RSSEn hij speelde accordeon
…alleen voor ons twee…
Dat was niet geval, de spiegeltent was redelijk bevolkt met de zwoele sfeer tot gevolg, en nee het was niet de bekende Vlaamse schlagerzanger die we daar zagen optreden onder spots waarvan de dimmer blijkbaar kapot was zodat de keukenhanddoeken waarmee ze het vocht van hun vege lijf veegden al snel doorweekt waren. Ondanks dat ik verleden jaar op het plein der blije harten vertoefde om met de Vlaamse meezingers enthousiast mee te brullen, ben ik dit jaar niet eens op Sint-Baafs geraakt. Mijn vierde dag op de feesten zag er gelijklopend uit als mijn derde. Eens een mens zijn favoriete pleinen heeft ontdekt, houdt hij het erbij. Same place same hour, klonk het nadat ik de donderwolken een beetje had kunnen verdrijven. Niet genoeg blijkbaar want ik stond nog maar een paar minuten te draaien op onze place de rendez-vous, toen de dikke druppels uit den hemel neder daalden. Plets plets plets. Wet T-shirt-alert. Ik schuilde een beetje onder de parasols van de nabijgelegen estaminet de bobo maar algauw was mijn rug natter van de drukkende warmte daaronder dan van de regen daarbuiten.
Mouvement BB, een big band op het luisterplein, trad op en we hadden wel zin om te genieten van wat swingende bigbandmuziek. Ik vroeg me af of deze big band het niveau zou halen van de big band waar mijn pa en zus in spelen. De dirigente was alvast Marie-Anne Standaert, een bekende trompettiste, waar mijn voornoemde familieleden nog les van gekregen hebben. Met twee onder mijn parapluutje op een bankje leek dan wel romantisch, ik voelde mijn linkerkant onaangenaam druipen van de regen waarna we dan toch schuilden in de mosseltent, edoch niet nadat ik in mijn onhandigheid mijn drankje in de goot stortte. Ik zou wel voldoende vocht opnemen via mijn huid, bedacht ik in national geographic-modus. Anyway, de big band klonk een beetje ‘out of line” onstabiel geluid met de altijd te luid schetterende trompetten. Mijn pa als sax-speler had zich daarvoor speciaal oordoppen aangeschaft. Het klonk me net iets te rommelig om goed te zijn. En eigenlijk waren dan meer aan het wachten tot de regen ophield dan wat anders.
Het was op de gladde planken even opgepast om geen slippertje te maken en we passeerden gauw eens langs de auto om een extra paraplu te halen in een straat met een beestennaam dat Willem-Tell heette.
Goede verstaanders hebben maar één woord nodig en eensgezind stapten we de Greenway binnen. Al veel van gehoord maar nog nooit gegeten. De vriendelijke dienster wisselde wel onze sauzen om maar goed. Dus ik had een falafelwrap met looksaus en mijn disgenote een brazilian wrap met currysaus. Bij deze ging ik weer degene zijn met een stinkende bek, not that I cared. De wrap was lekker, het slaatje fris en de drank koel.
Ondertussen was de hemel opgeklaard en trokken we naar Sint-Jacobs om de Japanse trommelband Gocoo aan het werk te zien. Amaai, die motten er nogal op los en het is best wel spectaculair.
Als je even je ogen sloot waande je je meteen in de jungle, zei mijn gezellin, zelf was ik al afgedwaald in het Japanse hinterland in de tijden van de Shoguns, eenzame ridders te paard met wapperende baniers ten strijde trekkend tegen al wat hun onafhanklijkheid op hun pad naar eer in de weg stond. Ik moest oppassen of ik begon ook rondom mij heen te kloppen zoals de trommelaars op hun trommels.
Ik sloeg dan maar wat cola en nicotine in, kwestie van alert te blijven.
En opeens wat het donker. Boem pattat. Alle lichten en versterking uit maar Gocoo bleef onverstoord verder drummen wat hen een daverend aanmoedigingsapplaus opleverde. Fantastisch!
Tijd om wat te chillen in Baudelo en Tuur Florizoone en zijn maat Didier Laloy eens te gaan ontdekken. Een chromatische en een diatonische accordeon in samenspel en duel met mekaar! Niet de meest toegankelijke deuntjes, daarvoor moet je op boombal zijn, maar toch het ontdekken waard.
De nacht was als een zachte deken over Gent gevallen, maar de sfeer zat er nog goed in. We sloten dan ook af op het luisterplein waar enkel de tent toegankelijk was en het plein zelf afgesloten wegens overvol. We hadden geen idee dat Hermitage eigenlijk zo populair was, zelf kende ik er geen enkele noot van.
En toen was het weer woelen in mijn bed tot de donder en bliksem mij deden snakken naar een heerlijk dampende kop koffie.
© 2013 GENTBLOGT VZW