RSSPuppetbuskers 2013 met Compagnie Les Petitis Délices en Compagnie Pelele
De voorlaatste dag van het Puppetbuskersfestival al en op de valreep nog twee nieuwe groepen die hun kunnen komen tonen in het Europees Figurentheatercentrum.
Van Compagnie Les Petitis Délices (Be) kregen we om 15.45u Maritime te zien. Een dametje (zowel de poppenspeelster zelf, als haar evenbeeld in ongeveer tien centimeter grote uitvoering) heeft een heel strak geregeld leven, met de wekker voortdurend tikkend erbij. Tijdens het strak getimede ontbijt valt er plots iets uit haar krant, plof, de theepot in. Het blijkt John te zijn, een vis die, om niet te sterven, terug naar Tahiti moet. Consternatie alom. Maar dan neemt ze een beslissing: ze laadt alle spullen, inclusief vis, in haar auto, en rijdt naar Tahiti, met behulp van iemand uit het publiek.
Al komt het wat traag op gang, het wordt een crème van een voorstelling, met zowel grappige als ontroerende momenten, herkenbaar en romantisch, en toch ook weer een sneer in de richting van de milieuvervuiling. Echt veel wordt er niet in gesproken, en waar nodig, probeert de poppenspeelster te vertalen in het Nederlands, of roept ze de hulp van het publiek in. Mooi!
Nog te zien op 28 juli om 15.45u op de Binnenkoer van het EFTC
Rond 16u30 volgde Compagnie Pelele (Fr) met Les funestes épousailles de Don Cristobal.
De titel zegt het eigenlijk allemaal: de funeste huwelijksperikelen van Don Cristobal. En ook al hou ik niet echt van Punch & Judytoestanden, ik heb bij momenten geschaterd. Don Cristobal is een oude vrek die met plezier op zijn zakken geld slaapt.
In zijn dromen verworden die geldzakken echter tot een sexy vrouw, op wie hij zijn lusten kan botvieren. Jawel, een X-rated voorstelling dus. Wanneer hij er daarna op uit trekt om een échte vrouw te vinden, voert deze hem zat, trouwt met hem, en ontfutselt hem een deel van zijn geld. De manier waarop hij zich van haar ontdoet, is in échte Punch & Judystijl. De pastoor introduceert hem daarna bij een tweede vrouw, maar dat blijkt een echte kwezel te zijn, met alle gevolgen vandien. Vrouw nummer drie produceert baby’s aan de lopende band – en dat mag u bijna letterlijk nemen – waar Don Cristobal dan ook weer niet mee overweg kan. En nummer vier? Mocht de voorstelling nog te zien zijn, ik liet u in spanning, maar helaas. Nummer vier blijkt de Dood te zijn, die hem komt halen. De Don Juan in hem neemt echter de overhand, en hij kan haar overhalen om met hem te trouwen. Terwijl de Dood zich klaarmaakt als een echte bruid, muist Don Cristobal er vanonder, om fluitend op zijn paard opnieuw de wijde wereld in te trekken.
Dat de hoofdspeelster al eerder prijzen in de wacht sleepte, verwondert me geen half haar: dit is de beste Punch & Judy die ik ooit al zag, misschien net omdat het geen pure slapstick met grappen en grollen is, maar duidelijk gericht op een volwassen publiek, en met een duidelijk verhaal. Het bewijs: terwijl ik dubbel lag van ‘t lachen, keken mijn beide zoontjes (9 en 6) me bevreemd aan. Zij begrepen er namelijk niks van. Het zit dan ook vol met referenties aan andere kunstvormen. Of had u al ooit een skeletpop zien vechten in ware Matrixstijl? Het feit dat er een dame zit die voor alle muziek en geluidseffecten zorgt (met accordeon, mandoline, bugel, kokosnoten, kazou en nog een pak meer) draagt in hoge mate bij tot de charme. Compagnie Pelele: een naam om te onthouden, zeker en vast.
Twee voorstellingen vandaag en geen meer morgen, dus niet meer te zien.
© 2013 GENTBLOGT VZW