RSSZweven voor gevorderden: Plankton Wat, live @ Muziekcentrum Kinky Star, Zondag 22 september 2013
Muziekcentrum Kinky Star kleurde de zondagavond psychedelisch in met de komst van Dewey Mahood a.k.a. ‘Plankton Wat’. De gitaarvirtuoos uit Portland (US), tot eind vorig jaar actief in het geestesverruimende collectief ‘Eternal Tapestry’, kwam er zijn eerste solo album ‘Drifter’s Temple’ voorstellen.
De eersteling, eerder op het jaar uitgegeven door Thrill Jockey, bevat tien instrumentale nummers. Allemaal van sterk zwevende orde, resoluut mikkend op alle kleuren van de regenboog tegelijkertijd. Een beetje zoals de veelkleurige hoes van de plaat. De gitaar speelt een centrale rol maar het geheel biedt plaats aan details, nuance en heel wat wah wah. En zo te horen met veel geduld in elkaar gepuzzeld tot alles op zijn plaats zat.
“Help jezelf, zo wordt je geholpen†moet Mahood gedacht hebben tijdens de opnames. De multi-instrumentalist speelde zowat alles zelf in met behulp van gitaar, bas, lap steel, orgel, synthesizer enz. Hoeveel van die brede instrumentatie overeind ging blijven in een solo performance was ons een raadsel maar kijk, er is nog altijd zoiets als een concert om dergelijke prangende vragen van antwoord te dienen. Richting Vlasmarkt dan maar.
Mahood, in opperste beste stemming ondanks een stevig nachtje doorzakken in Antwerpen, vatte zijn concert aan met de breedst denkbare glimlach. Een gitaar en drie effectpedalen volstonden blijkbaar voor een uurtje geluidsarchitectuur. Alle andere toeters en bellen die op Drifter’s Temple mee het mooie weer maken, blonken uit in afwezigheid. Een moedige maar riskante keuze.
Het publiek kreeg vooral materiaal te horen van het debuut album maar dan in een behoorlijk kale, uitgebeende versie zonder meer. Die aanpak werkte maar half. Een nummer als ‘Toward the golden city’ verloor in ieder geval net iets teveel van zijn diepgang en glans in de rudimentaire uitvoering die zondag werd gebracht.
Boeien deed dat niet buitenmatig en de spankracht verdween bijgevolg al snel. Een vol uur spelen verder volgde een mager beleefdheidsapplaus(je). Geen bis, er werd ook niet echt naar gehengeld.
Mahood bewees zondag vooral dat hij een prima gitarist is maar daarvoor hadden we dit concert niet nodig. Een gemiste kans. Vergelijk het met een stevige portie frieten, gebakken volgens de regels van de kunst maar geserveerd zonder zout en mayonaise. ’t Had iets meer mogen zijn.
Meer informatie op de website van Thrill Jockey.
© 2013 GENTBLOGT VZW
Ook al kan ik sinds drie jaar, de geboorte van mijn zoontje, dat allemaal niet meer zo intensief volgen, nog wel dat Wouter ons op de hoogte houdt van de underground scene van de muziek die we in Gent te horen kunnen krijgen. En dat we dat allemaal dan wel via het internet, dank zij hem, kunnen blijven volgen. Hoedje af hiervoor! Altijd boeiend weergegeven.
Eerste album? Check z’n Spirits en Dawn of the Golden Eternity. Hij is sinds 2009 al solo platen aan ‘t maken. En als extraatje moet je zeker die andere colab genaamd Edibles eens checken. Extreem vette dubby psych. De Super Space / Mind Peace cassette op Not Not Fun is echt steengoed.