwriter is me er eentje. Waar ik dacht dat hij typische ingetogen saaie liedjes zou brengen als duizend in een dozijn, werd ik totaal verrast. Deze bard kent geen subtiliteit en zijn stembereik raast makkelijk boven een woest tekeer gaande zee uit. Slaand op de snaren van zijn gitaar brult hij als in een dronken bui zijn ervaringen des levens over de massa heen. Die lamme massa krijgt hij warempel aan het roepen en aan het meezingen. Aangename verrassing. En opeens zag ik den dikzak uit de tv-reclame van Trivago opduiken in hawai-hemd en fout zonnehoedje.
Onze laatste ontdekking van de avond gebeurt weer in de spiegeltent, waar we toch even moeten wringen om een beetje zicht te krijgen op het podium. The Jacquelines uit Antwerpen komen er softe swing jazz uit lang vervlogen tijden brengen. Keurig in zwarte pakjes gehuld en dito frêle hoedjes zingen die drie dames hun smooth jazzy songs. Net toen ik me bedacht dat het na 4 nummers wel de hele tijd hetzelfde ging zijn, dreven de muzikanten het tempo op en begon de hele tent te swingen. De klassiekers uit de oude doos klonken de meeste mensen bekend in de oren wat de sfeer ten goede kwam. Tijdens een instrumental verdwenen de dames even van het podium om daarna gehuld in witte koddige pakjes perfect getimed weer in te vallen. Met als climax wat gesoleer van de drum en de contrabas. Een zeer knap opgebouwde set. Een reden te meer om nog eens naar het Boombalfestival af te zakken volgende maand.
Daarom vind ik de programmatie van het Trefpunt altijd zo goed. Je kent niets of niemand maar als je de moeite neemt, beleef je best leuke muzikale avonden.
© 2013 GENTBLOGT VZW
oh, maar The Jacquelines werden toch al regelmatig op de radio gedraaid en hun cd vind ik ook wel goed, spijtig genoeg te laat gezien om de plannen nog om te gooien.