RSSBlue Jasmine
Veel had ik niet nodig om nog eens een avondje af te zakken naar de Studioskoop. Een blik op mijn overvolle portefeuille leerde me dat ik tegen eind september nog een paar filmvouchers had op te doen, een dito blik op de programmatie van deze week wees uit dat Woody Allens nieuwste in de zalen liep, en wat heen en weer gesms leverde me één van mijn cinefiele dates.
Bovendien speelden Cate Blanchett en Sally Hawkins in de hoofdrollen, en verder Peter Sasgaard en Alec Baldwin. Grote namen bieden geen garantie uiteraard, maar toch. Als fan van het eerste uur van Woody Allens films wou ik “Blue Jasmine” toch wel zien, en we werden niet teleurgesteld.
Cate Blanchett is Jasmine, zoals ze zich noemt. Een getormenteerde vrouw die alle houvast in haar leven is verloren sinds de breuk met haar man. Ten einde raad vliegt ze van New York, Park Avenue, richting 305 Van Ness, San Francisco. Voor de kenners van beide straten: deze contrasteren nogal met elkaar, net zoals Jasmine sterk contrasteert op vlak van levensstijl met haar zus Ginger. Al denk ik dat het adres in de film niet met de werkelijkheid overeenkomt. Sally’s huis lijkt me eerder ergens in the Mission te situeren, gezien de murals die in beeld komen. Ginger wordt trouwens schitterend vertolkt door Sally Hawkins, de actrice op wie iedere vent verliefd werd tijdens “Happy Go Lucky”, en ook hier steelt ze weer alle charme. Jasmine denkt dat ze haar leven weer op de rails zal krijgen in San Francisco. Ginger hoopt alleen dat Jasmine niet te lang zal blijven, want ze heeft zelf plannen met haar leven, net zoals haar vriend Chili, die de komst van Jasmine maar met lede ogen aanziet.
Algauw leidt het samenleven van de twee verschillende vrouwen tot conflicten, en zoals je bij iedere Woody Allen-film wel weet, elke protagonist en elke figuur heeft zijn eigen trauma’s, losse vijzen, angsten, twijfels, onzekerheden, dromen, verlangens en pijnen.
Dit alles weet Allen in een zeer onderhoudend, niet al te diepzinnig filmpje te mixen.
Cate Blanchett schittert als de psychologisch wrak, de rijkeluisvrouw die van haar voetstuk is gevallen, maar opeens weer nieuwe hoop koestert en zich uitermate goed voelt als ze denkt weer even de persoon te kunnen zijn die ze vroeger was. Sally Hawkins als simpele arbeidersvrouw zonder al te veel ambities, die ook opeens denkt dat het gras groener is aan de overkant, maar snel de nuchtere waarheid onder ogen moet zien.
Vooral interessant is hoe de zenuwinzinkingen van Jasmine ons terugbrengen naar flashbacks van het verleden van toen ze de trofee-vrouw was van Hal (Alec Baldwin), een succesvolle zakenman met een blijkbaar oneindig imperium.
De laatste decennia levert Woody Allen tal van films af, die volgens kenners nog niet tot aan de enkels reiken van zijn meesterwerken van de jaren zeventig en tachtig. Mij doet dat er niet toe. Woody Allen kruidt en mixt dan wel altijd dezelfde ingrediënten in zijn films, het blijft werken.
De muziek speelt iets minder de hoofdrol in deze film, maar we onthouden vooral “Blue Moon”.
© 2013 GENTBLOGT VZW