RSSStaande ovatie voor Milonga
“Ah ja, het Festival van Vlaanderen is weer van start gegaan,” dacht ik maandagavond toen ik de klokken hoorde van de kathedraal. Ik heb niet zo meteen een band met klassieke muziek, maar het festival biedt voor elk wel wat wils. Ze zijn er in geslaagd om Sidi Larbi Cherkaoui nog eens naar Gent te brengen en daar keek ik echt naar uit. De voorstelling eerder in de Bijloke heeft zo veel indruk gemaakt dat ik dan ook wel uit keek naar de avond.
Voor Milonga ging hij naar Buenos Aires om zich te verdiepen in die mooie en intrigerende dans die de tango is. In de beginscènes zie je beelden van een milonga in Buenos Aires, een dansgelegenheid waar koppels komen om te dansen. Als het doek open gaat zie je het live orkest en twee dansers die een tango inzetten. Tango kan een heel fascinerend spel van aantrekken, verleiden en afstoten zijn. Sidi Larbi Cherkaoui speelt met de clichés en toon zijn respect voor de traditie maar hij zet er ook zijn eigen stempel op. Het resultaat was verbluffend.
Op de scène zet hij vijf tangokoppels die al langer met elkaar dansen. Je kan de verhalen wel volgen. Stiekem hoop je eigenlijk dat ruzies altijd zo mooi zijn als Cherkaoui deze laat uitbeelden. De tranen kwamen me in de ogen. Zo mooi, zo hard en zo intens. De solo’s worden aan elkaar geweven met danspartijen met alle of een aantal koppels samen. Je komt soms simpelweg ogen te kort. Koppels wisselen, benen bewegen hier en daar,… En ook hier zie je duidelijk de traditie en de eigen interpretatie. Een tango kan je ook als groep dansen of een derde persoon die er tussen komt, relaties zijn nu eenmaal moeilijk.
Het zesde koppel dansers komt niet uit Argentinië en kent de traditie van de tango niet. Ze lijken wat verloren te lopen, maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Doorheen de voorstelling wordt ook nog met beelden gespeeld, beelden van het land, beelden van dansende koppels,… Het zijn soms grappige vondsten. Rustpuntjes ook, want de tango is heel intens en super mooi. Je komt ogen te kort om alles te zien. Er is zo veel en in verschillende laagjes. Ik kwam echt met een warm gevoel buiten. Zoveel schoonheid, puur en intens.
Festival van Vlaanderen nog tot 28 september
© 2013 GENTBLOGT VZW
Buenos Aires. Spijtig. Iets uit lang vervlogen tijden.
Eigenaardig dat ik iets totà à l anders heb gezien. Ik waande me in een dansles met op de achtergrond mooie prentjes en sfeervolle muziek. De vonk sloeg maar 1 keer over, bij de dans met de drie mannen. Al het andere was fraai om naar te kijken, maar beklijven deed het niet. Saaie voorstelling, gemiste kans. Pina Bausch is mijlenver weg, zelfs de Bolero van Maurice Béjart zindert na al die jaren nog hevig na…
Ik ken er geen knijt van, maar ik bezocht wel een aantal tangohuizen in Buenos Aires,vertoefde ook even in de wijken San Telmo en La Boca en stond aan het graf van Carlos Gardel. Als je dan het spektakel op de scène aanschouwt, met schitterende muzikanten, een kostumering om u tegen te zeggen en dansers die proberen perfect gestileerd het oog te strelen in een choreagrafie van iemand die behoort tot de absolute wereldtop van de hedendaagse dans en die drie jaar geleden nog geen kaas had gegeten van tango en milonga, dan zeg ik (als leek): “Ik heb een fantastische avond beleefd”. En zo was tot nu toe elke voorstelling die ik in de voorbije jaren van Cherkaoui heb gezien. En wat Pina Bausch betreft: zo is er uiteraard maar één.